Pierwsze wzmianki o właścicielach wsi pochodzi z XIV w. kiedy to była własnością rycerza Clericusa Bolcze. W roku 1506 miejscowość została kupiona przez boczną linię bogatego rodu Schaffgotschów, którzy zarządzali majątkiem z przerwami do połowy XVII w. K. Eysymontt przypuszcza, że fundatorem dworu był Bernard I Schaffgotsch, czyli dwór powstał przed jego śmiercią w 1559 roku. Następna rozbudowa nastąpiła kiedy majątkiem zarządzał Bernard III Schaffgotsch około 1612 roku. W roku 1644 nastąpiło zniszczenie dworu, został on jednak natychmiast odbudowany. W 1779 roku w wyniku pożaru zginęły trzy osoby. W trakcie odbudowy zmieniono wygląd elewacji.

Wróblin Głogowski został wyludniony z powodu bliskiego sąsiedztwa Huty Miedzi Głogów. Obecnie znajduje się w granicach administracyjnych Głogowa i zamieszkuje go jedna rodzina. Na terenie wysiedlonej wioski stoi opuszczony kościół pw. św. Heleny. Interesujący obiekt z bardzo ciekawym wnętrzem, mogącym pomieścić zapewne kilkanaście osób. Jest to budowla klasycystyczna, salowa, wybudowana w 1810 roku z cegły. W 1964 roku została odnowiona dzięki mieszkańcom Wróblina Głogowskiego, co upamiętnia tablica we wnętrzu. Od zachodu znajduje się wieża. Świątynia jest obecnie nieużytkowana i coraz bardziej niszczeje.

Pałac w Dankowicach powstał pod koniec XVII w. prawdopodobnie z inicjatywy ówczesnych właścicieli rodziny von Kottwitz. Posiadłość należała do nich do 1791 r. Wówczas to w dokumentach wymieniana jest rodzina von Bessewitzów. Następnie w 1802 roku przechodzi w posiadanie Maggerów (wymieniano ich w księgach adresowych z 1930 r.) Ostatnimi właścicielami do 1945 r. była rodzina von Pol.

Zamek znajduje się na szczycie wzniesienia (422 m n.p.m., na skale wznoszącej się 25 m powyżej poziomu terenu. Istnieje kilka hipotez dotyczących jego powstania. Wspomina się o rodzinie Talkenbergów, jako budowniczych zamku, rycerzach raubritterach, a także wymienia się Henryka Brodatego, który jakoby miał postawić zamek w celu wzmocnienia południowych rubieży swego księstwa. Przed 1368 rokiem zamek przeszedł w posiadanie rodziny Dalach-Talkenberg

Na wysokim bazaltowym wzniesieniu (360 m n.p.m.),które opasuje rzeka Bóbr stoi zamek założony prawdopodobnie przez Bolesława II Łysego na początku XIII w. Wcześniej w tym miejscu znajdował się gród kasztelański wymieniany w dokumentach z 1155 roku. Najstarszą częścią zamku jest kamienna cylindryczna wieża, którą po badaniach archeologicznych na przełomie lat 80 i 90 uznano za najstarszą murowaną budowlę w Polsce.

Sanktuarium maryjne (otoczony kultem obraz "Madonna z Dzieciątkiem" z I połowy XIII wieku - najstarszy obraz maryjny w Polsce, ufundowany prawdopodobnie przez fundatora klasztoru - Bolka I i ukoronowany papieskimi koronami przez Jana Pawła II w Legnicy 2 czerwca 1997). Za prezbiterium, we wzniesionej w latach 1735–1747 kaplicy o rokokowym wnętrzu, znajduje się mauzoleum Piastów świdnickich: Bolka I i Bolka II (XIV wiek).

Zamek książęcy wzniesiony w XIV w. na miejscu grodu książęcego przez książąt oleśnicko –głogowskich. W 1432 roku bezskutecznie oblegany przez husytów. Od 1520 roku stanowił własność biskupa wrocławskiego Jana Turzona, następnie we władaniu książąt legnicko-brzeskich. Zniszczeniu uległ w czasie wojny trzydziestoletniej w 1759 r. przez wojska austriackie. Odbudowany został w stylu barokowej rezydencji. Północne skrzydło z kaplicą zostało rozebrane.

Krzyż pokutny w Krzeszowie, przy drodze z Krzeszowa do Kamiennej Góry, około 10 metrów od drogi. Jego wymiary to: 130 x 96 x 30 cm. Wykonany jest z piaskowca. Od strony zachodniej na krzyżu wyryty był wizerunek miecza. W późniejszym okresie wyryto wgłębienie o szerokości około 18 cm i głębokości około 7 cm. Pozostał więc widoczny jedynie fragment miecza (jelec). Szerokość jelca - 40 cm.

Zamek zbudowany prawdopodobnie w XVI wieku z kamienia i otoczony fosą. Zachowało się kilka pomieszczeń nakrytych sklepieniami kolebkowymi i fragmenty murów. Całość zarośnięta jest krzakami i trawą

Zamek w Gościszowie wzmiankowany jest już w 1294 roku, wzniesiono go zapewne niewiele wcześniej. W końcu XIV wieku został przebudowany, jednak obecną formę otrzymał podczas kolejnej przebudowy - z 1603 roku. Zachowano wtedy część pierwotnych fragmentów, jednak cały zespół otrzymał styl późnorenesansowy.