W latach 1749–1752 według projektu Karola Marcina Frantza zbudowano dla Aleksandra Józefa Sułkowskiego otoczony fosą i pięknym parkiem pałac myśliwski. Pałac dawniej zwieńczony był kopułą z obeliskiem, a pod centralnym wnętrzem zachowała się grota z ceramiczną wykładziną ścian. Jest to jeden z wcześniejszych w Wielkopolsce przykładów maison de plaisance(domu przyjemności). Nad wejściem zachował się kamienny herb Sulima. W 1848 roku Niemcy rozebrali kopułę stanowiącą nieodzowny akcent budynku. Po 1919 roku mieściło się w pałacu nadleśnictwo. Dziś mieści się tu Urząd Gminy i muzeum kompozytora Karola Kurpińskiego.

W południowo-zachodniej części wsi wznosi się pałac, zbudowany przez rodzinę Petzel, pod koniec XIX wieku. Pałacyk został rozbudowany po roku 1911. W chwili obecnej mieści się nim szkoła podstawowa. Jest to budowa eklektyczna, nawiązująca do form klasycystycznych, starsza, środkowa część jest dwukondygnacyjna, trzecią kondygnację tworzą wieże nakryte ostrosłupowymi dachami.

Pałac Działyńskich w Poznaniu znajduje się na posesji Stary Rynek 78. Powstała w latach 1773–1776 w miejscu dwóch istniejących tu poprzednio kamienic. Jego pierwszym właścicielem był Władysław Roch Gurowski – marszałek wielki litewski. W 1808 znalazła się w posiadaniu rodu Działyńskich których własnością pozostawała do 1880 roku, gdy zmarł bezpotomnie Jan Kanty Działyński. Podczas walk w 1945 budynek doszczętnie spłonął. Odbudowano go w latach 1953–1957 zaniechano jednak odtworzenia skrzydła zachodniego i ogrodu francuskiego twierdząc, że były one wyrazem „kaprysu możnego właściciela” stanowiącego „wsteczny układ urbanistyczny”.

Pałac Górków w Poznaniu – obecnie siedziba Muzeum Archeologicznego, powstał w latach 1545-1549 w wyniku przebudowy kilku należących do Andrzeja II Górki gotyckich kamienic. Zespół zabudowań zajmuje południowo-wschodni, narożnikowy blok przyrynkowy Starego Miasta, wyznaczony ulicami: Wodną, Klasztorną, Kozią i Świętosławską. Pierwotnie pałac powstał na wschodniej połowie bloku, wznosił się – najprawdopodobniej – na czterech średniowiecznych parcelach: dwóch frontowych, od strony ul. Wodnej, położonych prostopadle (wąską stroną) do tej ulicy oraz dwóch tylnych, o dłuższych bokach równoległych względem ul. Wodnej.

Pałac w Przybyszewie powstał w 1910 roku na miejscu dawnego dworu. Wybudowany przez Hugona Lehmanna murowany z cegły i otynkowany budynek, kryty dachem mansardowym, wykazuje cechy eklektycznej architektury niemieckiej łącząc w sobie neoklasycyzm i neobarok. Od strony południowej umiejscowiono czterokondygnacyjną wieże, przed którą znajduje się arkadowy podjazd z tarasem.