Latarnia jest administrowana przez Urząd Morski w Słupsku i jest udostępniona do zwiedzania. Znajduje się pomiędzy Latarnią Morską Niechorze (około 34 km na zachód), a Latarnią Morską Gąski (około 22 km na wschód).

Wśród lasów leży Świerzno, wieś spora i niezbyt ładna, ale szczycąca się jednym z najcenniejszych zabytków na Pomorzu. Od średniowiecza aż do XVIII w. okolice te należały do rodziny Flemmingów, zaliczanej do najpotężniejszych pomorskich rodów. Nieco na uboczu stoi ryglowy dwór Flemmingów, którego budowa rozpoczęła się w l połowie XVIII w.

W centrum miasta wznosi się niewielka renesansowa warownia zbudowana na planie kwadratu zwana Starym Zamkiem w odróżnieniu od nowego pałacu wzniesionego w innej części miasta. Pierwotnie w miejscu tym stał gród, na podwalinach którego w XIII wieku Dobiesław zbudował zamek murowany. Początkowo była to wieża otoczona murem i fosą, później rozbudowana. W 1465 roku uległa zniszczeniu przez mieszkańców Kołobrzegu. Zamek przebudowywany był dwukrotnie - najpierw w połowie XVI wieku przez ówczesnych właścicieli Ostenów, później w XVIII wieku przekształcony na rezydencję.

Pałac z XVIII/XIX wieku, budynek trzykondygnacyjny, o powierzchni użytkowej 1 400 m2. Zbudowany został w stylu barokowym, a przebudowany w końcu XIX wieku w stylu neogotyckim. Pałac murowany, z gotyckimi ozdobnymi krużgankami, wieżami i balkonami. Najpiękniejsza jest elewacja południowa (rzeźby rycerzy, herby). Obecnie pałac znajduje się w ruinie.

Historia miasta Resko jest długa i zawiła. Już w XI wieku na wzgórzu nad Regą stanął gród książąt pomorskich, a wkrótce potem rozwinęła się wokół niego osada handlowo-rzemieślnicza. Pierwszy raz wspomniano o nim w 1255 roku. Własnością połowy grodu od XIII wieku staje się ród Borków. Druga połowa grodu pozostaje we władaniu rodu Vidant. W latach 1260-1270 Jakub Bork, syn kasztelana kołobrzeskiego stawia zamek nad Regą. Niecałe 10 lat później w 1277 roku następuje lokacja Reska na prawie lubeckim.

Zbudowany w 1835 r. w stylu neoklasycystycznym. Jest usytuowany na osi północ-południe między dziedzińcem dojazdowym, a parkiem. Zbudowany na planie zbliżonym do kwadratu z ośmiobocznymi, trójkondygnacyjnymi wieżami na narożach. Pałac podpiwniczony, dzięki czemu uzyskał pełny cokół,, dwukondygnacyjny, z centralnym jednokondygnacyjnym belwederam w partii dachu. Do pomieszczeń parteru pałacu wchodzi się wysokimi, paradnymi schodami. Od strony parku znajduje się parterowy ryzalit, do którego przylega taras ze schodami do parku.

W niewielkiej miejscowości, która od XIV wieku aż po wiek XX należała do potężnego pomorskiego rodu von Plötzów, stoi przy głównej drodze okazały eklektyczny pałac, mieszczący obecnie szkołę podstawową. Pałac, zbudowany pod koniec XIX w., ma niekonwencjonalną bryłę i ozdobiony jest fantazyjną wieżyczką. Nad wejściem widnieją inicjały i herb dawnych właścicieli.

Pierwszy zamek w Świdwinie powstał z fundacji margrabiów brandenburskich z dynastii askańskiej pod koniec XIII wieku. Zbudowane na ich zlecenie założenie obronne składało się z obwodu warownego w formie nieregularnego trapezu oraz długiego domu mieszkalnego stojącego przy kurtynie północnej. Właściwe castrum zaczęli wznosić dopiero kolejni właściciele miasta Wedlowie na początku XIV wieku. Sprzedali oni w 1384 roku zamek zakonowi krzyżackiemu na siedzibę wójtostwa.

Pierwszy kościół farny w Trzebiatowie powstał na początku XIII wieku i został ufundowany przez norbertanów trzebiatowskich z klasztoru w Białobokach. Od 1328 roku przy kościele istniała Szkoła Łacińska, której rektorem w XVI wieku był Jan Bugenhagen. Obecna świątynia została wzniesiona na przełomie XIV i XV wieku. Od XVI wieku była kościołem protestanckim. W latach 1865-1867 dokonano jej przebudowy i regotyzacji. Po II wojnie światowej stała się ponownie kościołem katolickim i sanktuarium maryjnym. W 1986 roku przeprowadzono prace remontowe. Całkowita długość kościoła wynosi 72 metrów, szerokość ok. 28 metrów.

Data rozpoczęcia budowy kościoła parafialnego Najświętszej Marii Panny w Kołobrzegu nie jest dokładnie znana. Przypuszcza się, że główną świątynię miejską zaczęto wznosić na początku XIV wieku na miejscu dawnego kościoła św. Mikołaja. Pierwszą mszę świętą na placu budowy odprawiono w 1321 roku. Przez następne dwa wieki kościół był rozbudowywany i upiększany. Na skutek osiadania gruntu kilkakrotnie dochodziło do jego przebudowy. Pod koniec XV wieku połączono wieżę północną i południową w jeden masywny blok wieżowy, poprzez zamurowanie przerwy pomiędzy nimi.