Mury obronne w Stargardzie – zespół fortyfikacji otaczających najstarsze części Stargardu. Ich budowę rozpoczęto po otrzymaniu praw miejskich (1243), zachowana do dziś długość obwarowań wynosi ponad kilometr.
Pałac Giżynek wybudowany w II poł. XIX w. w stylu neogotyckim, rozbudowany w 1922 r. Najstarsze informacje o tym majątku pochodzą z lat 20-tych XX w., kiedy właścicielem był (do 1945 r.) Ferdinand Giese. Od niego powstała nazwa majątku: Giesenfelde.
Kościół św. Jana w Stargardzie powstał w I połowie XV wieku w wyniku rozbudowy kaplicy wzniesionej wcześniej przez joannitów. Relikty tej XIII-wiecznej, romańskiej świątyni, w postaci granitowych ciosów, wbudowane zostały w filary nawy głównej obecnego prezbiterium.
Kwadratowa wieża ciśnień w Renicach pochodzi z końca XIX w. Zbudowana z kamieni i czerwonej cegły stoi pomiędzy pałacem (Młodzieżowym Ośrodkiem Wychowawczym), a jeziorem Renickim. Wieża jest częścią zespołu pałacowego – wpisanego do rejestru zabytków – razem z pałacem pochodzącym z początków XX w. oraz parkiem i ogrodami.
Kolegiata w Stargardzie – kościół, jeden z najcenniejszych zabytków Pomorza Zachodniego i jedna z najznakomitszych świątyń gotyckich w zlewisku Morza Bałtyckiego, oddziałująca na liczne realizacje w regionie. Bryła kolegiaty widoczna jest ze wszystkich prowadzących do miasta dróg.
Pałac w Renicach powstał po przebudowie istniejącego tu wcześniej dworu, który w 1905 r. trafił pod pieczę bankiera z Berlina, tajnego radcy handlowego Hugo Oppenheima i jego żony Anny. Przebudową na zlecenie Oppenheimów zajął się bawarski architekt Emanuel von Seidl, niezwykle popularny w tamtych czasach autor wielu obiektów o charakterze rezydencjonalnym.
Kościół w Renicach znajduje się na niewielkim wzniesieniu opodal renickiego pałacu. Dokumenty wspominają, że świątynia istniała już w 1337 r. Niestety budowla nie dotrwała do naszych czasów. W XVII w. zbudowano nową świątynię wykorzystując fragmenty wcześniejszego kościoła.
Pierwszy kościół farny w Trzebiatowie powstał na początku XIII wieku i został ufundowany przez norbertanów trzebiatowskich z klasztoru w Białobokach. Od 1328 roku przy kościele istniała Szkoła Łacińska, której rektorem w XVI wieku był Jan Bugenhagen.
Obecna świątynia została wzniesiona na przełomie XIV i XV wieku. Od XVI wieku była kościołem protestanckim. W latach 1865-1867 dokonano jej przebudowy i regotyzacji. Po II wojnie światowej stała się ponownie kościołem katolickim i sanktuarium maryjnym. W 1986 roku przeprowadzono prace remontowe. Całkowita długość kościoła wynosi 72 metrów, szerokość ok. 28 metrów.
We wsi znajduje się neoklasycystyczny pałac z 1890 roku. Jest to budynek dwukondygnacyjny, zbudowany na rzucie prostokąta. Z frontu znajduje się trzyosiowy ganek, który wspiera balkon. Pałac posiada skrzydła boczne, a w elewacji tylnej ryzalit. Do wschodniej ściany został dostawiony ganek jako boczne wejście. W budynku zachowała się oryginalna stolarka drzwiowa i okienna.
Pierwszy zamek w Świdwinie powstał z fundacji margrabiów brandenburskich z dynastii askańskiej pod koniec XIII wieku. Zbudowane na ich zlecenie założenie obronne składało się z obwodu warownego w formie nieregularnego trapezu oraz długiego domu mieszkalnego stojącego przy kurtynie północnej. Właściwe castrum zaczęli wznosić dopiero kolejni właściciele miasta Wedlowie na początku XIV wieku. Sprzedali oni w 1384 roku zamek zakonowi krzyżackiemu na siedzibę wójtostwa.
Historia miasta Resko jest długa i zawiła. Już w XI wieku na wzgórzu nad Regą stanął gród książąt pomorskich, a wkrótce potem rozwinęła się wokół niego osada handlowo-rzemieślnicza. Pierwszy raz wspomniano o nim w 1255 roku. Własnością połowy grodu od XIII wieku staje się ród Borków. Druga połowa grodu pozostaje we władaniu rodu Vidant. W latach 1260-1270 Jakub Bork, syn kasztelana kołobrzeskiego stawia zamek nad Regą. Niecałe 10 lat później w 1277 roku następuje lokacja Reska na prawie lubeckim.
Pałac w Starogardzie, rodu von Borck pozostaje w ruinie od końca działań wojennych. Umiejscowiony jest w centralnej części wsi, po północnej stronie drogi.
Historia nowego zamku w Płotach sięga XVI wieku a dokładnie 1577 roku, kiedy to Ostenowie sprzedali stary zamek Blucherom. Postanowili jednak nie opuszczać Płotów. Zakupili działkę niedaleko starego zamku i zdecydowali że wybudują drugi zamek, nowy, nieco mniejszy od starego. Budowa trwała w latach 1606-1618. Nowy zamek był architektonicznie podobny do starego.
Pałac w stylu klasycystycznym z 1836 roku wraz zespołem parkowym z XIX wieku o powierzchni 4 ha. Zbudowany na rzucie prostokąta, z dwiema loggiami przy elewacji ogrodowej. Tworzą (wraz z korpusem i dwiema wieżami) kształt litery C. Do dzisiaj zachowana została tylko wieża wschodnia. Pałac jest całkowicie podpiwniczony, dwukondygnacyjny. Ściany pałacu są murowane z cegły a stropy są drewniane.
Kłopotowo to miejscowość o metryce średniowiecznej, stare lenno rodu von Rahmel. Pierwsza historyczna wzmianka o miejscowości pochodzi z 1276 roku, kiedy to biskup kamieński Hermann von Gleichen wyliczał posiadłości i dochody kapituły kolegiackiej w Kołobrzegu. W 1650 roku właścicielem Kłopotowa był pułkownik Wedig von Bonin. Później majątek był w posiadaniu rodzin von Natzmer, Zimmermann. W końcu XIX i na początku XX w. Kłopotowo należało do Karla Brauna, następnie zaś ok. 1910 roku zostało zakupione przez Hasso von Wedela, który w 1911 roku wzniósł obecny okazały pałac.
Zbudowany w 1835 r. w stylu neoklasycystycznym. Jest usytuowany na osi północ-południe między dziedzińcem dojazdowym, a parkiem. Zbudowany na planie zbliżonym do kwadratu z ośmiobocznymi, trójkondygnacyjnymi wieżami na narożach. Pałac podpiwniczony, dzięki czemu uzyskał pełny cokół,, dwukondygnacyjny, z centralnym jednokondygnacyjnym belwederam w partii dachu. Do pomieszczeń parteru pałacu wchodzi się wysokimi, paradnymi schodami. Od strony parku znajduje się parterowy ryzalit, do którego przylega taras ze schodami do parku.
Pałac z XVIII/XIX wieku, budynek trzykondygnacyjny, o powierzchni użytkowej 1 400 m2. Zbudowany został w stylu barokowym, a przebudowany w końcu XIX wieku w stylu neogotyckim. Pałac murowany, z gotyckimi ozdobnymi krużgankami, wieżami i balkonami. Najpiękniejsza jest elewacja południowa (rzeźby rycerzy, herby). Obecnie pałac znajduje się w ruinie.
Przyziemia zamku biskupów kamieńskich zbudowano w stylu gotyckim w końcu XII wieku. Zamek wzniesiono na planie czworoboku o wymiarach 11 x 35 metrów. Istniejące fragmenty dawnego zamku składają się z czterech pomieszczeń. Dwa z nich posiadają zachowane sklepienia gwieździsto-żebrowe. Ściany działowe posiadają zachowane otwory drzwiowe. W ścianie między dużymi salami zachowało się przejście z zdobnym obramowaniem i dwustronny kominek gotycki. W elewacji północno-wschodniej znajdują się ślady otworów okiennych i dwóch portali. W czasie wykopalisk stwierdzono istnienie murów okalających zamek.
Latarnia jest administrowana przez Urząd Morski w Słupsku i jest udostępniona do zwiedzania. Znajduje się pomiędzy Latarnią Morską Niechorze (około 34 km na zachód), a Latarnią Morską Gąski (około 22 km na wschód).
Data rozpoczęcia budowy kościoła parafialnego Najświętszej Marii Panny w Kołobrzegu nie jest dokładnie znana. Przypuszcza się, że główną świątynię miejską zaczęto wznosić na początku XIV wieku na miejscu dawnego kościoła św. Mikołaja. Pierwszą mszę świętą na placu budowy odprawiono w 1321 roku. Przez następne dwa wieki kościół był rozbudowywany i upiększany. Na skutek osiadania gruntu kilkakrotnie dochodziło do jego przebudowy. Pod koniec XV wieku połączono wieżę północną i południową w jeden masywny blok wieżowy, poprzez zamurowanie przerwy pomiędzy nimi.
Neogotycki pałac w Otoku zbudowano pod koniec XIX stulecia, przypomina – zgodnie z ówczesną modą – budowlę obronną. W środku zachowała się sala balowa. Po wojnie znajdowała się w nim szkoła rolnicza.
Od 1987 roku znajduje się w rekach prywatnych. Nieużytkowany popadł w ruinę. Brak również jakiegokolwiek kontaktu z właścicielem.
Obecnie jest ponownie wystawiony na sprzedaż (czerwiec 2009).
Ruiny kościoła w Trzęsaczu to pozostałość po wybudowanym na przełomie XIV i XV wieku gotyckim kościele pw. św. Mikołaja. Świątynia pierwotnie wzniesiona w odległości ok. 1,8–2 km od brzegu morza, pośrodku wsi, uległa zniszczeniu w wyniku procesów abrazyjnych. Do dzisiaj zachowała się jedynie południowa ściana kościoła znajdująca się u szczytu klifu.
Historia tej wioski, położonej 3 km na wschód od Gostynia, sięga średniowiecza. W ciągu swych długich dziejów Dreżewo należało do wielu właścicieli. Ostatnim był ród von Boninów. XIX-wieczny pałac stoi na niewielkim wzniesieniu i udaje budowlę obronną.
Wśród lasów leży Świerzno, wieś spora i niezbyt ładna, ale szczycąca się jednym z najcenniejszych zabytków na Pomorzu. Od średniowiecza aż do XVIII w. okolice te należały do rodziny Flemmingów, zaliczanej do najpotężniejszych pomorskich rodów.
Nieco na uboczu stoi ryglowy dwór Flemmingów, którego budowa rozpoczęła się w l połowie XVIII w.
W niewielkiej miejscowości, która od XIV wieku aż po wiek XX należała do potężnego pomorskiego rodu von Plötzów, stoi przy głównej drodze okazały eklektyczny pałac, mieszczący obecnie szkołę podstawową. Pałac, zbudowany pod koniec XIX w., ma niekonwencjonalną bryłę i ozdobiony jest fantazyjną wieżyczką. Nad wejściem widnieją inicjały i herb dawnych właścicieli.
Pałac Rybokarty wraz z wystrojem stanowi typowy przykład stylowych przemian dworskiej rezydencji z 2. połowy XVIII w. Rozbudowany w ciągu XIX i XX wieku w stylu angielskiego neogotyku. Wystrój wnętrz pochodzi z około 1903 roku, kiedy to miała miejsce druga faza przebudowy pałacu. Wówczas przedłużono korpus pałacu w kierunku południowym o jedną oś.
Niewielka miejscowość od momentu powstania w średniowieczu aż do końca II wojny światowej należała do rodziny von Brockhüsenów. We wsi wznosi się XIX-wieczny pałac wystawiony przez von Brockhüsenów na miejscu średniowiecznego zamku. Pałacyk, obecnie zajmowany przez szkołę, ma od frontu ganek, nad którym znajduje się fronton z rodowym herbem, z boku przeszkloną oranżerię i taras, a od strony ogrodu – pięcioboczny wykusz. Z dawnego parku pozostały pojedyncze drzewa i krzewy magnolii.
W centrum miasta wznosi się niewielka renesansowa warownia zbudowana na planie kwadratu zwana Starym Zamkiem w odróżnieniu od nowego pałacu wzniesionego w innej części miasta. Pierwotnie w miejscu tym stał gród, na podwalinach którego w XIII wieku Dobiesław zbudował zamek murowany. Początkowo była to wieża otoczona murem i fosą, później rozbudowana. W 1465 roku uległa zniszczeniu przez mieszkańców Kołobrzegu. Zamek przebudowywany był dwukrotnie – najpierw w połowie XVI wieku przez ówczesnych właścicieli Ostenów, później w XVIII wieku przekształcony na rezydencję.
Pałac w Trzebiatowie nazwano po prostu pałacem Nad Regą. I rzeczywiście, w dole malowniczo wije się niewielka rzeczka. Pałac zbudowany na planie litery L, powstał pod koniec XVII wieku. Przez kilka lat pod koniec XVIII wieku mieszkała w nim księżna Maria Wirtemberska z domu Czartoryska.
Nad jeziorem wznosi się na pagórku samotna wieża zamkowa (31 m) o średniowiecznym rodowodzie, będąca jedyną pozostałością po zamku biskupów kamieńskich z przełomu XIII i XIV w. Zbudowana została przez księcia Bolesława IV. Założony na planie czworoboku zamek posiadał wieżę, otoczony był murami obwodowymi i fosą.
