nr rej.: 635 z 5.07.1963 oraz 1895 z 10.09.1965
Zamek w Szprotawie – (niem. Sprottau), na południowy–wschód od rynku, w powiecie żagańskim, w województwie lubuskim, w Polsce.
Zamek książęcy w Szprotawie został wzniesiony prawdopodobnie w II połowie XIII wieku. Początkowo jako konstrukcja o ubogiej architekturze. Na przełomie wieku XIII i XIV warownia nabrała gotyckiego wyglądu, a jej materiałem budulcowym stał się kamień i cegła. Zamek został wielokrotnie niszczony, zarówno przez wojny jak i żywioł. Książę Jan II Szalony stał się lokatorem jak i odnowicielem szprotawskiego zamku, jednak jego konflikt z Maciejem Korwinem zaowocował przegraną wojną. Dla zamku oznaczało to zniszczenia i grabież. Po ciężkim oblężeniu załoga zamku poddała się w styczniu 1489 roku. W XVI wieku zamek trafia z rąk prywatnych pod jurysdykcje miejskiego magistratu. Natomiast podczas wojny trzydziestoletniej kwaterę urządza tu Wallenstein.
Historia zamku kończy się w roku 1672, podczas wielkiego pożaru miasta zamek płonie doszczętnie, a w jego miejsce wznosi się browar. W wyniku silnych wpływów protestanckich na ziemiach Dolnego Śląska ziemia starego zamku zostaje przeznaczona pod budowę świątyni ewangelickiej. W 1747 roku budowla zostaje ukończona. Po II wojnie kościół systematycznie popada ruinę. Dopiero w roku 2000 miejsce lokalizacji zamku szprotawskiego doczekało się prac archeologicznych.
W 2003 r. budowla kościoła była w trakcie remontu.