Gród w Rokitnicy na prawym brzegu rzeki Kaczawy powstał w pierwszych latach XIII w. z inicjatywy księcia Henryka I Brodatego. Pierwsze kamienne mury zaczęto wznosić w połowie XIII w. W drugiej połowie XIII w. wzniesiono murowany budynek mieszkalny od strony północnej. Z 1319 roku pochodzi informacja o kaplicy zamkowej. Zamek pełnił funkcje komory celnej na trakcie Legnica–Lwówek Śląski i strzegł pobliskich terenów złotonośnych. W XV w. stał się siedzibą rycerzy - raubritterów, w wyniku czego został zdobyty i zniszczony przez mieszczan wrocławskich i świdnickich w 1451 roku. Nigdy nie został odbudowany.

Na wysokim bazaltowym wzniesieniu (360 m n.p.m.), które opasuje rzeka Bóbr stoi zamek założony prawdopodobnie przez Bolesława II Łysego na początku XIII w. Wcześniej w tym miejscu znajdował się gród kasztelański wymieniany w dokumentach z 1155 roku. Najstarszą częścią zamku jest kamienna cylindryczna wieża, którą po badaniach archeologicznych na przełomie lat 80 i 90 uznano za najstarszą murowaną budowlę w Polsce.

Zamek w Żmigrodzie wspominano po raz pierwszy w 1296 r. Przypuszcza się, że była to jeszcze budowla drewniana. Następna informacja o castrum należącym do książąt oleśnickich pochodzi z 1375 r. Była to budowla na planie nieregularnym ze stojącą od północy wieżą i bramą wjazdową od południa, stojąca wśród rozlewisk rzeki Baryczy i otoczona fosą.

Dwa krzyże pokutne typu łacińskiego, wmurowane w północną elewację kościoła. Wykonane z piaskowca, z tym że prawy jest pod warstwą tynku (widoczny jest tylko jego zarys), natomiast na lewym warstwa tynku jest usunięta tylko w obr

Po wyjeździe niemieckich mieszkańców kościół pozostał w dobrym stanie, lecz nie był użytkowany zgodnie z przeznaczeniem. Początkowo urządzono w nim owczarnię, potem niszczał przemieniając się w ruinę. Utracił ołtarz, organy, ławki, żyrandole, okoliczni mieszkańcy traktowali kościół jako źródło materiałów budowlanych. Gdy dach namiotowy wieży przechylił się, został zwalony. Część więźby dachowej zawaliła się i kościół był pozbawiony ochrony przed deszczem i śniegiem.

Budowa gotyckiego zamku rozpoczęła się w XIII w. na rozkaz księcia świdnicko–jaworskiego Bolka I Surowego i stał się siedzibą książąt legnickich. W 1444 roku został sprzedany niemieckiej rodzinie Dornheinów jako lenno. Szybko przechodził z rąk do rąk. Po nich mieli tu swoją rezydencję kolejno Nostitzowie, Stoschowie i Dohnowie. Na początku XVIII wieku zamek należący do Melchiora Gotloba został przebudowywany na barokową rezydencję w latach 1728-1732

W środku wsi znajduje się renesansowa rezydencja z drugiej połowy XVI wieku. Wybudował ją Ramfold von Talkenberg. Był bodaj największym szesnastowiecznym założeniem obronnym na Śląsku. Przebudowywany dwukrotnie - w XVIII i XIX wieku, a w 1967 roku został odrestaurowany. Składa się z trzech dwukondygnacyjnych skrzydeł z wewnętrznym dziedzińcem ozdobionym pięknymi krużgankami, których arkady wsparte są na jońskich kolumnach. W narożach znajdują się schody.

W miejscu gdzie stoi obecnie pałac w XII wieku istniał warowny gród obronny Piastów wrocławskich. W nim to umarł 7 grudnia 1201 roku książę Bolesław Wysoki zapisując wcześniej Leśnicę zakonowi cystersów z Lubiąża. Zakon nie otrzymał jednak zapisu. Syn Bolesława, Henryk brodaty zmienił testament ojca i na miejscu grodu wzniósł nowe, ale jeszcze drewniane zabudowania. Stanowił on stację pośrednią w podróżach księcia między Wrocławiem a Legnicą. W 1335 księstwo wrocławskie, a wraz z nim Leśnica przeszło w posiadanie króla czeskiego Jana Luksemburczyka. On to w 1339 roku sprzedaje zamek wrocławskiemu mieszczaninowi Gysko de Reste.

Nad brzegiem rzeki Kwisy, w zabytkowym parku stoi okazały zamek zbudowany pod koniec XIII w. przez Bolka I - księcia świdnicko – jaworskiego. W XVI w. warownia należała do księżnej Anny, a następnie przeszła w ręce rodów rycerskich: do 1387 r. byli to Kittlitzowie, później do 1391 Zeidlitzowie, a po nich do 1631 roku Rechenbergowie z Przemkowa.

Zamek w Gościszowie wzmiankowany jest już w 1294 roku, wzniesiono go zapewne niewiele wcześniej. W końcu XIV wieku został przebudowany, jednak obecną formę otrzymał podczas kolejnej przebudowy - z 1603 roku. Zachowano wtedy część pierwotnych fragmentów, jednak cały zespół otrzymał styl późnorenesansowy.