Rzut budowli nawiązywał do schematu średniowiecznego. Jednoprzestrzenne wnętrze nakryte było sklepieniem, którego typ wykształcił się w II poł. XVI wieku. Nad usytuowaną od północy zakrystią, umieszczono lożę dostępną schodami od zewnątrz, obecnie nieistniejącą. Jako przyzamkowy kościół szlachecki oprócz sakralnej, pełnił również funkcję memoratywną – we wnętrzu znalazły się liczne epitafia upamiętniające przedstawicieli rodu Rechenbergów. Epitafia z piaskowca znajdowały się wmurowane za ołtarzem głównym (m.in. epitafium Anny von Glaubitz, podwójne epitafium Hansa von Rechenberga, epitafium nieznanej piętnastoletniej dziewczynki, cztery epitafia dzieci Siegmunda von Rechenberga oraz na ścianach wieży – epitafium Nicola von Rechenberga).
Kościół renesansowy z neoromańską kruchtą od południa orientowany, usytuowany na zachód od rynku i na północ od zespołu pałacowego. Murowany, wzniesiony z kamienia polnego i cegły, otynkowany z wyjątkiem kruchty. Posiada prostokątną nawę i trójboczne prezbiterium. Po stronie północnej usytuowana dwukondygnacyjna kaplica, po stronie południowej – dwukondygnacyjna kruchta. Od zachodu kwadratowa wieża, w górnej kondygnacji przechodząca w ośmiobok. Otwory okienne są zamknięte łukiem pełnym. Wieża posiada przypory, sięgające połowy wysokości, elewacje górnej kondygnacji zdobione fryzem arkadkowym, w zwieńczeniu ośmioboczna iglica.
Wnętrze nakryte sklepieniem kolebkowym z lunetami wypełnionymi stiukową dekoracją imitującą żebra wsparte na filarach. W kruchcie i wieży sklepienie kolebkowe z lunetami, w kaplicy – sklepienie kolebkowo–krzyżowe ze stiukowymi żebrami.