Wyodrębnienie się Popęszyc Dolnych nastąpiło prawdopodobnie około połowy XV w. Wymienieni w 1534 roku bracia Lüttwitz mieli swą posiadłość w dolnej części wsi. W posiadaniu tej rodziny majątek znajdował się do początków XIX w. W XVIII w. wzmiankowana jest siedziba pańska w tej części wsi. W 1804 roku majątek przechodzi na własność Josepha Ottona von Stosch, a następnie majora von Reven. W 1843 r. kupił ją Eugeniusz Antast. Przebudowa pałacu nastąpiła w II połowie XIX w.

W murze przykościelnym tkwią cztery krzyże wykonane ze zlepieńca. Mają one kształt łaciński. Ich wymiary (od lewej) to 80x53, 75x52, 70x57 i 56x58 cm. Nie jest znana data ani powód powstania tych krzyży. Możliwe, że pochodzą one z późnego średniowiecza. Jest to jednak hipoteza nie poparta żadnymi dowodami. Datowanie utrudnia również bardzo prosta forma krzyży, nieposiadających cech stylowych, pozwalających na przybliżone datowanie metodą analizy porównawczej. Przypuszczenie, że są to tzw. krzyże pokutne również nie opiera się na żadnych dowodach.

Pałac w Chichach zbudowano w 1718 roku w bezpośrednim sąsiedztwie potoku Iławka, najprawdopodobniej w miejscu starszej rycerskiej siedziby mieszkalnej. Już w 1539 roku jest mowa o Franciszku von Nechern, do którego należała część tej miejscowości. Zarówno lokalizacja jak i obecnie fragmentaryczne otoczenie fosą przemawiają za niegdysiejszym warownym przeznaczeniem tego miejsca.

Według niepotwierdzonych źródeł kościół miał powstać przed 1201 r., natomiast pierwsze wzmianki pisane o parafii pochodzą z 1372 r. W średniowieczu parafia w Lubięcinie przynależała do biskupstwa poznańskiego, później wrocławskiego. Nieznana jest architektura pierwszego kościoła, pierwotnie mógł być drewniany. W XIV-XV w. zastąpiono go budowlą murowaną. W XVIII w. na miejscu średniowiecznej świątyni wzniesiono nową. Była to budowla jednonawowa z prezbiterium, do którego od północy przylegała zakrystia, a od południa niewielka kruchta. W XIX w. kościół remontowano. Prawdopodobnie w tym czasie funkcjonował jako kościół cmentarny (funkcję świątyni parafialnej pełnił kościół protestancki wzniesiony we wsi).

Pierwotna budowla nie jest niestety znana. Obecny kościół zastąpił zapewne budynek drewniany w XVI w. Wzniesiono go z cegły i kamienia. Kościół składa się z nawy głównej do której od wschodu dobudowano prezbiterium, od zachodu wieżę, od południa kruchtę, a od północy zakrystię. Wszystkie pomieszczenia oprócz zakrystii nakryte są sklepieniem kolebkowo-krzyżowym. Wieża u podstawy czworokątna z cylindryczna klatką schodową od południa, w górnej części przechodzi w ośmiobok przykryty dachem w którego wystaje murowana latarnia przekryta takim samym dachem.

Powstanie kościoła związane jest z lokacja miasta, jaka nastąpiła pod koniec XIII wieku obok osady targowej w Gołaszynie (zwanym wówczas Linda). Prawdopodobnie na początku była to budowla drewniana, przebudowana w XIV wieku na murowaną. Pierwsza wzmianka o kościele pochodzi z 1305 roku. W XV wieku nawę i prezbiterium nakryto sklepieniami, a od południa powstała empora. W XVI wieku od południa powstała nowa nawa z cylindryczną klatką schodową. Wieżę w tym czasie zwieńczono renesansową attyką. Od 1540 roku do 1652 roku kościół znajdował się w rękach protestantów.

Zamek został przebudowany w XIX wieku. Do dziś istnieje starsza pozostałość skrzydła południowo-wschodniego. Początki budowli sięgają XIV wieku. W tym czasie był najprawdopodobniej niewielką warownią drewnianą bądź częściowo murowaną. W XV wieku zamkiem przejściowo władają brandenburscy joannici. Początkowo miał w zabudowie kształt podkowy z jednym skrzydłem mieszkalnym.

Dwór w Jeleninie Dolnym od średniowiecza była siedzibą rodową hrabiów von Knobersdorff. Dwór powstał w latach 1781-1797 wzniesiony przez ówczesnego właściciela generała von Franckenberg. Przebudowany w XIX w. w stylu klasycystycznym. Po II wojnie światowej przejęty przez Skarb Państwa. Od jakiegoś czasu nieużytkowany obiekt popada w coraz większą ruinę (zawaliły się m.in. dachy).

Pałac w Osowej Sieni zostały zbudowany w 1878 na miejscu stojącego tam XVIII-wiecznego dworu. Wybudował go Eugen Friedrich Heinrich baron von Seherr – Thoss na prośbę swojej żony Anny Julia Teresy, która odziedziczyła dwór, a której marzył się okazały pałac z najwyższą w okolicy wieżą. Do dzisiaj na drzwiach frontowych widnieją ich inicjały, tylko wieńczącą je koronę zniszczono po wojnie jako nie pasującą do ówczesnej ideologii.

Powstanie wsi datowane jest na połowę XIII w. W 1261 r. właściciel Rudna otrzymał od księcia Konrada zezwolenie na translokację prawną wsi. Nie wiemy, czy w tym czasie znajdował się we wsi kościół, powstanie dzisiejszego datuje się na schyłek XIII w. Wczesnogotycka świątynia, wzniesiona z kamienia polnego i rudy darniowej, składała się z nawy i zamkniętego trójbocznie prezbiterium. Od północy do prezbiterium dobudowano zakrystię. Prawdopodobnie w XV w. nawę nakryto stropem, prezbiterium otrzymało pozorne sklepienie, a teren cmentarza przykościelnego otoczono kamiennym murem.