Dwór w Mirocinie Średnim wzniesiony został prawdopodobnie w połowie XVII w., z inicjatywy ówczesnych właścicieli majątku – rodziny von Dyherrn. Otoczony fosą dwór na wzniesieniu był prawdopodobnie rozbudowany ze starszej siedziby, być może wieży mieszkalnej. Wkrótce po przebudowie dwór stracił na znaczeniu stając się mieszkaniem zarządcy, bądź dorosłych synów właściciela.

Zamek w Międzyrzeczu – otoczona fosą średniowieczna twierdza obronna wzniesiona ok. 1350 przez Kazimierza Wielkiego w miejscu grodu warownego z drugiej połowy IX wieku, zlokalizowana na niewielkim pagórku w widłach dwóch rzek - Obry i Paklicy. Wchodzi w skład Międzyrzeckiego zespołu muzealno-zamkowo-parkowego.

Wieś wzmiankowana po raz pierwszy w roku 1290. Właścicielem miejscowości był wtedy Jacobus de Wichow = Jakub von Promnitz. Jego przodek brał udział w bitwie pod Legnicą w 1241 roku po stronie Henryka II Pobożnego. Wichów był gniazdem rodowym młodszej linii rodu von Promnitz. Starsza linia pochodząca z Lasocina wymarła w 1612 roku. Posiadali wieś do XVI wieku.

Pałac został wzniesiony na miejscu średniowiecznego zamku Piastów z przełomu XIII i XIV wieku, a dokładniej 3 metry wyżej. Historia tego zabytku łączy się z Księstwem Głogowsko – Żagańskim. W roku 1627 cesarz Austrii Ferdynand II sprzedał Księstwo Żagańskie czeskiemu księciu, dowódcy i politykowi, Albrechtowi Wallensteinowi.

Krzyż pokutny w Borowie Wielkim wmurowany w południową ścianę prezbiterium kościoła pw. św. Wawrzyńca. Odkryty podczas prac remontowych 17 marca 2009 r.

Pomimo rozbiórek mury obronne w Kożuchowie należą do najlepiej zachowanych w Polsce. Mury i fosa zachowały się niemal na całej średniowiecznej długości. Mury dochodzą miejscami do wysokości 7 metrów, a przy plebanii zachowały się w pierwotnej wysokości wraz z przedpiersiami.

Pierwotna budowla nie jest niestety znana. Obecny kościół zastąpił zapewne budynek drewniany w XVI w. Wzniesiono go z cegły i kamienia. Kościół składa się z nawy głównej do której od wschodu dobudowano prezbiterium, od zachodu wieżę, od południa kruchtę, a od północy zakrystię. Wszystkie pomieszczenia oprócz zakrystii nakryte są sklepieniem kolebkowo-krzyżowym. Wieża u podstawy czworokątna z cylindryczna klatką schodową od południa, w górnej części przechodzi w ośmiobok przykryty dachem w którego wystaje murowana latarnia przekryta takim samym dachem.

Pierwszy drewniany kościółek powstał w 1333 r., założony przez biskupa poznańskiego Jana Doliwę. W roku 1661 stał się własnością cystersów z Bledzewa. Słynący z cudów obraz Matki Boskiej przeniesiono z opactwa bledzewskiego w 1669 r. Pierwszą budowę nowego kościoła rozpoczęto z początkiem XVIII w., nie została jednak dokończona. W 1746 r. budowlę rozebrano i zaczęto wznosić obecną świątynię. Ukończono ją w 1756 r. Powstała budowla na planie prostokąta, trójnawowa, z prezbiterium od północy.

Dwór w Bielicach wzmiankowany jest w końcu XVIII w. Budowę obecnego obiektu rozpoczęto w 1865 r. z inicjatywy ówczesnych właścicieli rodziny von Rosenegk. Budowę pałacu zakończono w 1867 r. Obok pałacu powstał park krajobrazowy założony przez ogrodnika Scholza z Żar. Po wojnie mieściły się tu biura i mieszkania pracownicze PGR-u.

Łaciński krzyż pokutny umieszczony na lewo od schodów prowadzących do kościoła. Jego wymiary to: 46 x 52 x 22 cm. Wykonany jest ze zlepieńca. Na krzyżu wyryta data 28.11.1604. Legenda mówi że krzyż postawiono ku przestrodze i dla zapamiętania zabójstwa pasterza przez ówczesnego dziedzica von Rothenburg w 1604 roku.