Prochowicki zamek nad Kaczawą był rezydencją książąt legnickich. Rozbudowany w stylu renesansowym w XVI w. ufortyfikowany w XVII w. Podczas II wojny światowej uległa zniszczeniu część domu gotyckiego w północnym skrzydle zamku, w owym czasie powstała również wyrwa w południowo-wschodnim narożu czworobocznej wieży. Zachował się główny korpus zamku z XVI-XVII w. z wieżą oraz wały z bastejami. Od 1960 r. były prowadzone prace remontowe.

Pierwsze wzmianki o właścicielach wsi pochodzi z XIV w. kiedy to była własnością rycerza Clericusa Bolcze. W roku 1506 miejscowość została kupiona przez boczną linię bogatego rodu Schaffgotschów, którzy zarządzali majątkiem z przerwami do połowy XVII w. K. Eysymontt przypuszcza, że fundatorem dworu był Bernard I Schaffgotsch, czyli dwór powstał przed jego śmiercią w 1559 roku. Następna rozbudowa nastąpiła kiedy majątkiem zarządzał Bernard III Schaffgotsch około 1612 roku. W roku 1644 nastąpiło zniszczenie dworu, został on jednak natychmiast odbudowany. W 1779 roku w wyniku pożaru zginęły trzy osoby. W trakcie odbudowy zmieniono wygląd elewacji.

Pierwotny drewniany zamek powstał w 1157 roku zbudowany przez księcia Władysława II Wygnańca. Murowany z cegły zamek na planie rombu wybudował na początku XIV w książę oleśnicki Konrad I. Zamek połączony był z fortyfikacjami miejskimi, a wieża bramna znajdowała się poza murami. W 1524 roku właścicielami zostali książęta legniccy.

Zamek w Jędrzychowie powstał z inicjatywy księcia Henryka I około 1319 roku. Przejęty następnie przez księcia Jana głogowskiego. W czasie wojny trzydziestoletniej został dwukrotnie zniszczony. Po roku 1756 został odbudowany jako zbór ewangelicki. W 1884 r. dobudowano wolno stojącą wieżę. W roku 1903 został odrestaurowany. Zniszczony pod koniec II wojny światowej i do dziś pozostaje w ruinie. Obiekt założony na planie czworoboku, posiada trzy kondygnacje i nakryty jest czterospadowym dachem. Całość otacza kamienny mur z dzwonnicą i pozostałości fosy. W kryptach pochowana została miejscowa szlachta.

Zamek Piastowski w Chojnowie zbudowany w drugiej połowie XIII w., całkowicie przebudowany po spaleniu przez husytów w latach 1546-1548, przez nadwornego architekta Piastów legnicko-brzeskich Franciszka Parra (Pario). Z tego czasu pochodzi portal położony nad drzwiami wejściowymi z popiersiami Fryderyka III i jego żony Katarzyny Meklemburskiej. W XVIII w. po wielkich pożarach w Chojnowie, zamek został w połowie rozebrany, nie spaliło się jedynie skrzydło północno-zachodnie. Obecnie mieści się w budynku Muzeum regionalne.

Kaplica na Górze Świętej Anny wzmiankowana jest w dokumentach już w 1514 roku. Pierwotnie był to budynek drewniany. Obecny murowany powstał w 1716 roku z inicjatywy ówczesnego właściciela Kromolina - hrabiego Johanna Christopha von Churschwandt. Kolejne przebudowy nastąpiły w latach 1740, 1796, 1881 i 1882 o czym świadczą daty na tylnej ścianie ołtarza. Wnętrze utrzymane jest w stylu barokowym. Przed kaplicą stoi figura św. Jana Nepomucena.

Po wyjeździe niemieckich mieszkańców kościół pozostał w dobrym stanie, lecz nie był użytkowany zgodnie z przeznaczeniem. Początkowo urządzono w nim owczarnię, potem niszczał przemieniając się w ruinę. Utracił ołtarz, organy, ławki, żyrandole, okoliczni mieszkańcy traktowali kościół jako źródło materiałów budowlanych. Gdy dach namiotowy wieży przechylił się, został zwalony. Część więźby dachowej zawaliła się i kościół był pozbawiony ochrony przed deszczem i śniegiem.

W XVI wieku w Jakubowie został wzniesiony dwór dla rodziny von Unwürde. W późniejszym okresie dokonano jego przebudowany dla rodu von Kreckwitz a około 1850 roku dla rodziny von Richter. Do zakończenia II wojny światowej kilkakrotnie zmieniali się jeszcze jego właściciele a byli to rodzina Bomsdorff, hrabia Kayserlingk i hrabina Stolberg oraz Henckel von Donnermarck. 11 lutego 1945 roku w czasie ofensywy wojsk radzieckich opanowano wioskę, a pałac w Jakubowie splądrowano i w kilka dni później spalono.

W 1766 r. pałac w Szczepowie zakupiła Anna Catharina von Schlabrendorf z domu von Otterstedt (19.09.1727-22.06.1784), druga żona Ernesta Wilhelma von Schlabrendorf (4.02.1719-14.12.1769). W latach trzydziestych XVIII wieku pałac został przebudowany w stylu barokowym, kolejna modernizacja nastąpiła w trzeciej ćwierci XIX w. Wówczas zmieniono dach, wystrój wnętrz i przebudowano piwnice.

wybudowany w latach 1288-1292 przez księcia świdnicko-jaworskiego Bolka I Surowego prawdopodobnie na miejscu dawnego grodu drewnianego 1392 – po śmierci księżnej Agnieszki wraz z resztą księstwa przechodzi pod berło monarchów czeskich, staje się siedzibą kolejnych starostów 1491-1497 – własność króla czeskiego i węgierskiego Władysława Jagiellończyka