Zamek górski powstał w XII wieku zbudowany przez hrabiow Zähringen. W 1225 roku wspominany jest jako „castrum”. W 1286 roku kasztelanami na zamku byli Friedrich i Egino Fürstenberg, ministeriałowie króla Rudolfa I. Następnie zamek przechodzi w posiadanie biskupstwa ze Strassburga. Zniszczony został w 1635 roku w czasie wojny trzydziestoletniej.
Zamek Hohenfels po raz pierwszy był wymieniany w dokumentach w roku 1293. W chwili obecnej jest już w ruinie. Z dawnego zamku zachowały się jeszcze części zachodniej ściany trzy piętrowego pałacu, a także wykute w skałach komory i więzienie. Jako materiału do budowy używano wypukłych prostopadłościanów z czerwonego piaskowca z Wogezów.
Zamek położony jest 290 metrów powyżej terenu na północnym stoku 325 metrowej góry Nestelberges, około 260 metrów na południe od zamku Berwartstein, oddzielony od niego doliną zwaną w języku ludowym „Trupie pole”.
Ta pałacopodobna villa powstała w 1875 roku, zbudowana przez dr Augusta Ritter von Clemm, współzałożyciela firmy BASF, na obszarze dawnego zamku Winzingen.
Po najróżniejszych perypetiach w historii pałac pozostaje nadal w rekach prywatnych. W latach 1928-1971 prosperował tu kurort i dom wypoczynkowy, później hotel i restauracja. W roku 1971 został zakupiony przez obecnego właściciela. W 2002 roku poddany został gruntownej renowacji i mieści się w nim tylko mały pensjonat.
988 – Okolice Dilsberg należą do biskupstwa Worms, dane im w lenno od króla Ottona III.
Połowa XII w. – Hrabiowie von Lauffen otrzymują Dilsberg i jego okolice na własność od biskupstwa Worms.
około 1200 – Przypuszczalne zakończenie budowy zamku Dilsberg przez grafów von Lauffen.
1208 – Pierwsza wzmianka w dokumentach o zamku Dilsberg.
Położony w Głogowie Zamek Książąt Głogowskich był siedzibą władców księstwa głogowskiego. W połowie XIII wieku książę Konrad I wzniósł w tym miejscu pierwszy zamek – drewnianą budowlę z murowaną wieżą, usytuowaną przy brodzie przez Odrę. Jego następca, Henryk III, zamek przebudował, włączając go w system murów obronnych, a w ciągu XIV i XV w. wybudowano trzy skrzydła. Na przełomie XV i XVI w. rezydował tutaj królewicz Zygmunt Jagiellończyk. W wiekach XVII i XVIII zamek, po kolejnych przebudowach, nabrał charakteru rezydencji pałacowej. Od r. 1742 mieli w nim siedzibę zarządcy pruscy.
Renesansowy dwór obronny wzniósł prawdopodobnie w XVI w. Hans Wolff von Unruh. Od XVI w. wielokrotnie zmieniał się wygląd dworu, a folwark zmieniał właściciela. Z początkiem XIX w. dwór został przebudowany przez ówczesnego właściciela porucznika von Stempel. W 1872 r. właścicielami zostaje rodzina von Eichmann, która gruntownie przebudowała miejscowy dwór (wg innych źródeł dokonał to poprzedni właściciel). Powstała wtedy obecna neogotycka rezydencja w angielskim stylu. Za pałacem założono romantyczny ogród i wykopano staw.
Wzniesiony w 1 połowie XIV w. z inicjatywy książąt głogowskich, zapewne na miejscu grodu, został przekształcony podczas odbudowy po pożarze w 1557 r., a w początku XVIII w. powiększony o skrzydło południowe. W XIX–XX w. gotyckie budynki, z wyjątkiem wieży, zostały wyburzone.
Zamek w Międzyrzeczu – otoczona fosą średniowieczna twierdza obronna wzniesiona ok. 1350 przez Kazimierza Wielkiego w miejscu grodu warownego z drugiej połowy IX wieku, zlokalizowana na niewielkim pagórku w widłach dwóch rzek – Obry i Paklicy. Wchodzi w skład Międzyrzeckiego zespołu muzealno-zamkowo-parkowego.
Zamek książęcy w Szprotawie został wzniesiony prawdopodobnie w II połowie XIII wieku. Początkowo jako konstrukcja o ubogiej architekturze. Na przełomie wieku XIII i XIV warownia nabrała gotyckiego wyglądu, a jej materiałem budulcowym stał się kamień i cegła.
W miejscu gdzie stoi obecnie pałac w XII wieku istniał warowny gród obronny Piastów wrocławskich. W nim to umarł 7 grudnia 1201 roku książę Bolesław Wysoki zapisując wcześniej Leśnicę zakonowi cystersów z Lubiąża. Zakon nie otrzymał jednak zapisu. Syn Bolesława, Henryk brodaty zmienił testament ojca i na miejscu grodu wzniósł nowe, ale jeszcze drewniane zabudowania. Stanowił on stację pośrednią w podróżach księcia między Wrocławiem a Legnicą. W 1335 księstwo wrocławskie, a wraz z nim Leśnica przeszło w posiadanie króla czeskiego Jana Luksemburczyka. On to w 1339 roku sprzedaje zamek wrocławskiemu mieszczaninowi Gysko de Reste.
Gotycko-renesansowy nawodny zamek – obronna siedziba rycerska. Jeden z nielicznych tego typu zamków w Polsce. Początki zamku datuje się na XIV wiek (Johann Skopp). W XV w. należał do różnych rodów śląskich, m.in. von Schellendorf oraz von Krickov. W 1522 r. kupił go znany poeta Achatius Haunold, sprzedając go dwa lata później wrocławskiemu mieszczaninowi Mikołajowi von Schebitz. Nowy właściciel w latach 1515-1530 rozpoczął wyburzanie zamku z myślą o przebudowie go w nowoczesnym stylu. Po jego śmierci w 1537 r. nowym właścicielem została żona Jakuba Bonera – Lukrecja.
W XIII w. wzmiankowano o grodzie kasztelańskim strzegącym przeprawy przez Odrę i usytuowanym w jej zakolu. Pierwotnie należał do książąt wrocławskich, jednak na mocy testamentu Henryka Probusa z 1290 r. przeszedł w posiadanie Henryka III głogowskiego, a w 1312 w ręce jego synów Konrada I oleśnickiego i Bolesława oleśnickiego. Kilka lat później trafił ponownie w posiadanie książąt wrocławskich, którzy około 1319 roku przekazali go trzem braciom Radak. Andrzej Radak, jeden z braci, rozbudował zamek.
Zamek w Jędrzychowie powstał z inicjatywy księcia Henryka I około 1319 roku. Przejęty następnie przez księcia Jana głogowskiego. W czasie wojny trzydziestoletniej został dwukrotnie zniszczony. Po roku 1756 został odbudowany jako zbór ewangelicki. W 1884 r. dobudowano wolno stojącą wieżę. W roku 1903 został odrestaurowany. Zniszczony pod koniec II wojny światowej i do dziś pozostaje w ruinie. Obiekt założony na planie czworoboku, posiada trzy kondygnacje i nakryty jest czterospadowym dachem. Całość otacza kamienny mur z dzwonnicą i pozostałości fosy. W kryptach pochowana została miejscowa szlachta.
Prochowicki zamek nad Kaczawą był rezydencją książąt legnickich. Rozbudowany w stylu renesansowym w XVI w. ufortyfikowany w XVII w.
Podczas II wojny światowej uległa zniszczeniu część domu gotyckiego w północnym skrzydle zamku, w owym czasie powstała również wyrwa w południowo-wschodnim narożu czworobocznej wieży. Zachował się główny korpus zamku z XVI-XVII w. z wieżą oraz wały z bastejami. Od 1960 r. były prowadzone prace remontowe.
Wieś wzmiankowana już w XIII w. Zamek wzniósł na początku XVI w. Siegmund von Zedlitz na miejscu wcześniejszej budowli. Była to regularna budowla na planie czworoboku o wymiarach 24 x 27 m, zbudowana z kamiennych ciosów, prawdopodobnie dwukondygnacyjna. Dziedziniec otaczały trzy skrzydła mieszkalne, czwarty bok zamknięty był murem, w którym znajdowała się brama.
Zamek w Żmigrodzie wspominano po raz pierwszy w 1296 r. Przypuszcza się, że była to jeszcze budowla drewniana. Następna informacja o castrum należącym do książąt oleśnickich pochodzi z 1375 r. Była to budowla na planie nieregularnym ze stojącą od północy wieżą i bramą wjazdową od południa, stojąca wśród rozlewisk rzeki Baryczy i otoczona fosą.
Pierwotny drewniany zamek powstał w 1157 roku zbudowany przez księcia Władysława II Wygnańca. Murowany z cegły zamek na planie rombu wybudował na początku XIV w książę oleśnicki Konrad I. Zamek połączony był z fortyfikacjami miejskimi, a wieża bramna znajdowała się poza murami. W 1524 roku właścicielami zostali książęta legniccy.
Zamek książęcy wzniesiony w XIV w. na miejscu grodu książęcego przez książąt oleśnicko –głogowskich. W 1432 roku bezskutecznie oblegany przez husytów. Od 1520 roku stanowił własność biskupa wrocławskiego Jana Turzona, następnie we władaniu książąt legnicko-brzeskich. Zniszczeniu uległ w czasie wojny trzydziestoletniej w 1759 r. przez wojska austriackie. Odbudowany został w stylu barokowej rezydencji. Północne skrzydło z kaplicą zostało rozebrane.
Gród w Rokitnicy na prawym brzegu rzeki Kaczawy powstał w pierwszych latach XIII w. z inicjatywy księcia Henryka I Brodatego. Pierwsze kamienne mury zaczęto wznosić w połowie XIII w. W drugiej połowie XIII w. wzniesiono murowany budynek mieszkalny od strony północnej. Z 1319 roku pochodzi informacja o kaplicy zamkowej. Zamek pełnił funkcje komory celnej na trakcie Legnica–Lwówek Śląski i strzegł pobliskich terenów złotonośnych. W XV w. stał się siedzibą rycerzy – raubritterów, w wyniku czego został zdobyty i zniszczony przez mieszczan wrocławskich i świdnickich w 1451 roku. Nigdy nie został odbudowany.
Zamek w Jaworze – pierwotna warownia powstała prawdopodobnie w połowie XIII w. wzniesiona przez księcia świdnicko-jaworskiego Bolka I. Założenie wieloboczne, otoczone kamiennym murem pełniło do 1368 roku rolę siedziby książąt świdnickich, a potem przez krótki czas było w posiadaniu księżnej Agnieszki, po której Jawor przejęli niemieccy możni. Wielokrotnie przebudowywany i odbudowywany po zniszczeniach (np. z wojny trzydziestoletniej) stracił swój wygląd średniowiecznej warowni. Od roku 1764 r. aż do końca II wojny światowej pełnił rolę więzienia. Zachowany zamek kryje w swym murach ślady pierwotnej zabudowy.
Zamek Piastowski w Chojnowie zbudowany w drugiej połowie XIII w., całkowicie przebudowany po spaleniu przez husytów w latach 1546-1548, przez nadwornego architekta Piastów legnicko-brzeskich Franciszka Parra (Pario). Z tego czasu pochodzi portal położony nad drzwiami wejściowymi z popiersiami Fryderyka III i jego żony Katarzyny Meklemburskiej. W XVIII w. po wielkich pożarach w Chojnowie, zamek został w połowie rozebrany, nie spaliło się jedynie skrzydło północno-zachodnie. Obecnie mieści się w budynku Muzeum regionalne.
Gród wraz z zamkiem myśliwskim wzmiankowany był w 1286 r. W XV w. dokonano jego rozbudowy. Wielokrotnie przebudowywany w XVI, XVII i XIX w. Od 1917 r. należał do hrabiego Rittenberg. W 1935 r. mieściła się w nim siedziba urzędu pracy. Zniszczenia wojenne spowodowały, że od 1955 r. pozostaje nieużytkowany i popada w ruinę. Zachowały się mury budowli oraz resztki fosy.
Budowa gotyckiego zamku rozpoczęła się w XIII w. na rozkaz księcia świdnicko–jaworskiego Bolka I Surowego i stał się siedzibą książąt legnickich. W 1444 roku został sprzedany niemieckiej rodzinie Dornheinów jako lenno. Szybko przechodził z rąk do rąk. Po nich mieli tu swoją rezydencję kolejno Nostitzowie, Stoschowie i Dohnowie. Na początku XVIII wieku zamek należący do Melchiora Gotloba został przebudowywany na barokową rezydencję w latach 1728-1732
Zamek znajduje się na szczycie wzniesienia (422 m n.p.m., na skale wznoszącej się 25 m powyżej poziomu terenu. Istnieje kilka hipotez dotyczących jego powstania. Wspomina się o rodzinie Talkenbergów, jako budowniczych zamku, rycerzach raubritterach, a także wymienia się Henryka Brodatego, który jakoby miał postawić zamek w celu wzmocnienia południowych rubieży swego księstwa. Przed 1368 rokiem zamek przeszedł w posiadanie rodziny Dalach-Talkenberg
W środku wsi znajduje się renesansowa rezydencja z drugiej połowy XVI wieku. Wybudował ją Ramfold von Talkenberg. Był bodaj największym szesnastowiecznym założeniem obronnym na Śląsku. Przebudowywany dwukrotnie – w XVIII i XIX wieku, a w 1967 roku został odrestaurowany. Składa się z trzech dwukondygnacyjnych skrzydeł z wewnętrznym dziedzińcem ozdobionym pięknymi krużgankami, których arkady wsparte są na jońskich kolumnach. W narożach znajdują się schody.
Zamek w Gościszowie wzmiankowany jest już w 1294 roku, wzniesiono go zapewne niewiele wcześniej. W końcu XIV wieku został przebudowany, jednak obecną formę otrzymał podczas kolejnej przebudowy – z 1603 roku. Zachowano wtedy część pierwotnych fragmentów, jednak cały zespół otrzymał styl późnorenesansowy.
Zamek Hirschhorn został założony w 1260 roku przez Johanna von Hirschhorn, który od 1270 roku przyjął nazwę od nazwy zamku. Był on prawdopodobnie wnukiem (ewentualnie synem) ze związku małżeńskiego pomiędzy Edelherren von Steinach i ministeriałów von Hirschberg (zamek położony w Leutershausen an der Bergstraße). Od strony babki został także przyjęty herb z rogiem jelenia i nazwa dla nowego zamku (Hirschhorn – (niem.) jeleni róg).
Zamek zbudowany w XIII wieku przez Wilhelma von Wimpfen. Bratanek (siostrzeniec ?) Wilhelma nazywa siebie później von Zwingenberg. Jego imię pojawia się w 1253 roku na pieczętowanym przez niego dokumencie darowizny. Sam zamek po raz pierwszy wymieniany jest w dokumentach w 1326 roku podczas sporu prawnego między jego mieszkańcami a klasztorem Mosbach.
Zamek w Niemczech, w pobliżu miejscowości Eberbach, w landzie Badenia Wirtembergia.
W 1130 roku zostaje założony zamek na miejscu jeszcze starszego (został zniszczony około 1100 roku) przez klasztor Lorch do ochrony Weinheim. Zamek nie był siedzibą rodową ani żadnych urzędów, zarządzany był przez wójtów obsadzanych przez klasztor. Az do roku 1674 został oszczędzony przez wojny, wtedy to został zdobyty i wysadzony prawdopodobnie przez Francuzów, ale nie jest to do końca udowodnione.
Wybudowany około 1235 roku zamek Strahlenburg przed zniszczeniem znany był jako pałac Strahlenberg. Był siedzibą tak samo zwanego rodu von Strahlenberg. Kiedy dokładnie zamek Strahlenburg został zniszczony nie jest dokładnie jasne. Około 1500 roku zamek był już zapewne w ruinie. Jednak około 1730 roku materiał kamienny pozyskiwany z ruin został wykorzystany do budowy murów w okolicznych winnicach.
Zamek założony w 1165 roku przez najmłodszego syna Bliggersa II von Steinach – Conrada I. Po wymarciu na początku XIV w. założonej przez niego linii rodu zamek w połowie przechodzi w posiadanie biskupstwa z Moguncji i Wormacji. W wyniku licznych nadań w lenno przez biskupstwo, w następnych latach zamek wielokrotnie zmienia zarządców. Z braku należytej opieki i prac remontowych zamek ulega znacznemu zniszczeniu.
Najmłodszy z czterech zamków położonych w okolicach Necker-Steinach założony został w 1230 roku przez trzeciego syna Ulrichsa I von Steinach (zbudował on zamek Vorderburg) – Bliggera V. Ponieważ na jednej skale położone były już trzy zamki tego rodu, musiał on kolejny zamek wybudować z biegiem rzeki, na stromo opadającym zboczu masywu skalnego. Dla uzyskania miejsca pod budowę zamku musiano odłamać kawał ściany od zbocza.
1100 – Wybudowany przez ród von Steinach zamek Hinterburg (zwany również Alt-Steinach) jest lennem biskupstwa z Wormacji. Ród ten był albo boczną linią rodu właścicieli położonego niedaleko zamku Hafenburg , którzy także nazywali siebie von Steinach albo – co również jest tylko przypuszczeniem – byli rodem z Miśni w Turyngii, który zaciągnął się na służbę do biskupstwa Wormacji.
Na rycinie z XVII w. widoczny jest jeszcze zamek w ruinie. W chwili obecnej widoczne są tylko resztki murów. Założenie zamkowe ma plan prawie prostokątny, od strony grzbietu górskiego znajduje się fosa. Tarasy na zboczu powstały dopiero w XX w.
Historia tego zamku niestety nie jest znana. Prace badawcze, wykopaliskowe i archeologiczne gruzów wokół Waldenburgu nie przyniosły żadnego rozwiązania. Nie istnieją żadne dokumenty ani rysunki mogące coś wnieść w dzieje zamku. Kilka znalezisk garncarskich pozwala przypisać go do Górnego Renu i Jury Szwabskiej. Znaleziony w 1887 roku „Smoczy Lichtarz” z brązu znajduję się w Muzeum Krajowym Wirtembergii w Stuttgarcie.
Panowie Straubenhardt byli wspominani w roku 1090 w aktach klasztoru Hirsau i w akcie założenia klasztoru Herrenalb w 1148 roku. Ród pochodzi przypuszczalnie z Kraichgau. Zamek był założony przypuszczalnie w XI stuleciu przez panów von Gräfenhausen, dzisiejszej części Birkenfeld. Rozbudowany później zamek funkcjonował jako współwłasność panów Straubenhardt i z nimi spokrewnionymi panami von Schmalenstein.
Obecny pałac powstał w 1550 roku z inicjatywy księcia Christopha von Württemberg. Służył on jako rezydencja członkom rodziny książęcej. W XVII wieku powstały dwa razy krótko żyjące boczne linie rodu Württemberg-Neuenbürg. Budowla składa się do dziś z dwóch skośnie do siebie umieszczonych skrzydeł głównych, które na zachodzie mostem, zaś na wschodzie murem powiązane są w jeden czworokąt.
XI-XII w. –Przypuszczalne założenie zamku.
Koniec XIII w. – Zamek przechodzi na własność państwa.
1332 – Twierdza Neuenbürg jest własnością Wirtembergii.
Zamek skalny powstał w XII wieku i po raz pierwszy wspomniany był w 1140 roku. Mieszkańcy zamku zostali później raubritterami i z tego powodu w XIII wieku zamek został zniszczony, jednak wkrótce potem został ponownie odbudowany. W 1553 roku umiera Tristan, ostatni z rodu von Waldeck i od 1600 roku zamek ulega powolnemu upadkowi.
Zamek został założony około 1200 roku przez hrabiów Calw jako kasztelania. W 1345 roku wszedł w posiadanie hrabiów Wirtembergii. Po napadzie Schleglerbundes na hrabiego Eberhard II w Wildbad znalazł on tutaj schronienie w trakcie ucieczki. W 1367 roku nadał on miejscowości prawa miejskie. W 1616 roku książę Johann Friedrich przeniósł władzę z Zavelstein do Buwinghausen von Walmerode, i zaczął w ten pałac inwestować. Francuskie wojsko pod dowództwem generała Mélac zniszczyło zamek w 1692 roku.
Z wymienianego w dokumentach z 1228 roku zamku Herrenberg, zbudowanego przez palatyna Rudolfa II z Tybingi, założyciela miasta Herrenberg, zachowały się na Górze Zamkowej jedynie skromne resztki. Od 1807 roku ruinę zamku wykorzystywano do pozyskiwania materiału budowlanego. Na miejscu wcześniejszej prochowni wznosi się obecnie powstała w 1957 roku wieża widokowa. We wcinającej się głęboko w górę części znajdują się jeszcze lochy. Do ówczesnego założenia zamkowego należały zabudowania gospodarcze z dwoma piwnicami, Pallas, donżon, wschodni mur kurtynowy i rozległe mury obwodowe.
Pałac w Niemczech, w pobliżu miejscowości Hohenstein, w landzie Badenia Wirtembergia. Pałac powstał w 1925 roku. Stanowił własność grafów von Bissingen.
Władcy Sterneck i ich przodkowie:
1122 – Egilolf von Brandeck, jego zamek rodowy znajdował się ponad doliną Heimbach.
1230-50 – Wybudowanie zamku Sterneck przez Volmara von Brandeck.
1300 – Johann von Brandeck uzyskuje prawo kościelne w Unterbrändi
1350 – Wirtembergia uzyskuje część zamku. Zamek po raz pierwszy nazwany jest Sterneck.
Zamek Herrenzimmern we wszystkich dotychczasowych wojnach został oszczędzony, ponieważ uważany był za zamek nie do zdobycia. Tutaj pisane były przez grafa Frobena Christopha (1519-1566) „Kroniki Zimmerschen” do obejrzenia w oryginale w krajowej bibliotece Wirtembergii. W roku 1504 zamek został przez nieostrożność spalony, jednak w roku 1513 został odbudowany przez hrabiego Gottfrieda Wernera (1484-1554) i jego brata hrabiego Wilhelma Wernera (1485-1575). Syn Frobena Christopha – hrabia Wilhelm (1549-1594) był ostatnim męskim potomkiem rodu von Zimmern.
Zamek został zbudowany przez książąt von Teck około 1200 roku. W 1270 roku został przebudowany i poszerzony. Od 1295 roku zarządcą zamku został ród Mayer von Waseneck i był nim do 1363 roku. W 1363 roku zamek dziedziczy książę Friedrich von Teck. Następnie wielokrotnie zmieniają się jego właściciele. W 1416 jest własnością hrabiego Eberharda IV von Würtemberg. Zamek ulega zniszczeniu i w 1460 roku jest już określany jako ruina. W 1806 roku mocno wówczas zniszczony zamek przechodzi w posiadanie Królestwa Wirtembergii. Odrestaurowany i częściowo odbudowany w latach 1968-80.
Pierwszy zamek Hohennagold został zbudowany przez hrabiów Nagold (od 1145 r. palatynów Tübingen) około 1100 r. W latach 1153-1162 zamek został znacznie rozbudowany. W połowie XIII wieku zamek przechodzi w posiadanie grafów von Hohenberg. Jedna z linii tego rodu mianowała się w przyszłości hrabiami von Nagold i przebudowała zamek w XIII i XIV w. na swą rezydencję.
Z położonego na wysokiej na skale (378 m) zamku pozostały obecnie jeden donżon, wieża i część muru. Składał się zapewne z zamku dolnego i górnego z którego pozostał donżon i zabudowania pałacu. Zachowany południowy donżon mający w obrysie 9,6×9,8 m i wysoki na 27,6 m na najniższej kondygnacji posiadał zapewne loch lub spiżarnie. W czasie wojny stanowił schronienie dla mieszkańców zamku.
XII w. – Wybudowanie zamku na górze Yberg
1245 r. – Zamek jest po raz pierwszy wzmiankowany w źródłach.
do 1369 r. – Röder von Rodeck, nazywany grafem von Yberg, zostaje osadzony na zamku przez margrafa von Baden jako jego minister.
