Nieistniejący już zamek Rechenburk, założony w drugiej połowie XIII wieku przez panów ze Švábenic jako ich twierdza w ramach działalności kolonizacyjnej. Wraz z odejściem tego rodu z regionu Trutnov na przełomie XIII i XIV wieku stopniowo zanikał.
Zamek Frýdlant – gotycki, przebudowany w okresie renesansu zamek położony w północnej części Czech, tuż przy granicy z Polską.
Zamek Świecie zbudowano prawdopodobnie w XIV w. na polecenia księcia świdnicko-jaworskiego Bernarda w celu ochrony szlaku biegnącego z Łużyc do Lubania i Jeleniej Góry. Był jedną z warowni tzw. Okręgu Kwisy. Wzmiankowany po raz pierwszy w 1329 roku jako castrum Sweta. Utracił znaczenie militarne po włączeniu Górnych Łużyc do korony czeskiej.
Obecnie zamek Stary Książ to wzniesiona w latach 1794-97 malownicza budowla w stylu eklektycznym, powstała według projektu Christiana Wilhelma Tischbeina, po przebudowie istniejącego w tym miejscu średniowiecznego zamku piastowskiego z końca XIII wieku. Podczas prac powstały między innymi stylizowane na gotyk romantyczne ruiny zamku Stary Książ.
Zamek Cisy zbudował przypuszczalnie Bolko I Surowy, a rozbudował jego wnuk Bolko II świdnicki. Otoczony fosą zamek nad urwistym zboczem (350 m) doliny Czyżynki stanowił dobry punkt obronny. Stał również na straży szlaku handlowego i w XIII wieku chronił wschodnią granicę księstwa jaworskiego Bolka I Surowego, będąc przeciwwagą dla oddalonego o 3 km zamku Stary Książ leżącego w księstwie wrocławskim.
Po śmierci księżnej Doroty w 1862 roku właścicielem pałacu został jej młodszy syn, Aleksander Edmund markiz de Talleyrand-Périgord. Z jego inicjatywy na początku lat siedemdziesiątych XIX wieku pałac wraz z przyległą oranżerią zostały przebudowane według projektu A. Jaekela.
W sąsiedztwie nieistniejących już zabudowań, do których prowadzi jeszcze zachowany most usytuowane jest mauzoleum grobowe rodziny Hoffmeister. August Hoffmeister to właściciel przedwojennej fabryki pieców, płytek wykładzinowych, ściennych i podłogowych oraz materiałów budowlanych. Wykonywał także roboty żelbetowe, terrazzo, wyroby cementowe i podłogi celubitowe. Posiadał zakład przy obecnej ulicy Elektrycznej w Głogowie.
Wróblin Głogowski został wyludniony z powodu bliskiego sąsiedztwa Huty Miedzi Głogów. Obecnie znajduje się w granicach administracyjnych Głogowa i zamieszkuje go jedna rodzina. Na terenie wysiedlonej wioski stoi opuszczony kościół pw. św. Heleny. Interesujący obiekt z bardzo ciekawym wnętrzem, mogącym pomieścić zapewne kilkanaście osób.
Jest to budowla klasycystyczna, salowa, wybudowana w 1810 roku z cegły. W 1964 roku została odnowiona dzięki mieszkańcom Wróblina Głogowskiego, co upamiętnia tablica we wnętrzu. Od zachodu znajduje się wieża. Świątynia jest obecnie nieużytkowana i coraz bardziej niszczeje.
Według różnych źródeł, neoklasycystyczny pałac w Międzylesiu został wybudowany w latach 30. XIX wieku lub około 1870 roku, a rozbudowany pod koniec XIX wieku. Jednocześnie z modernizacją pałacu przekształcono dotychczasowy niewielki park w założenie parkowe o charakterze krajobrazowym. Budynki folwarku w większości pochodzą z 1846 roku.
Według tradycyjnych przekazów po wylewie Bobru w 1332 roku, gdy na brzegu rzeki został znaleziony krzyż, księżna Matylda, małżonka Henryka IV zwanego Wiernym, na miejscu kaplicy ufundowała świątynię pod wezwaniem Krzyża Świętego.
Kościół filialny parafii rzymskokatolickiej w Toporowej Cyrhli. Świątynię zaprojektowaną przez Stanisława Witkiewicza rozpoczęto budować w roku 1904, a poświęcono w 1907.
Ruina kościoła w Podgórzycach wzniesionego w XIII wieku z fundacji Henryka Brodatego i Jadwigi.
Od czasu spalenia w okresie wojny 30-letniej pozostaje w ruinie, oczyszczonej i uporządkowanej w XIXw. W tym czasie wzniesiona została tez w południowo-zachodnim narożniku wnętrza ceglana przybudówka z drewnianą dzwonnicą w wyższej kondygnacji. Kościół zbudowany z kamienia polnego, salowy, z trójbocznym zamknięciem od wschodu. Od południa widoczne resztki kruchty.
Ruina gotyckiego kościoła wzniesionego w XIV stuleciu, przebudowanego w 1519, 1561 i 1597 roku oraz powiększonego w XVIII-XIX wieku. Świątynia jednonawowa, murowana z kamienia polnego, z prostokątną wieżą, ze sklepieniem sieciowym w nawie i dwutraktowym krzyżowo-żebrowym ze wspornikami maszkaronowymi w prezbiterium. Zachowała się częściowo gotycka polichromia, drzwi z okuciami, dwa profilowane ostrołukowe portale ceramiczne. Kościół pozostaje w ruinie od 1945 roku.
Zbór ewangelicki, zbudowany w roku 1769. Remontowany w latach 1869, 1907 i 1927. Salowy, murowany z cegły, od wschodu zamknięty trójbocznie.
Strop w zborze zawalił się w kwietniu 2012 roku.
Po wyjeździe niemieckich mieszkańców kościół pozostał w dobrym stanie, lecz nie był użytkowany zgodnie z przeznaczeniem. Początkowo urządzono w nim owczarnię, potem niszczał przemieniając się w ruinę. Utracił ołtarz, organy, ławki, żyrandole, okoliczni mieszkańcy traktowali kościół jako źródło materiałów budowlanych. Gdy dach namiotowy wieży przechylił się, został zwalony. Część więźby dachowej zawaliła się i kościół był pozbawiony ochrony przed deszczem i śniegiem.
Ruina kościoła w Długiem z XIII w. Zbudowany z kamienia polnego. Na początku XVI wieku przeszedł w ręce ewangelików. Większość mieszkańców wsi stanowili protestanci. W 1654 roku kościół ponownie trafił pod opiekę katolików. Z powodu braku wiernych popadł w ruinę. Zniszczenia dopełnił pożar w 1856 r.
Krzyż pokutny w Borowie Wielkim wmurowany w południową ścianę prezbiterium kościoła pw. św. Wawrzyńca. Odkryty podczas prac remontowych 17 marca 2009 r.
Kaplica na Górze Świętej Anny wzmiankowana jest w dokumentach już w 1514 roku. Pierwotnie był to budynek drewniany. Obecny murowany powstał w 1716 roku z inicjatywy ówczesnego właściciela Kromolina – hrabiego Johanna Christopha von Churschwandt. Kolejne przebudowy nastąpiły w latach 1740, 1796, 1881 i 1882 o czym świadczą daty na tylnej ścianie ołtarza. Wnętrze utrzymane jest w stylu barokowym. Przed kaplicą stoi figura św. Jana Nepomucena.
Pierwsza wzmianka o kościele parafialnym w Broniszowie pochodzi z 1376 r. Pierwotnie była to budowla drewniana, która została zniszczona prawdopodobnie w czasie wojny trzydziestoletniej. Z XV w pochodzi kamienny mur otaczający kościół. Obecny kościół powstał około 1600 r. z inicjatywy Hansa Fabiana von Kottwitz. Kościół został założony na planie prostokąta jako salowa, kamienno-ceglana budowla. W 1607 r. od zachodu dostawiono wieże i przebudowano bramę -dzwonnicę wstawioną w otaczający mur. W 1609 r. został przejęty przez luteran. Katolicy odzyskali kościół dopiero w 1654 r.
Kościół powstał na przełomie XIII i XIV w. (tutejsza parafia jest wzmiankowana w 1352 roku). Budowla wzniesiona na planie wydłużonego prostokąta, od wschodu zamkniętego trójbocznie. Na przełomie XV i XVI wieku dostawiono wieżę od zachodu, a od północy zakrystię i kaplicę. Wnętrza otrzymały zaś sklepienia. Całość otoczono murem kamiennym w którym umieszczono bramkę z ostrołukowym przejazdem. W XVIII wieku powstała kruchta od południa i został prawdopodobnie zainstalowany mechanizm zegara na wieży. Ostatni remont miał miejsce pod koniec XX wieku.
Od 1709 roku stary folwark położony w rejonie przedmieścia głogowskiego przeszedł w posiadanie rodziny von Kalckreut. Z ich inicjatywy w pierwszej połowie XVIII w. powstała rezydencja szlachecka w otoczeniu parku. Kalckreutowie byli jego właścicielami do końca II wojny światowej. Pałac spalony został w 1945 roku, a jego resztki rozebrano w 1963 r.
Zbudowany na wzniesieniu w zachodniej części wsi kościół gotycki powstał w końcu XIII w. nosząc wówczas wezwanie św. Andrzeja. W roku 1271 wieś jaki i zapewne kościół przekazany został przez księcia głogowskiego Konrada pod patronat zakonowi żeńskiemu z Nowogrodu Bobrzańskiego. Do połowy XV w. kościół należał do parafii w Mirocinie Górnym. Samodzielna parafia utworzona została po 1522 r. W końcu XIX w. świątynia popadła w ruinę z powodu opuszczenia. Do dziś kościół przetrwał w stanie praktycznie niezmienionym, remont generalny przeszedł w roku 1946). W 1948 świątynie poświęcono i ponownie włączono do parafii w Mirocinie Górnym. Ponownego remontu dokonano w końcu XX w.
Klasycystyczny kościół powstał w latach 1784-85 na miejscu starszego, szachulcowego z 1744 r. Tuż po II wojnie światowej budynek kościoła był systematycznie dewastowany. Część wyposażenia, w tym ołtarz wywieziono do Krosna Odrzańskiego, reszta została zniszczona. Do dziś nie jest do końca wyjaśniona sprawa kradzieży dwóch dzwonów z kościelnej wieży. Pod koniec lat 50. budynek zaczął być wykorzystywany jako magazyn fabryki mebli. Dzięki różnym zabiegom Zielonogórskie Fabryki Mebli sfinansowały remont dachu kościoła.
Kościół założony jest na rzucie prostokąta z nawą tej samej szerokości co prezbiterium od wschodniej strony, które zamknięte jest trójkątnie. Prezbiterium jest najstarszą częścią kościoła. Od strony zachodniej stoi wolno stojąca drewniana dzwonnica. Od strony wschodniej na zewnątrz wmurowano epitafia. Dach kościoła pokrywa gont drewniany. Całość otacza mur kamienny. Mimo że kościół był wielokrotnie przebudowywany, zachował wczesnogotycki styl.
Kościół filialny pw. Narodzenia Najświętszej Marii Panny pochodzi z II poł. XIII w. Wielokrotnie rozbudowywany: prezbiterium – XV w., wieża – XVI w. Prosta, jednonawowa budowla z kamienia i cegły, przekryta wewnątrz sklepieniem krzyżowo-żebrowym i sieciowym, a zewnątrz dachem dwuspadowym. Surowa architektura przełamana portalem z XIII w. w ścianie południowej i wieżą przekrytą dachem czterospadowym. We wnętrzu wyróżnia się ołtarz wykonany w XVI w. przez mistrza z Gościszowic, kamienna chrzcielnica z końca XVI w., obraz „Uwolnienie św. Piotra” z przełomu XVI i XVII w., a także płyty nagrobne z okresu gotyku i renesansu.
Pierwszą murowaną siedzibę wzniosła w Studzieńcu rodzina von Dyherrn około połowy XVI w. Był to dwór obronny otoczony fosą. Od 1691 roku majątek przeszedł w posiadanie rodu von Knobelsdorff. Carl Sigmund von Knobelsdorff dokonał przebudowy starej siedziby na bardziej reprezentatywną w latach 80 XVIII wieku. Założono też park a fosę poszerzono zakładając niewielki staw. W 1812 r. majątek kupił J. Jeuthe, od 1845 r. należał do Wilhelma Köpstei. W 1855 przeszedł w posiadanie Friedricha von Heuser. Dokonał on kolejnej przebudowy, poszerzył też park i rozbudował folwark.
Wczesnogotycki kościół wybudowano na niewielkim wzniesieniu w środkowej części wsi. Powstała wtedy jednonawowa, murowana z kamienia i cegły świątynia z wyodrębnionym prostokątnym prezbiterium. W XV w. kościół przekształcono, dobudowując od północy do prezbiterium zakrystię i do nawy od zachodu wysoką, wzmocnioną masywnymi skarpami wieżę.
Pierwotnie klasztor cysterski z XIII-XIV wieku (pozostał korpus nawowy ukończony ok. 1280, późniejsze piętnastowieczne gotyckie freski), powiększony i przebudowany w stylu późnego baroku w wieku XVIII. Dwukondygnacyjny budynek klauzury przylega do kościoła do wschodu oraz południa. Posiada dwa dziedzińce: starszy gotycki, zwany małym wirydarzem oraz nowy, nazywany dużym wirydarzem. W małym wirydarzu zachowały się gotyckie przęsła oraz fragmenty polichromii ściennej. Duży wirydarz, jak i elewacje budynku, mają wystrój barokowy. W XVIII w. trzy naroża budynku klasztoru wzbogacono o wieże w formie baszt i nakryto dzwonowatymi hełmami.
Dwór w Bielicach wzmiankowany jest w końcu XVIII w. Budowę obecnego obiektu rozpoczęto w 1865 r. z inicjatywy ówczesnych właścicieli rodziny von Rosenegk. Budowę pałacu zakończono w 1867 r. Obok pałacu powstał park krajobrazowy założony przez ogrodnika Scholza z Żar. Po wojnie mieściły się tu biura i mieszkania pracownicze PGR-u.
Dwór w Mirocinie Średnim wzniesiony został prawdopodobnie w połowie XVII w., z inicjatywy ówczesnych właścicieli majątku – rodziny von Dyherrn. Otoczony fosą dwór na wzniesieniu był prawdopodobnie rozbudowany ze starszej siedziby, być może wieży mieszkalnej. Wkrótce po przebudowie dwór stracił na znaczeniu stając się mieszkaniem zarządcy, bądź dorosłych synów właściciela.
Zamek w Otyniu powstał w formie gotyckiej prawdopodobnie na przełomie XIV i XV wieku. W wieku XVI dochodzi do pierwszej przebudowy w duchu renesansowym. Sto lat później czeska prowincja jezuitów przebudowuje go na klasztor, który funkcjonuje tu do 1776 roku.
Do końca XVI wieku właścicielami majątków tarnowskich byli m. in. Mikołaj von Rachenberg i Jerzy Slawbuf. W 1595 roku z nadania cesarskiego, prawo własności do dóbr przejmuje Jerzy Schöneich. 29 lat później, jego bratanek Jan zw. Nieszczęśliwym, buduje na grodzie pałacyk myśliwski.
Kościół w Solnikach należy do najstarszych w regionie. Pierwsza wzmianka o kościele parafialnym pochodzi z 1200 roku. Romańską budowlę z kamienia wzniesiono na górującym nad okolicą wzgórzu. Kościół jest orientowany. W XV wieku został przebudowany w stylu gotyckim, do elewacji północnej została dobudowana kaplica, od zachodu dostawiono masywną wieżę w kształcie graniastosłupa zamkniętego namiotowym dachem.
Zamek położony jest 290 metrów powyżej terenu na północnym stoku 325 metrowej góry Nestelberges, około 260 metrów na południe od zamku Berwartstein, oddzielony od niego doliną zwaną w języku ludowym „Trupie pole”.
Zamek książęcy w Szprotawie został wzniesiony prawdopodobnie w II połowie XIII wieku. Początkowo jako konstrukcja o ubogiej architekturze. Na przełomie wieku XIII i XIV warownia nabrała gotyckiego wyglądu, a jej materiałem budulcowym stał się kamień i cegła.
Barokowy dwór w Mirocinie Górnym wzniesiono pod koniec XVII wieku z inicjatywy ówczesnego właściciela Georga Gottharda von Dyherrn. Powstał prawdopodobnie na zrębach starszej budowli. Świadczy o tym m.in. położenie na wyspie, kamienne mury piwnic i jedno sklepienie. W otoczeniu pałacu założono ogród. Na przełomie XVIII i XIX w. dwór uległ przebudowie, a część ogrodu zamieniono na park krajobrazowy. Dwór przez blisko 200 lat pozostawał główną siedzibą rodu von Dyherrn. W XIX w. w efekcie braku porozumienia między rodziną przy podziale wcale niemałego majątku, stał się on własnością berlińskiego banku.
Kościół pw. Matki Boskiej Gromnicznej w Kożuchowie został wybudowany w połowie XIII wieku jako skromna, kamienna, jednonawowa budowla (wg legendy miał powstać z fundacji Bolesława Krzywoustego już w 1125 roku). Pierwsza wzmianka pochodzi z 1272 roku z dokumentów księcia Henryka III głogowskiego. Po zniszczeniu w pożarze w 1339 r. został odbudowani i jednocześnie powiększony.
Od połowy XIII wieku Kożuchów należał do dzielnicy Piastów głogowskich, przez krótki czas był siedzibą książęcą i w tym czasie, zapewne przed 1415 rokiem został zbudowany murowany zamek w Kożuchowie. Mury wzniesiono z kamienia narzutowego w układzie warstwowym, w wyższych partiach z cegły.
Most na rzece Odrze w pobliżu miejscowości Stany powstał w 1907 roku w czasie budowy linii kolejowej Nowa Sól – Wolsztyn. Umiejscowiono go w pobliżu starej przeprawy promowej. Prace przeprowadziła znana firma Beuchelt z Zielonej Góry. Stal do budowy mostu sprowadzono z Rudy Śląskiej. Przęsła mostu zaprojektowano w formie kratownicy równoległej co w tym czasie było już konstrukcją przestarzałą. Ze względów ekonomicznych stosowano już z powodzeniem kratownice paraboliczne. Na obu końcach mostu umieszczono na filarach po dwa zespoły ceglanych strażnic – blokhauzów w formie neogotyckich wież.
Pomimo rozbiórek mury obronne w Kożuchowie należą do najlepiej zachowanych w Polsce. Mury i fosa zachowały się niemal na całej średniowiecznej długości. Mury dochodzą miejscami do wysokości 7 metrów, a przy plebanii zachowały się w pierwotnej wysokości wraz z przedpiersiami.
Zamek Anebos jest środkowym zamkiem z grupy trzech szczytów koło Anweiler. Powstał przypuszczalnie w XII wieku (przed 1194 rokiem) do ochrony zamku Trifels i był zamieszkany przez tak samo zwanego zarządcę (von Anebos).
1129 – pierwsza udokumentowana wzmianka o zamku, którego właścicielem był Gottfried von Fleckenstein (obecnie powstały kontrowersje na temat tych dokumentów, jednak pewne jest ze w tym czasie zamek już egzystował)
W XII w. jest wzmianka, że zamek Löwenstein jest pod panowaniem rycerza Wolframa von Lindenschmidt.
Zamek Wegelnburg zwany również Wegelenburg, koło Nothweiler w Nadrenii-Palatynacie jest najwyżej położonym zamkiem w Pfalzu. Znajduję się na wysokiej na 572 m górze, dokładnie na granicy niemiecko-francuskiej. Na tym samym grzbiecie górskim, w bezpośredniej bliskości położone są Hohenburg, Löwenstein i Fleckenstein.
I połowa XI w. – Zbudowana zostaje królewska twierdza Kästenburg przez dynastie salicką.
1100 – Poprzez darowiznę zamek przechodzi na własność opactwa w Spirze.
1525 – Podczas Wojny Chłopskiej zamek zostaje zniszczony.
Zamek Grafendahn został zbudowany w 1425 roku przez Konrada von Mursel, lennika biskupów ze Spiry (Speyer) i wnuka Fridricha von Dahn (zobacz Altdahn). Od początku zamek był zaplanowany jako Ganerbenburg…
Ponad wsią Wilgartswisen w dolinie rzeki Queich, góruje długa i wąska skała z piaskowca. Na skale tej wznosił się niegdyś dumny i potężny zamek z którego niewiele dziś zostało. Jego powstanie jest niewiadome, pierwsza wzmianka datowana jest po roku 1246. Jego los był podobny jak i pozostałych zamków południowej części Pfälzer Wald’u
Zamek położony jest w południowym Lesie Palatyńskim, około 1 kilometr na wschód od niewielkiego miasta Dahn. Należy do grupy zamków z Dahn, do których zalicza się również zamki Grafendahn i Tanstein. Te trzy zamki nie powstały w tym samym czasie, ale położone są jeden obok drugiego na jednym grzbiecie górskim. Jedynymi zbudowanymi w podobny sposób są trzy zamki położone w Wogezach, w górnej Alzacji, koło miejscowości Husseren-les-Châteaux.
Na lesistym grzbiecie Gór Kurzych 436 m n. p. m. i 200 m ponad wsią Ramberg położone są ruiny zamku Ramburg. Warownia założona została w XII w., z którego pochodzą resztki murów, do ochrony cesarskiego zamku Trifels. Swe powstanie zawdzięcza cesarzowi Barbarrosie. Krótko przed zniszczeniem w czasie Wojny Chłopskiej był w posiadaniu panów von Dalberg, a później hrabiów von Löwenstein – Scharfeneck, którzy kupili zamek w 1540 roku.
Nad brzegiem rzeki Kwisy, w zabytkowym parku stoi okazały zamek zbudowany pod koniec XIII w. przez Bolka I – księcia świdnicko – jaworskiego. W XVI w. warownia należała do księżnej Anny, a następnie przeszła w ręce rodów rycerskich: do 1387 r. byli to Kittlitzowie, później do 1391 Zeidlitzowie, a po nich do 1631 roku Rechenbergowie z Przemkowa.
