kraj liberecki
Zamek Frýdlant
Zamek Frýdlant – gotycki, przebudowany w okresie renesansu zamek położony w północnej części Czech, tuż przy granicy z Polską.
5 czerwca 2021
Menu
Zamek Frýdlant – gotycki, przebudowany w okresie renesansu zamek położony w północnej części Czech, tuż przy granicy z Polską.
Zamek Świecie zbudowano prawdopodobnie w XIV w. na polecenia księcia świdnicko-jaworskiego Bernarda w celu ochrony szlaku biegnącego z Łużyc do Lubania i Jeleniej Góry. Był jedną z warowni tzw. Okręgu Kwisy. Wzmiankowany po raz pierwszy w 1329 roku jako castrum Sweta. Utracił znaczenie militarne po włączeniu Górnych Łużyc do korony czeskiej.
Zamek Gryf wybudował w XIII wieku książę głogowski Konrad na miejscu dawnego grodu Bobrzan. Do końca XIV wieku znajdował się w rękach książąt świdnickich, później króla czeskiego Wacława IV. W 1419 roku stał się własnością rodu Schaffgotschów i pozostał w ich rękach do 1798 roku.
Obecnie zamek Stary Książ to wzniesiona w latach 1794-97 malownicza budowla w stylu eklektycznym, powstała według projektu Christiana Wilhelma Tischbeina, po przebudowie istniejącego w tym miejscu średniowiecznego zamku piastowskiego z końca XIII wieku. Podczas prac powstały między innymi stylizowane na gotyk romantyczne ruiny zamku Stary Książ.
Zamek Cisy zbudował przypuszczalnie Bolko I Surowy, a rozbudował jego wnuk Bolko II świdnicki. Otoczony fosą zamek nad urwistym zboczem (350 m) doliny Czyżynki stanowił dobry punkt obronny. Stał również na straży szlaku handlowego i w XIII wieku chronił wschodnią granicę księstwa jaworskiego Bolka I Surowego, będąc przeciwwagą dla oddalonego o 3 km zamku Stary Książ leżącego w księstwie wrocławskim.
Udokumentowana źródłowo w 1467 roku siedziba rycerska w Miodnicy, powstała niewątpliwie wcześniej. Z zachowanych reliktów można sądzić, że było to założenie obronne na planie nieregularnego wieloboku, otoczone murem i fosą, z piętrowym budynkiem mieszkalnym przy zachodnim boku. Mógł to być obiekt typu wieży mieszkalnej, najpewniej częściowo drewniany. W 1. poł. XVI wieku, na miejscu zamku, wykorzystując część jego murów, Hans von Unruh, wzniósł dwór obronny, zachowany do dziś w przebudowanym kształcie. W XIX wieku przedłużone zostało skrzydło południowe, którego zewnętrznej stronie nadano walor fasady.
Nazwa Heidenschuh odnosi się od XVIII wieku do umocnień na północno-wschodnich zboczach Treutelkopfes koło Klingenmünster.
Obecnie nie ma jasnych wskazań odnośnie nazwy, pełnionej funkcji, jak i czasu powstania fortyfikacji. Zakłada się jedynie ogólnie, że obszar mógł być związany z klasztorem w Klingenmünster. Z uwagi na brak materiałów archeologicznych mogących pomóc w datowaniu (brama i mur są zbudowane z częściowo przetworzonych w późniejszych latach kamieni), wiek powstania datuje się z grubsza na IX / X wiek. Nie można jednak wykluczyć, że założenie jest starsze.
Zamek Cesarski w Poznaniu (niem. Königliches Residenzschloß) – powstał według projektu Franza Schwechtena, w którym wiele elementów wprowadzono na życzenie Wilhelma II. Cesarz osobiście ustalił szczegółowy plan swojej nowej rezydencji.
Zamek Królewski w Poznaniu – najstarsza zachowana rezydencja królewska w Polsce. Wzniesiony przez Przemysła II, następnie wielokrotnie rozbudowywany. W czasach Kazimierza III Wielkiego największy świecki obiekt w Królestwie. Zamek był świadkiem wielu wydarzeń historycznych. W 1493 r. złożył tu Królowi Polskiemu hołd lenny Wielki Mistrz Krzyżacki Hans von Tieffen. Zamek został częściowo zniszczony w czasie wojny północnej, od tego czasu odbudowany tylko szczątkowo. Obecnie podejmowane są działania na rzecz przywrócenia części południowej.
Renesansowy zamek w Czernej – dzieło znanego architekta Jana Lindera. Powstał z inicjatywy Wolfganga von Glaubitza w latach 1558 – 1559. Zachowana tablica z napisem: “1558 MONTAGII NACH PFINGSTEN HAT WOLF GLAUBITZ DEN BAW AUGEFANGEN”. Obiekt przebudowany w 1725 roku oraz w latach 30-stych i 50-tych XIX wieku. Jest to trzykondygnacyjna, dwutraktowa budowla z kamienia i cegły. Budynek posiada wieżyczkę od południa i jest malowniczo przykryty dwoma równoległymi dachami dwuspadowymi o renesansowych szczytach.
W Letnicy istniał prawdopodobnie już w XIII wieku zameczek drewniano-ziemny. W początkach XIV wieku należał do komesa Mlodote. Niedługo potem w jego miejscu wzniesiono kamienną wieżę mieszkalną. Miała ona wymiary 7×11 metrów i została otoczona fosą.
Wieża została zniszczona w czasie wojny trzydziestoletniej, a po pożarze z 1642 roku nie została już odbudowana. Resztki murów znajdują się na południe od kościoła parafialnego.
Obiekt zabytkowy Położenie: (niem. ), (niem. ), , , , . Opis: Od połowy XIII wieku Kożuchów należał do dzielnicy Piastów głogowskich, przez krótki czas
Pierwsza wzmianka o zamku olsztyńskim (wtedy identyfikowanym jako zamek w Przemiłowicach) pochodzi z roku 1306 a zawarta została w aktach drugiego procesu biskupa krakowskiego Jana Muskaty, wytoczonego mu w roku 1306 przez arcybiskupa gnieźnieńskiego, Jakuba Świnkę. Z tego też powodu w 2006 roku obchodzono Jubileusz 700 lecia Zamku Olsztyńskiego.
W XIV wieku na wapiennej skale, w miejscu wcześniejszego, drewniano-ziemnego grodu zbudowana została murowana, gotycka strażnica. Należała ona wówczas do rycerzy Koziegłów herbu Lis.
Strażnicę bardzo szybko rozbudowano do zamku. Warownia została nadana jako lenno Władysławowi Opolczykowi przez Ludwika Węgierskiego, jednak za prowadzenie wrogiej Polsce polityki Władysław Jagiełło odebrał ją. W 1442 roku dobra mirowskie nabył Piotr z Bnina i zapoczątkował rozbudowę zamku. Kontynuowali ją następni właściciele Myszkowscy herbu Jastrzębiec, którzy przenieśli tu swoją siedzibę rodową i zaczęli używać nazwy “z Mirowa”.
Zamek Bobolice został zbudowany przez Kazimierza Wielkiego w połowie XIV w., prawdopodobnie na miejscu wcześniejszej drewnianej budowli. Należał do systemu obronnego warowni królewskich zabezpieczających zachodnią granicę państwa od strony Śląska. W 1370 r. Ludwik Węgierski zaraz po swej koronacji przekazał zamek księciu opolskiemu, Władysławowi Opolczykowi jako nagrodę za popieranie królewskich planów dynastycznych.
Zamek żupny w Polsce, w miejscowości Wieliczka, (niem. Groß Salze), w województwie małopolskim.
Początkowo w miejscu tym istniał drewniany gródek (według niektórych źródeł zameczek), wzniesiony przypuszczalnie w drugiej połowie XIII wieku (według niektórych źródeł około 1245 roku). Niektóre źródła podają w oparciu o dane archeologiczne, że gródek w Szaflarach istniał już w XI wieku. Wzniesiony został albo przez cystersów, albo przez potomków wojewody krakowskiego Teodora Gryfity.
Zamek pełniący role strażnicy pomocniczej przy zamku czorsztyńskim na granicy polsko – węgierskiej znajdował się na górze zwanej przez miejscowych Górą Zamkową lub Zamczyskiem. Na szczycie Zamczyska odkryto ceglany gruz i resztki ceramiki – pozostałość po niewielkim zamku obronnym „Cisowiec”, o którym wspominał Józef Łepkowski w 1822.
Zamek został zbudowany w XIV wieku prawdopodobnie przez Henryka Czirna, właściciela Płoniny i Sokolca. W kolejny wiekach zamek był kilkakrotnie przebudowywany, a jego obecny wygląd pochodzi z 1846 roku i jest zasługą architekta niemieckiego Friedricha Augusta Stülera z wykorzystaniem projektów jego nauczyciela, Karla Friedricha Schinkla z czasów jego pobytu w Karpnikach w 1832 r.. W 1978 zamek przystosowano do użycia jako ośrodek wypoczynkowy, a później sanatorium dla dzieci. Obecnie budowla jest nieużytkowana i ponownie jest własnością prywatną.
Zamek Backelstein jest wczesnośredniowiecznym zamkiem drewnianym, założonym na opadającej pionowo w dół skale, prawie nie do zobaczenia z doliny. Historia zamku nie jest wcale znana. Nie wiadomo nawet do dzisiaj jaka była jego prawdziwa nazwa. Używana obecnie nazwa Backelstein pochodzi z języka ludowego. O tym że zamek w ogóle istniał świadczą wykute w skale otwory po belkach, napis i małe skalne schody. W podaniach ludowych zamek nazywany jest zamkiem myśliwskim cesarza Fryderyka Barbarossy. Znalezione żółte skorupy kół garncarskich pozwalają je datować na XIII w.
Położone na pagórku “Burghalder” ponad miejscowością Hauenstein refugium powstało prawdopodobnie w czasach Karolingów w IX w. Służyło jako miejsce schronienia dla okolicznej ludności w czasie wojny. Po wejściu na szczyt niewiele można zobaczyć. O tym że istniał tu zamek informuje wykuta w skale inskrypcja. Dopiero dokładne rozejrzenie pozwoli nam znaleźć resztki rowów i wałów ziemnych.
Wilgartaburg lub Wiligartaburg zaliczany jest do najstarszych zamków w Pfalzu. Niestety jego historia nie jest bliżej znana. Powstał przypuszczalnie na początku XI w. wybudowany przez opata klasztoru Hornbach. W czasie przeprowadzonych prac wykopaliskowych stwierdzono, że obiekt był użytkowany do XIII w. Nie wiadomo czy został zniszczony w tym czasie czy też później. Podania mówią, że mieszkała tu hrabina Wiligarta prowadząc pustelnicze życie po śmierci jej męża, żeby odpokutować za jego rozwiązłe życie.
Zamek został zbudowany za panowania Kazimierza Wielkiego, w miejscu wcześniejszego grodu. Wzmianka źródłowa z 1337 r. określa Wschowę jako “castris ac fortalitis”, co wskazuje na to, że istniał tu wówczas zamek murowany. Zamek stanął na wschód od miasta, na wzniesieniu terenowym. Miał kształt regularnego czworoboku. W jego północno-wschodnim rogu wznosiła się ośmioboczna wieża, co, zważywszy, że zamek wyraźnie górował nad miastem, uczyniło z niej doskonały punkt obserwacyjny dla całego kompleksu.
Pierwszy zamek w Świdwinie powstał z fundacji margrabiów brandenburskich z dynastii askańskiej pod koniec XIII wieku. Zbudowane na ich zlecenie założenie obronne składało się z obwodu warownego w formie nieregularnego trapezu oraz długiego domu mieszkalnego stojącego przy kurtynie północnej. Właściwe castrum zaczęli wznosić dopiero kolejni właściciele miasta Wedlowie na początku XIV wieku. Sprzedali oni w 1384 roku zamek zakonowi krzyżackiemu na siedzibę wójtostwa.
Historia miasta Resko jest długa i zawiła. Już w XI wieku na wzgórzu nad Regą stanął gród książąt pomorskich, a wkrótce potem rozwinęła się wokół niego osada handlowo-rzemieślnicza. Pierwszy raz wspomniano o nim w 1255 roku. Własnością połowy grodu od XIII wieku staje się ród Borków. Druga połowa grodu pozostaje we władaniu rodu Vidant. W latach 1260-1270 Jakub Bork, syn kasztelana kołobrzeskiego stawia zamek nad Regą. Niecałe 10 lat później w 1277 roku następuje lokacja Reska na prawie lubeckim.
Przyziemia zamku biskupów kamieńskich zbudowano w stylu gotyckim w końcu XII wieku. Zamek wzniesiono na planie czworoboku o wymiarach 11 x 35 metrów. Istniejące fragmenty dawnego zamku składają się z czterech pomieszczeń. Dwa z nich posiadają zachowane sklepienia gwieździsto-żebrowe. Ściany działowe posiadają zachowane otwory drzwiowe. W ścianie między dużymi salami zachowało się przejście z zdobnym obramowaniem i dwustronny kominek gotycki. W elewacji północno-wschodniej znajdują się ślady otworów okiennych i dwóch portali. W czasie wykopalisk stwierdzono istnienie murów okalających zamek.
Wczesny wiek XIV – założono zamek Uprode przez władców von Sparneck do ochrony swojego terytorium.
1373 – pierwsza wzmianka w dokumentach, przy zakupie zamku przez burgrabie Friedricha V z Norymbergii.
Zbudowany w 1180 roku zamek Mylau często zmieniał właścicieli. Były to m.in. szlachetne rody czeskie, bawarskie, z Turyngii i Saksonii. W XV w. przeprowadzono przebudowę.
Zamek Osterstein jest dawniejszym pałacem miejskim miasta Zwickau. Po raz pierwszy wzmiankowany w 1292 roku jako “Castrum Czwickaw”. Uszkodzony w czasie pożaru miasta w 1403 roku, ulegał zniszczeniu w latach 1404-07. Odbudowany przez margrabiego Wilhelma I. W latach 1587-90 przebudowany przez elektora Christiana I na styl renesansowy.
Zamek górny Kranichfeld jest przedstawicielem typowych zamków występujących w Turyngii.
Najstarsza wewnętrzna część zamku jest romańska, natomiast z zewnątrz jest renesansowy.
Zamek Kunitzburg to ruina zamku górskiego położonego 300 m n.p.m. Powstał około roku 1100. Pierwszymi jego właścicielami byli zapewne panowie i wójtowie von Glisberg. Nazywany jest również zamkiem Gleißberg (nazwa zamek Kunitzburg pochodzi od położonej poniżej zamku dzielnicy Jeny – Kunitz).
IX-X w. – Powstaje prostokątny gródek stożkowaty. Przypuszczalnie ten pierwszy zamek zbudowany został przez Gisonów.
1138-39 – Marburg jest po raz pierwszy wymieniany w dokumentach i był zasiedlony przez zarządcę.
Zamek Stapelburg jest ruiną średniowiecznego zamku nizinnego, położonego na północnym krańcu gór Harzu, w miejscowości Stapelburg, w powiecie Harz, w Saksonii-Anhalt, w Niemczech.
1350 – W czasie sporu między arcybiskupem z Mainz i landgrafami z Hessen zamek Jesburg należący do Mainz został zniszczony.
1364 – Zniszczony zamek jest ponownie odbudowany.
Zamek wraz z parkiem krajobrazowym położony jest w północno-zachodniej części starego miasta. Granicę wschodnią założenia wyznacza ulica Zamkowa, natomiast od zachodu i północy, odnogi rzeki Lubszy. Główny wjazd do zamku, ulokowanego na niewielkim wzniesieniu, prowadzi od strony wschodniej przez przejazd w budynku bramnym. Założenie zamkowo-parkowe jest użytkowane przez Dom Pomocy Społecznej.
W 1355 roku miasto przeszło na własność von Bibersteinów, którzy na miejscu dotychczasowego wznieśli zamek, nazywany zamkiem Bibersteinów. Skrzydło wschodnie powstało na początku XV wieku, kiedy w posiadanie dóbr żarskich weszli Bibersteinowie. W połowie XVI wieku Hieronim Biberstein oraz jego brat Krzysztof, przeprowadzili renesansową przebudowę zamku
Zamek w Sławie powstał około XV w. zbudowany przez książąt głogowskich. W 1468 r. wymieniany jest w dokumencie zakupu miasta przez ród Rechenbergów. Oni to dokonali rozbudowy zamku. W roku 1721 w mieście wybuchł wielki pożar w wyniku którego zniszczeniu uległo 105 budynków, kościół, a także zamek z którego została oficyna z wieżą szesnastowieczną i część skrzydła południowego.
W XIII w. zostaje wybudowany obecny zamek Braunfels przez grafa Heinricha I von Burgsolms, być może na miejscu istniejącego zamku. 1216r. pierwsza udokumentowana wzmianka o zamku.
1335 – Graf Gerlach von Nassau-Weilburg uzyskuje obszar naokoło Altenkirchen wraz z górnym Möttbachtal od grafów von Solms.
1390 – Jego wnuk graf Philipp I von Nassau-Weilburg i Saarbrücken buduję do ochrony tego obszaru i położonej na nim kopalni rudy żelaza zamek Philippstein. Zamek był zawsze zamieszkały przez kasztelanów.
Stare podanie mówiące że zamek powstał w 1195 roku, zbudowany przez grafa Walrama z Nassau okazało się nieprawdą. Wybudowany był raczej w tym czasie przez grafów von Weilnau do ochrony ich posiadłości w rejonie Weilburga.
Zamek wybudowany prawdopodobnie w XII w. przez raugrafa Rupperta II. Po raz pierwszy wymieniany w dokumentach w 1344 roku. Zniszczony w 1470 roku. W historii wsi wspominany jako “zamek raubritterów Ruprechtseck”. Zamek jest typowym zamkiem górskim. Zachowały się resztki wieży.
Zamek przypuszczalnie był wybudowany w XI. stuleciu przez Wernera I. von Bolanden. W 1352 roku będąc zamkiem raubritterów został zniszczony przez hrabiów Sponheim i wojska z miast Speyer i Worms. W 1932 roku zostały odkopane i oczyszczone jego fundamenty przez Historyczne Muzeum Speyer, które jednak w późniejszym czasie zostały częściowo uszkodzone tak, że pozostały z nich skąpe resztki.
Po raz pierwszy Falkenstein był wspomniany w dokumentach z 1135 r. jako zamek panów von Falkenstein. W 1233 roku był w posiadaniu Philippa I pana Falkenstein, królewskiego podkomorzego i kasztelana na zamku Trifels. Po wymarciu rodu królewskich podkomorzych z Münzenberg Philipp I zostaje podkomorzym, a od 1258 roku odziedziczył urząd namiestnika ziemskiego w Wetterau. Został on później centralnym punktem obszaru władzy Philippa I Falkenstein.
Zamek nizinny zbudowany w XII wieku przez hrabiego Wernera I von Bolanden jako swoje gniazdo rodowe, Po raz pierwszy jest wymieniany w 1184 roku jako “castrum Boland”. Później własność grafów von Leiningen. Zniszczony lub opuszczony w XIV w.
1287 – Pierwsza udokumentowana wzmianka o zamku. Właścicielem był Müller von Mandelberg. 1385 – Zamek kupuje graf Wolf von Eberstein. 1389 – Murgrabia Rudolf von Baden zostaje właścicielem zamku. W ten sposób zamek zostaje lennem Badenii.
Zamek był wybudowany przypuszczalnie około 1200 roku przez hrabiów von Saarwerden. Budowla wielokrotnie zmieniała posiadaczy, którymi byli m. in. hrabiowie von Veldenz, Boos von Waldeck, rodzina Stein i książęta Zweibrücken. W czasie wojny trzydziestoletniej zamek został zniszczony i w 1813 r. rozebrany.
Merburg jest ruiną zamku w Kirrberg, dzielnicy miasta Homburg, we wschodniej części powiatu Saarpfalz w Saarlandzie. Ten zamek z XI w. określany jest jako najstarszy i najmniejszy zamek w Saarlandzie.
Zamek w Otyniu powstał w formie gotyckiej prawdopodobnie na przełomie XIV i XV wieku. W wieku XVI dochodzi do pierwszej przebudowy w duchu renesansowym. Sto lat później czeska prowincja jezuitów przebudowuje go na klasztor, który funkcjonuje tu do 1776 roku.
Zabytkowy zespół pałacowo-ogrodowy z pałacem barokowym z 1677 roku, własność (od XVIII w.) hrabiów Cosel, potem własność książąt na Siedlisku, rodu Schönaich-Carolath. Ostatnią właścicielką pałacu przed wojną była druga żona ostatniego cesarza Niemiec, Wilhelma II, Hermina, mieszkająca w pałacu do 1922 r. i po śmierci cesarza do kwietnia 1945 r.
Wieś Schyrnino wymieniana jest w dokumentach z 1308 roku. Wchodziła wtedy w skład dóbr kościelnych. Budowę zamku rozpoczął na przełomie XIV i XV w. kasztelan międzyrzecki Jan z Czerniny herbu Wierzbno. Po jego śmierci w 1423 r. zamkiem zajął się jego syn Jocusch Von der Czyrne, ale już siedem lat później sprzedał majątek niejakiemu Magnusowi von Label. Około 1492 roku zamek wraz z otaczającymi go dobrami trafia w ręce rodziny von Dohna. Ich starania doprowadziły do nadania przywileju lokacyjnego dla miasta przez Władysława Jagiellończyka.
