Kamień węgielny pod meczet Al-Sahaba został położony w styczniu 2011 r., ale prace budowlane zostały zawieszone podczas rewolucji. Prace wznowiono ponownie w kwietniu tego samego roku. Otwarty został w marcu 2017 r. Stoi na starych ruinach z czasów gdy miasto należało do Izraela.
Nieistniejący już zamek Rechenburk, założony w drugiej połowie XIII wieku przez panów ze Švábenic jako ich twierdza w ramach działalności kolonizacyjnej. Wraz z odejściem tego rodu z regionu Trutnov na przełomie XIII i XIV wieku stopniowo zanikał.
Poprzednikiem zamku Břecštejn był starszy zamek zwany Stein, który miał być domem Ottona von Stein. Otto w 1336 roku podarował trzy łany w Oblanovie (obecnie dzielnica Trutnova) dla klasztoru na Zderazu (obecnie część Pragi). Sam Břecštejn powstał w pierwszej połowie XV wieku. Pierwsza pisemna wzmianka o nim pochodzi z 1455 roku i znajduje się na tabliczkach trutnowskich lennych systemów mańskich, według których na zamku mieszkał Mikuláš (Nykl) Zilvár.
W miejscu, gdzie obecnie stoi pałac w Vrchlabí, będący obecnie Urzędem Miasta i Zarządu Karkonoskiego Parku Narodowego, wznosiła się gotycka twierdza nawodna. Posiadłość nabył za 1750 groszy czeskich w 1533 r. od Jana Tetaura z Tetova Kryštof Gendorf z Gendorfu, radca królewski i zarządca kopalń.
Kościół w Vrchlabi stoi w miejscu jednonawowego gotyckiego kościoła z XIV wieku. Autorem projektu świątyni – wybudowanej w stylu neogotyckim – był praski architekt Stephan Tragl. Wybudowania kościoła podjął się miejscowy budowniczy Eduard Zirm. Stary kościół wyburzono w 1886 r., nową świątynię otwarto trzy lata później. Nosi wezwanie św. Wawrzyńca.
Zamek Dolní Štěpanice został wzniesiony na przełomie XIII i XIV wieku z inicjatywy Jana z Valdštejna, syna Zdenka, założyciela zamków Turnov i Valdštejn. Był on lokalnym centrum administracyjnym zabezpieczającym kolonizowane okoliczne ziemie. Pierwsza wzmianka o nim pojawiła się w źródłach pisanych w 1304 roku.
Kościół w Sieniawie Żarskiej, filialny, pod wezwaniem śś. Piotra i Pawła. Gotycki, wzniesiony w XIV wieku, potem przebudowywany w pocz. XVI w. i rozbudowywany: wieża w 1809 r. i hełm wieży w 1867 r.
Zamek Chojnik został wzniesiony w latach 50. XIV wieku. Pierwsza pisemna wzmianka o zamku pochodzi z 1364 r. 9 września 1399 roku starosta księstwa świdnicko-jaworskiego Benesz z Choustnik za zgodą króla Czech Wacława IV zastawił zamek Gotsche II Schofowi zastrzegając prawo wykupu zastawu. 16 maja 1400 Gotsche II zapłacił sumę zastawną. Prawo do czerpania dochodów z zamku miał także starosta królewski. 8 października 1418 król czeski nadał synom Gotsche II dobra ojcowskie. Dokument potwierdził starosta Heinze von Laasan 5 maja 1419 roku. Od tego momentu zamek był własnością rodziny Schaffgotschów.
Kościół Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Złotoryi należy do zaledwie około dwudziestu miejskich kościołów parafialnych na Śląsku, których początki sięgają pierwszej połowy XIII wieku. Bardzo prawdopodobne, że jeszcze przed 1211 r., a więc w pierwszym dziesięcioleciu XIII wieku mieszkańcy złotej osady zaczęli budować w jej centrum kościół.
Most kolejowy nad Jeziorem Pilchowickim wzniesiono w latach 1905–1906 w ramach budowy linii Jelenia Góra–Żagań (Kolej Doliny Bobru), która powstawała od 1902 r.
Pałac Schaffgotschów w Cieplicach wzniesiono w latach 1784-1809 z wykorzystaniem reliktów obu budynków, które pozostały po pożarze z roku 1777. Rezydencja reprezentuje styl dojrzałego baroku w połączeniu z formami wczesnoklasycystycznymi.
Kościół w Świeciu wymieniony jest po raz pierwszy w 1346 roku. W formie gotyckiej nie zachował się. Obecna budowla powstała około 1649 r. na fundamentach wcześniejszego, który uległ zniszczeniu pod koniec wojny trzydziestoletniej. Dzisiejsza świątynia w Świeciu ma plan jednonawowy z absydą wieloboczną od wschodu i drewnianą sygnaturką nad nawą (z 1669 r.).
Ruina dawnej plebanii stojąca przy kościele pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa
Zamek Świecie zbudowano prawdopodobnie w XIV w. na polecenia księcia świdnicko-jaworskiego Bernarda w celu ochrony szlaku biegnącego z Łużyc do Lubania i Jeleniej Góry. Był jedną z warowni tzw. Okręgu Kwisy. Wzmiankowany po raz pierwszy w 1329 roku jako castrum Sweta. Utracił znaczenie militarne po włączeniu Górnych Łużyc do korony czeskiej.
Zamek Frýdlant – gotycki, przebudowany w okresie renesansu zamek położony w północnej części Czech, tuż przy granicy z Polską.
Zamek Gryf wybudował w XIII wieku książę głogowski Konrad na miejscu dawnego grodu Bobrzan. Do końca XIV wieku znajdował się w rękach książąt świdnickich, później króla czeskiego Wacława IV. W 1419 roku stał się własnością rodu Schaffgotschów i pozostał w ich rękach do 1798 roku.
Kamienne krzyże pokutne w Świeciu, wmurowane między przyporami, na prawo od bramy w murze otaczającym kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa. Zachowało się podanie, iż „6 maja 1602 roku rycerz Karl von Uechtritz został zastrzelony przez swojego przyjaciela strzałem w plecy”.
Obecnie zamek Stary Książ to wzniesiona w latach 1794-97 malownicza budowla w stylu eklektycznym, powstała według projektu Christiana Wilhelma Tischbeina, po przebudowie istniejącego w tym miejscu średniowiecznego zamku piastowskiego z końca XIII wieku. Podczas prac powstały między innymi stylizowane na gotyk romantyczne ruiny zamku Stary Książ.
Zamek Cisy zbudował przypuszczalnie Bolko I Surowy, a rozbudował jego wnuk Bolko II świdnicki. Otoczony fosą zamek nad urwistym zboczem (350 m) doliny Czyżynki stanowił dobry punkt obronny. Stał również na straży szlaku handlowego i w XIII wieku chronił wschodnią granicę księstwa jaworskiego Bolka I Surowego, będąc przeciwwagą dla oddalonego o 3 km zamku Stary Książ leżącego w księstwie wrocławskim.
Mury obronne w Stargardzie – zespół fortyfikacji otaczających najstarsze części Stargardu. Ich budowę rozpoczęto po otrzymaniu praw miejskich (1243), zachowana do dziś długość obwarowań wynosi ponad kilometr.
Pałac w Trzebiechowie posiada reprezentacyjną bramę wjazdową na osi pałacu, której projekt wykonał osobiście książę Henryk VII. Umieszczono na niej stojące na tylnych łapach lwy, które trzymają herby księcia Henryka VII i jego małżonki księżnej Marii Aleksandriny oraz dwie daty 1876 i 1901 rok.
Pałac wystawiony na sprzedaż w zamian za wybudowanie nowego Zespołu Edukacyjnego (Gimnazjum, Szkoła Podstawowa, Przedszkole)
Pałac Giżynek wybudowany w II poł. XIX w. w stylu neogotyckim, rozbudowany w 1922 r. Najstarsze informacje o tym majątku pochodzą z lat 20-tych XX w., kiedy właścicielem był (do 1945 r.) Ferdinand Giese. Od niego powstała nazwa majątku: Giesenfelde.
Kwadratowa wieża ciśnień w Renicach pochodzi z końca XIX w. Zbudowana z kamieni i czerwonej cegły stoi pomiędzy pałacem (Młodzieżowym Ośrodkiem Wychowawczym), a jeziorem Renickim. Wieża jest częścią zespołu pałacowego – wpisanego do rejestru zabytków – razem z pałacem pochodzącym z początków XX w. oraz parkiem i ogrodami.
Kolegiata w Stargardzie – kościół, jeden z najcenniejszych zabytków Pomorza Zachodniego i jedna z najznakomitszych świątyń gotyckich w zlewisku Morza Bałtyckiego, oddziałująca na liczne realizacje w regionie. Bryła kolegiaty widoczna jest ze wszystkich prowadzących do miasta dróg.
Pałac w Renicach powstał po przebudowie istniejącego tu wcześniej dworu, który w 1905 r. trafił pod pieczę bankiera z Berlina, tajnego radcy handlowego Hugo Oppenheima i jego żony Anny. Przebudową na zlecenie Oppenheimów zajął się bawarski architekt Emanuel von Seidl, niezwykle popularny w tamtych czasach autor wielu obiektów o charakterze rezydencjonalnym.
Kościół w Renicach znajduje się na niewielkim wzniesieniu opodal renickiego pałacu. Dokumenty wspominają, że świątynia istniała już w 1337 r. Niestety budowla nie dotrwała do naszych czasów. W XVII w. zbudowano nową świątynię wykorzystując fragmenty wcześniejszego kościoła.
Kościół w Kliczkowie został ufundowany około 1417 roku, wzniesiony został w stylu gotyckim, w II połowie XVI wieku, następnie został przebudowany w 1878 roku. Budowla jest murowana, jednonawowa, posiada wyodrębnione prezbiterium i zakrystię.
Kościół Zbawiciela Świata w Szprotawie – polskokatolicki kościół parafialny wzniesiony w stylu późnoromańskim w XIV wieku. W murze świątyni można zauważyć elementy gotyckie odsłonięte w czasie remontu kościoła. Znajdują się one na północnej stronie elewacji, stanowią je fragmenty gotyckiego lica. We wnętrzu zachował się barokowy ołtarz z figurą Chrystusa ukrzyżowanego.
Krzyż kamienny w Szprotawie w dzielnicy Puszczyków (dawniej Mała Kopernia), na skrzyżowaniu ulicy Kraszewskiego z ulicą Kościelną, Krzyż z konglomeratu, o wymiarach 84 x 68 x 31 cm, z wyrytym mieczem.
Kościół św. Andrzeja Apostoła w Szprotawie powstał w I połowie XIII wieku, najprawdopodobniej w miejscu dawnego kultu pogańskiego boga Flinsa, którego czciła miejscowa ludność słowiańska zamieszkująca Iławę.
Kościół Polskokatolicki w Małomicach zbudowany w 1732 roku jako zbór ewangelicki z fundacji ówczesnych właścicieli dóbr małomickich. Nieużytkowany po II wojnie światowej uległ częściowej dewastacji. Po przejęciu przez Kościół Polskokatolicki został wyremontowany w latach 1982-1984 i stał się siedzibą nowo utworzonej parafii pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy.
Po śmierci księżnej Doroty w 1862 roku właścicielem pałacu został jej młodszy syn, Aleksander Edmund markiz de Talleyrand-Périgord. Z jego inicjatywy na początku lat siedemdziesiątych XIX wieku pałac wraz z przyległą oranżerią zostały przebudowane według projektu A. Jaekela.
Kościół w Niwiskach, pierwotnie posiadający wezwanie św. Katarzyny, zbudowany został w drugiej połowie XIII wieku. Od drugiej połowy XVI wieku do połowy XVII stulecia użytkowany był przez protestantów.
Ruina kościoła ewangelickiego w Niwiskach to świątynia zbudowana jako budowla szachulcowa na planie krzyża greckiego z XVIII w. Nakryta dachem wielospadowym. Wnętrze obiegały empory. W XIX wieku została przebudowana w stylu klasycystycznym.
W 1766 r. pałac w Szczepowie zakupiła Anna Catharina von Schlabrendorf z domu von Otterstedt (19.09.1727-22.06.1784), druga żona Ernesta Wilhelma von Schlabrendorf (4.02.1719-14.12.1769). W latach trzydziestych XVIII wieku pałac został przebudowany w stylu barokowym, kolejna modernizacja nastąpiła w trzeciej ćwierci XIX w. Wówczas zmieniono dach, wystrój wnętrz i przebudowano piwnice.
Pałac w Pomorsku założony został na planie prostokąta, do którego krótszych boków dobudowano występujące przed lico korpusu głównego aneksy. Plan wzbogacają reprezentacyjne schody od frontu oraz ulokowana od strony parku drewniana weranda. Rozwinięcie planu uwidacznia się także w zróżnicowaniu bryły pałacu.
Pałac w Śremie z I ćw. XIX wieku (około 1820) zbudowany został dla rodziny von Lucanus. Późnoklasycystyczna, piętrowa budowla na planie prostokąta. Wzniesiony na miejscu wcześniejszej rezydencji należącej do rodu von Stenberg.
W czasie reformacji kościół pw. Barbary przeszedł w ręce ewangelików, ale nakazem cesarza został zwrócony katolikom w 1654 r. Z racji, że protestanci nie mieli własnego kościoła, wspólnota postanowiła zbudować nową świątynie w latach 1741-1743. Budynek o konstrukcji szkieletowej, z przeznaczeniem na odprawianie nabożeństw, z czasem został przebudowany na masywny budynek z cegły. W 1870 r. kościół otrzymał strzelistą, neogotycką wieżę.
Świątynia gotycka wybudowana w XIV wieku, remontowana w XIX wieku. Budowla jest orientowana, murowana, wzniesiona z kamienia i cegły, posiada jedną nawę oraz wieżę od strony zachodniej dobudowaną na początku XVI wieku, na narożnikach jest diagonalnie oskarpowana.
Pałac zbudowany w 1681 roku przez pierwszego właściciela wsi z rodu von Eckartsberg. Zbudowany na planie prostokąta, podpiwniczony, w wiekach XVIII i XIX przebudowany i powiększony. Część pomieszczeń ma sklepienia kolebkowe i kolebkowo–krzyżowe, część sal posiada resztki sztukaterii i resztki fresków.
Pałac w Parchowie to okazała wiejska rezydencja zbudowana w 1702 roku według projektu znakomitego architekta Martina Frantza. Obiekt zachwycał wybitną dekoracją sztukatorską, bogactwem ornamentów roślinnych, ozdób o tematyce mitologicznej i wystroju rzeźbiarskiego na elewacjach.
Pierwsza wzmianka na temat wsi pochodzi z połowy XIII wieku. Stała się wówczas donacją dla zakonu augustianów uczynioną przez książąt żagańskich i pozostawała w ich rękach do czasu sekularyzacji. Pod koniec XVII wieku zbudowano barokową rezydencję dla opata żagańskiego.
Kościół w Jabłonowie pod wezwaniem św. Andrzeja, gotycki z końca XIII wieku lub początku XIV stulecia, XVIII wieku/XIX wieku; wzmiankowany w roku 1376. W wieku XV został powiększony o kaplicę, kruchtę i wieżę oraz zmieniono mu sklepienia.
Neobarokowy pałac w Bogaczowie jest dwukondygnacyjny, częściowo podpiwniczony, nakryty dachem mansardowym, urozmaiconym „wolimi okami” (w partii korpusu oraz skrzydeł). Wbudowanie klatki schodowej pomiędzy skrzydła budynku, umiejscowionych po bokach fasady zatarło układ budynku na planie litery „U”, nadając mu rzut zbliżony do prostokąta, a skrzydłom wrażenie ryzalitów. Środkowa część fasady została zamknięta szczytem z frontonem zakończonym półkoliście.
Pomnik DJH w Kożuchowie stojący pierwotnie przed schroniskiem młodzieżowym, na terenie, na którym powstały później koszary wojskowe.
Z przodu napis DJH Freystadt 18.6.1927. DJH to skrót od Deutsches Jugendherbergswerk. Z tyłu „Seid jugendlich, habt die Heimat liebt, achtet die Mitmenschen” (Bądź młody, kochaj ojczyznę, szanuj innych)
Pałac w Bad Muskau (niem. Schloss Muskau) – zamek znajdujący się w Parku Mużakowskim (Fürst-Pückler-Park Bad Muskau) w jego części należącej do Niemiec. Zamek został wzniesiony w XVI wieku w stylu renesansowym. Podczas przebudowy w latach 1862-1866 nadano mu neorenesansowy wygląd.
Dwór w Gorzupi Dolnej (niem. Nieder Gorpe) zbudowany został prawdopodobnie w latach 1530-1540 na podwalinach wcześniejszego założenia obronnego. W dokumentach z 1540 roku jako jego właściciela wymieniono Melchiora (lub Siegmunda) von Berge.
