Pierwsze wzmianki o kościele parafialnym pochodzą z 1332 r. Czas powstania świątyni jest nieznany, przypuszczalnie wzniesiono ją po lokacji miasta, w końcu XIII lub na początku XIV w. Pierwotnie kościół był budowlą jednonawową z prostokątnym prezbiterium. Świątynię przebudowano prawdopodobnie na pocz. XVI w., jednak zakres prac jest nieznany, gdyż w 1554 r. strawił ją pożar. Kościół odbudowano z fundacji właścicieli Otynia - rodziny von Rechenberg w latach 1585 -1587.

Otoczony fosą i wałami ziemnymi dwór obronny powstał prawdopodobnie w połowie XVI wieku. Na początku XVII wieku majątek przejściowo znalazł się we wspólnym władaniu rodziny von Unruh i Hansa von Waldow.

Pierwszy kościół drewniany, po raz pierwszy wzmiankowany został w 1404 roku. W 1524 roku kościół został przejęty przez ewangelików. Jednak w wyniku wojny 30-letniej protestanckie świątynie były zwracane katolikom. W Sławie urządzono wyścig konny, decydujący do kogo należeć ma kościół. Wygrali go katolicy, a dwie podkowy zdjęte z kopyt zwycięskiego konia przybito do okien na zewnątrz świątyni.

Kościół pw. św. Antoniego w Nowej Soli autorstwa berlińskiego architekta Friedricha Augusta Stülera, utrzymany w stylistyce neoromanizmu. Kamień węgielny położono 9 kwietnia 1835. Budowę ukończono w 1839. Wybudowany z charakterystycznej czerwonej cegły, jednoprzestrzenny, stroną prezbiterialną skierowany na północ. Założony na rzucie prostokąta z wydzieloną we wnętrzu półkolistą absydą. Od północy przylega pięcioboczna zakrystia, od południa ośmioboczna wieża z zegarem. Wnętrze opięte dwukondygnacyjnymi emporami, wspartymi na filarach.

Wzniesiony w 1 połowie XIV w. z inicjatywy książąt głogowskich, zapewne na miejscu grodu, został przekształcony podczas odbudowy po pożarze w 1557 r., a w początku XVIII w. powiększony o skrzydło południowe. W XIX–XX w. gotyckie budynki, z wyjątkiem wieży, zostały wyburzone.

Pałac w Długich, we wschodniej części wsi, barokowy. Wzniesiony w 1740 roku. Jest to piętrowy, kryty dachem mansardowym budynek. Wejście zdobi portal z filarami podtrzymującymi balkon. Po bokach znajdują się oficyny z XIX wieku. Wokół pałacu umiejscowiono park o powierzchni 13,2 ha. 

Według tradycyjnych przekazów po wylewie Bobru w 1332 roku, gdy na brzegu rzeki został znaleziony krzyż, księżna Matylda, małżonka Henryka IV zwanego Wiernym, na miejscu kaplicy ufundowała świątynię pod wezwaniem Krzyża Świętego.

Powstanie kościoła związane jest z lokacja miasta, jaka nastąpiła pod koniec XIII wieku obok osady targowej w Gołaszynie (zwanym wówczas Linda). Prawdopodobnie na początku była to budowla drewniana, przebudowana w XIV wieku na murowaną. Pierwsza wzmianka o kościele pochodzi z 1305 roku. W XV wieku nawę i prezbiterium nakryto sklepieniami, a od południa powstała empora. W XVI wieku od południa powstała nowa nawa z cylindryczną klatką schodową. Wieżę w tym czasie zwieńczono renesansową attyką. Od 1540 roku do 1652 roku kościół znajdował się w rękach protestantów.

Pałac w Pomorsku założony został na planie prostokąta, do którego krótszych boków do­budowano występujące przed lico korpusu głównego aneksy. Plan wzbogacają reprezenta­cyjne schody od frontu oraz ulokowana od strony parku drewniana weranda. Rozwinięcie planu uwidacznia się także w zróżnicowaniu bryły pałacu.

Kościół założony jest na rzucie prostokąta z nawą tej samej szerokości co prezbiterium od wschodniej strony, które zamknięte jest trójkątnie. Prezbiterium jest najstarszą częścią kościoła. Od strony zachodniej stoi wolno stojąca drewniana dzwonnica. Od strony wschodniej na zewnątrz wmurowano epitafia. Dach kościoła pokrywa gont drewniany. Całość otacza mur kamienny. Mimo że kościół był wielokrotnie przebudowywany, zachował wczesnogotycki styl.