Saksonia
Zamek Mylau
Zbudowany w 1180 roku zamek Mylau często zmieniał właścicieli. Były to m.in. szlachetne rody czeskie, bawarskie, z Turyngii i Saksonii. W XV w. przeprowadzono przebudowę.
4 lipca 2006
Zbudowany w 1180 roku zamek Mylau często zmieniał właścicieli. Były to m.in. szlachetne rody czeskie, bawarskie, z Turyngii i Saksonii. W XV w. przeprowadzono przebudowę.
Zamek Osterstein jest dawniejszym pałacem miejskim miasta Zwickau. Po raz pierwszy wzmiankowany w 1292 roku jako „Castrum Czwickaw”. Uszkodzony w czasie pożaru miasta w 1403 roku, ulegał zniszczeniu w latach 1404-07. Odbudowany przez margrabiego Wilhelma I. W latach 1587-90 przebudowany przez elektora Christiana I na styl renesansowy.
Zamek górny Kranichfeld jest przedstawicielem typowych zamków występujących w Turyngii.
Najstarsza wewnętrzna część zamku jest romańska, natomiast z zewnątrz jest renesansowy.
Zamek Kunitzburg to ruina zamku górskiego położonego 300 m n.p.m. Powstał około roku 1100. Pierwszymi jego właścicielami byli zapewne panowie i wójtowie von Glisberg. Nazywany jest również zamkiem Gleißberg (nazwa zamek Kunitzburg pochodzi od położonej poniżej zamku dzielnicy Jeny – Kunitz).
IX-X w. – Powstaje prostokątny gródek stożkowaty. Przypuszczalnie ten pierwszy zamek zbudowany został przez Gisonów.
1138-39 – Marburg jest po raz pierwszy wymieniany w dokumentach i był zasiedlony przez zarządcę.
Pałac Seeburg jest renesansowym pałacem położonym w Seeburg, w powiecie Mansfeld-Südharz, w niemieckim kraju związkowym Saksonia-Anhalt. Kompleks powstał jako zamek i należy do grupy tzw. zamków Hersfelder Zehntverzeichnisses. Był siedzibą tak samo zwanego rodu grafów.
1350 – W czasie sporu między arcybiskupem z Mainz i landgrafami z Hessen zamek Jesburg należący do Mainz został zniszczony.
1364 – Zniszczony zamek jest ponownie odbudowany.
Pałac Wernigerode był pierwotnie średniowiecznym zamkiem, służącym niemieckim cesarzom jako zamek myśliwski do polowań w górach Harz. Pierwsza budowla została wzniesiona na początku XII w. jako castrum ponad miastem Wernigerode.
Pod koniec XIX w. miłakowski dwór poddano gruntownej przebudowie, która zatarła gotycko – renesansowe pochodzenie budowli, a folwark oddano w dzierżawę. Przed II wojną światową administrowała dworem rodzina Tominsky. Po 1945 r. w folwarku zorganizowano Państwowe Gospodarstwo Rolne, we dworze mieściły się pomieszczenia administracji gospodarstwa i mieszkania służbowe. W latach 70. XX w. przeprowadzono remont kapitalny obiektu – głównie wnętrz i elewacji zewnętrznej. Po pożarze obniżono również wieżę. Po likwidacji PGR w połowie lat 90. XX w. dwór służył celom mieszkalnym.
Dwór w Bielicach wzmiankowany jest w końcu XVIII w. Budowę obecnego obiektu rozpoczęto w 1865 r. z inicjatywy ówczesnych właścicieli rodziny von Rosenegk. Budowę pałacu zakończono w 1867 r. Obok pałacu powstał park krajobrazowy założony przez ogrodnika Scholza z Żar. Po wojnie mieściły się tu biura i mieszkania pracownicze PGR-u.
Pałac w Stypułowie Dolnym powstał w 1800 roku pod wpływem berlińsko-poczdamskich nurtów architektonicznych tamtych czasów opierających się na wzorcach klasyki antycznej. Wzniósł go jako swoją siedzibę Ernst von Knobelsdorff, którego rodzina rezydowała w Stypułowie od XV wieku.
Otoczony fosą i wałami ziemnymi dwór obronny powstał prawdopodobnie w połowie XVI wieku. Na początku XVII wieku majątek przejściowo znalazł się we wspólnym władaniu rodziny von Unruh i Hansa von Waldow.
W 1355 roku miasto przeszło na własność von Bibersteinów, którzy na miejscu dotychczasowego wznieśli zamek, nazywany zamkiem Bibersteinów. Skrzydło wschodnie powstało na początku XV wieku, kiedy w posiadanie dóbr żarskich weszli Bibersteinowie. W połowie XVI wieku Hieronim Biberstein oraz jego brat Krzysztof, przeprowadzili renesansową przebudowę zamku
Zamek w Żarach, który z założenia był budowlą obronną, pomimo rozbudowy w XVIII w. w stylu renesansowym, nie mógł już sprostać potrzebom swym właścicielom. Postanowili oni wybudować nową, odpowiadającą ich wymaganiom, rezydencję. Projektantem pałacu, który powstał w latach 1710-26 był Juliusz Simonetti. Powstała budowla na zrębie starszych gotyckich i renesansowych budynków w sąsiedztwie zamku i połączona z nim murowanym gankiem przerzuconym na wysokości drugiej kondygnacji.
Dwór w Mirocinie Średnim wzniesiony został prawdopodobnie w połowie XVII w., z inicjatywy ówczesnych właścicieli majątku – rodziny von Dyherrn. Otoczony fosą dwór na wzniesieniu był prawdopodobnie rozbudowany ze starszej siedziby, być może wieży mieszkalnej. Wkrótce po przebudowie dwór stracił na znaczeniu stając się mieszkaniem zarządcy, bądź dorosłych synów właściciela.
Zamek w Sławie powstał około XV w. zbudowany przez książąt głogowskich. W 1468 r. wymieniany jest w dokumencie zakupu miasta przez ród Rechenbergów. Oni to dokonali rozbudowy zamku. W roku 1721 w mieście wybuchł wielki pożar w wyniku którego zniszczeniu uległo 105 budynków, kościół, a także zamek z którego została oficyna z wieżą szesnastowieczną i część skrzydła południowego.
1335 – Graf Gerlach von Nassau-Weilburg uzyskuje obszar naokoło Altenkirchen wraz z górnym Möttbachtal od grafów von Solms.
1390 – Jego wnuk graf Philipp I von Nassau-Weilburg i Saarbrücken buduję do ochrony tego obszaru i położonej na nim kopalni rudy żelaza zamek Philippstein. Zamek był zawsze zamieszkały przez kasztelanów.
Stare podanie mówiące że zamek powstał w 1195 roku, zbudowany przez grafa Walrama z Nassau okazało się nieprawdą. Wybudowany był raczej w tym czasie przez grafów von Weilnau do ochrony ich posiadłości w rejonie Weilburga.
1287 – Pierwsza udokumentowana wzmianka o zamku. Właścicielem był Müller von Mandelberg. 1385 – Zamek kupuje graf Wolf von Eberstein. 1389 – Murgrabia Rudolf von Baden zostaje właścicielem zamku. W ten sposób zamek zostaje lennem Badenii.
Merburg jest ruiną zamku w Kirrberg, dzielnicy miasta Homburg, we wschodniej części powiatu Saarpfalz w Saarlandzie. Ten zamek z XI w. określany jest jako najstarszy i najmniejszy zamek w Saarlandzie.
Pałac Karlsberg zbudowany został w latach 1778–1788 przez księcia Karla II Augusta von Pfalz-Zweibrücken na wysokiej na 366 m górze Buchenberg (niem. Bukowa Góra, dzisiaj Karlsberg – Góra Karla). Ten wspaniały pałac w dzielnicy Homburga – Bruchhof-Sanddorf, istniał tylko kilka lat. Z założenia pałacowego pozostał tylko magazyn budowlany.
Zamek w Otyniu powstał w formie gotyckiej prawdopodobnie na przełomie XIV i XV wieku. W wieku XVI dochodzi do pierwszej przebudowy w duchu renesansowym. Sto lat później czeska prowincja jezuitów przebudowuje go na klasztor, który funkcjonuje tu do 1776 roku.
Neogotycki pałac w Otoku zbudowano pod koniec XIX stulecia, przypomina – zgodnie z ówczesną modą – budowlę obronną. W środku zachowała się sala balowa. Po wojnie znajdowała się w nim szkoła rolnicza.
Od 1987 roku znajduje się w rekach prywatnych. Nieużytkowany popadł w ruinę. Brak również jakiegokolwiek kontaktu z właścicielem.
Obecnie jest ponownie wystawiony na sprzedaż (czerwiec 2009).
Do końca XVI wieku właścicielami majątków tarnowskich byli m. in. Mikołaj von Rachenberg i Jerzy Slawbuf. W 1595 roku z nadania cesarskiego, prawo własności do dóbr przejmuje Jerzy Schöneich. 29 lat później, jego bratanek Jan zw. Nieszczęśliwym, buduje na grodzie pałacyk myśliwski.
Geograf Bawarski w 845 roku wymienia 20 grodów plemienia Dziadoszan, a wśród nich gród Cobena (Chobienia). Kolejne udokumentowane wzmianki o grodzie na lewym brzegu Odry, pochodzą z 1209 i 1238. Pierwszą murowana budowlę obronną w stylu późnogotyckim wzniesiono na miejscu dzisiejszej około XIV w.
Dwór w Lasocinie wzniesiony został przez Jana Rudolfa von Landskron w latach 1679–1689. Kolejnymi właścicielami majątku zostali von Globenowie. Potwierdza to dokument z 1713, w którym zapisano, że hrabia von Globen z Lasocina kupił od Gottloba von Unruh część Borowa. Rodzina von Globenów zrobiła pierwszą przebudowę dworu.
Kościół w Solnikach należy do najstarszych w regionie. Pierwsza wzmianka o kościele parafialnym pochodzi z 1200 roku. Romańską budowlę z kamienia wzniesiono na górującym nad okolicą wzgórzu. Kościół jest orientowany. W XV wieku został przebudowany w stylu gotyckim, do elewacji północnej została dobudowana kaplica, od zachodu dostawiono masywną wieżę w kształcie graniastosłupa zamkniętego namiotowym dachem.
XII w. – Przypuszczalne założenie zamku.
1250 – Pierwsza udokumentowana wzmianka o panach von Liebenzell
1272 – Zamek przechodzi w posiadanie Zakonu Krzyżackiego, nie jest jednak jasne dlaczego.
1273 – Zakon sprzedaje zamek Rudolfowi I margrabiemu von Baden.
Zamek w Niemczech, w pobliżu miejscowości Pforzheim, w landzie Badenia Wirtembergia.
Prawdopodobnie zamek został wzniesiony przez grafa Friedrich III von Leiningen († 1287). Do zburzenia w czasie palatyńskiej wojny sukcesyjnej w 1689 roku zamek był w posiadaniu panów von Leininger, do których należał wówczas kraj Leininger. Wspólnie z położonym 1400 m na północ zamkiem Neuleiningen kontrolował wejście do doliny Eckbach. 5 km na południowy zachód w górę strumienia położony jest rodowy zamek panów von Leiningen – Altleiningen.
Zamek Neuleiningen jest ruiną zamku górskiego położonego na obrzeżach Lasu Palatynackiego. Znajduje się w obrębie gminy Neuleiningen, w okręgu Bad Dürkheim, w Nadrenii-Palatynacie, w Niemczech.
Zamek powstał dobrze przed rokiem 1000 jako „castellum Stoufenburc” co wykazują najstarsze dokumenty. Jako pierwszy jego mieszkaniec jest wspomniany w dokumentach z około 1000 roku książę Konrad I von Kärnten z rodu Salier. W XII wieku było to lenno królewskie w posiadaniu rodziny Gottfrieda von Stauf, które w późniejszych latach często zmieniało właścicieli (hrabiowie von Eberstein, von Zweibrücken, von Sponheim, von Nassau-Saarbrücken-Weilburg), aż do zniszczenia w czasie Wojny Chłopskiej w 1525 roku.
Podczas gdy gmina Altleiningen rozciąga się w dolinie wzdłuż rzeczki Eckbachs na wysokość 300 m n.p.m., zamek został wybudowany na wierzchołku wysokiej na 400 m góry, która wznosi się nad lewym brzegu Eckbach.
Nazwa powstała – tak jak położonego pięć kilometrów na północny-wschód siostrzanego zamku Neuleiningen – od frankońskiego rodu szlacheckiego Leininger, do których wówczas należał kraj Leininger.
1198 – Przekazanie rejonu Gutinbergs i Ruprechtibergs dla grafa Heinricha I przez opata Wernhera z klasztoru Hornbach pod budowę górskich fortyfikacji.
1200 – Przypuszczalny rok powstania zamku.
1269 – Wzmianka o lenniku – rycerzu Gozo von Lemberg.
779 – Pierwsza wzmianka zamku zwanego wówczas Feinga w spisie majątku klasztoru z Fuldy.
1096 – Pierwsza wzmianka zamku Vaihingen.
Do 1175 – Posiadłość rodziny hrabiów von Vaihingen.
1189 – Młoda linia hrabiów z Vaihingen z domu hrabiów von Calw—Löwenstein bierze za swą siedzibę pałac Kaltenstein.
1230 – Hrabia Gottfried von Vaihingen zakłada dzisiejsze miasto Vaihingen.
Początek XIII w. – Przypuszczalne założenie zamku.
1282 – Pierwsze nazwanie zamku poprzez panów von Dürrmenz.
1482 – Panowie von Dürrmenz sprzedają zamek klasztorowi Maulbronn.
XVI w. – Opuszczony już zamek zostaje częściowo spalony w pożarze i pozostaje ruiną.
1339 – Unter i Ober Mönsheim należy do hrabiego Urlicha von Württemberg. W Unter Mönsheim znajduję się zamek Diepoldstein, w Ober Mönsheim znajduję się obecnie tylko tak samo zwany pałac.
1411 – Unter Mönsheim wraz z zamkiem przechodzi na własność klasztoru Maulbron.
1442 – Zamek i miejscowość Unter Mönsheim wracają do Würtembergii.
Zamek Nippenburg, w Niemczech, w pobliżu miejscowości Hemmingen, w landzie Badenia Wirtembergia.
Zamek zwany również Hohenrod powstał prawdopodobnie w połowie XI wieku wybudowany jako refugium i zamek sygnałowy przez baronów von Röder. W tamtych czasach istniała bezpośrednia komunikacja wzrokowa miedzy zamkami Neuwindeck i Sponeck. Zamek był przypuszczalnie zniszczony w 1385 roku i krótko przed wojną chłopską (1524-1526) opuszczony. Od tego czasu nazywany był już ruiną. Znacznych uszkodzeń od piorunów doznał w 1824 i 1899 roku. W 1881 został kupiony i zabezpieczony przez rodzinę Röder.
Pierwsza dokumentalna wzmianka pochodzi z 1371 r. Zamek Neuwindeck został wybudowany około 1300 roku przez panów von Windeck, których ród podzielił się na dwie samodzielne linie (Alt i Neu-Windeck). W 1377 roku wspomniana dokumentalnie była zamkowa kaplica poświęcona Trzem Królom. Obie linie rodu, które w historii nie zawsze można jasno rozdzielić, żyły w stałej nieprzyjaźni. Stąd też w czasie tzw. wojny Schleglerkrieg (1394-1396) zamek służył wojskom ze Strasburga jako baza wojskowa przeciw Alt-Windeck.
Z zamku, który znajduje się w miejscowości pozostały jeszcze tylko fosa i resztki murów obronnych i obwodowych bardzo znikomej grubości. Wyglądają one jak resztki ogrodzenia oddzielające obszar zamku od świata zewnętrznego. Nie wiadomo dlaczego mury nie uległy zniszczeniu i wydaje się, że nie pochodzą z czasów współczesnych zamkowi. Szeroka fosa oddziela zamek od parkingu samochodowego i grzbietu górskiego tak, że jeszcze dzisiaj żeby dostać się na zamek trzeba przejść naokoło przez most i bramę. Istnieje tylko kilka źródeł, które przypuszczają, że palatium zostało włączone w zamek, bądź zamek wzniesiony został na murach palatium.
Zamek w Niemczech, w pobliżu miejscowości Neckarzimmern, w landzie Badenia Wirtembergia.
Zamek Guttenberg został zbudowany około 1200 roku do ochrony królewskiego zamku w Bad Wimpfen. Lennikami byli zapewne wierni wasale – ród von Weinsberg. Około 1300 r. zbudowany zostaje potężny, wysoki na 40 m. donżon.
Założenie zamku we wczesnym XII wieku powinno przypaść hrabiom Lauffen. Ehrenberg najpóźniej od 1193 roku był siedziba rodu von Ehrenberg (również Erenberg albo Ernberg) należącego do świty Staufów. Zamek znajdował się w bezpośrednim związku ze staufickim Kaiserpfalzem w pobliskim Wimpfen. W literaturze zamek często jest nazywany jako przed-obóz Wimpfen.
Kaiserpfalz lub Königspfalz (z niem. Pałac cesarski) – ogólna nazwa dla wszystkich zamków i pałaców (oraz wczesnośredniowiecznych palatiów) w Świętym Cesarstwie Rzymskim, które spełniały rolę siedziby i miejsca wykonywania władzy cesarza. Siedziby te miały za zadanie utrzymywać ekonomicznie cesarza i jego orszak, w czasie jego pobytu w danym miejscu. Zarząd Kaiserpfalzami sprawowali palatyni.
Zamek w Niemczech, w pobliżu miejscowości Neckargerach, w landzie Badenia Wirtembergia.
1080 – Pierwsza wzmianka o zamku Dachstein wraz z Kuno von Tahenstein.
1343-44 – Wraz z Heinrichem von Bynheim zamek po raz pierwszy po 250 latach jest wzmiankowany w dokumentach. Przypuszczalnie nastąpiła rozbudowa zamku, co potwierdzają ostatnie badania.
Zamek Beilstein po raz pierwszy był wzmiankowany w dokumentach z 1234 roku, kiedy to król Heinrich VII wyraźnie zezwolił na odbudowę „castrum Bylenstein”. Poprzedni zamek mógł być wzniesiony w połowie XII w. przez księcia Friedricha II von Schwaben. Ponadto od 1185 roku istniał ród ministeriałów nazywających się tak samo jak ta twierdza.
Zamek został wybudowany w XII-XIII wieku, jako zamek hrabiowski do zabezpieczenia drogi w dolinie. Lennicy posiadali również urząd szynkarzy. Zamek znajdował się w posiadaniu Kurpfalzu.
Zamek został wybudowany w XI wieku przez księcia Bertholda II von Zähringen i po raz pierwszy wymieniany jest w dokumentach z 1120 roku. Następnymi posiadaczami byli hrabiowie von Calw (około 1090 r.), panowie von Eberstein (około 1200 r.) i rycerze von Schauenburg. Po wielokrotnych zniszczeniach jakie doznał zamek o XVIII w. pozostaje w ruinie.
