W 1355 roku miasto przeszło na własność von Bibersteinów, którzy na miejscu dotychczasowego wznieśli zamek, nazywany zamkiem Bibersteinów. Skrzy­dło wschodnie powstało na początku XV wieku, kiedy w posiadanie dóbr żarskich weszli Bibersteinowie. W połowie XVI wieku Hieronim Biberstein oraz jego brat Krzysztof, przeprowadzili renesansową przebudowę zamku

Wieś wzmiankowana po raz pierwszy w roku 1290. Właścicielem miejscowości był wtedy Jacobus de Wichow = Jakub von Promnitz. Jego przodek brał udział w bitwie pod Legnicą w 1241 roku po stronie Henryka II Pobożnego. Wichów był gniazdem rodowym młodszej linii rodu von Promnitz. Starsza linia pochodząca z Lasocina wymarła w 1612 roku. Posiadali wieś do XVI wieku.

Dwór w Gorzupi Dolnej (niem. Nieder Gorpe) zbudowany został prawdopodobnie w latach 1530-1540 na podwalinach wcześniej­szego założenia obronnego. W dokumentach z 1540 roku jako jego właściciela wymieniono Melchiora (lub Siegmunda) von Berge.

Wczesnogotycki kościół parafialny pw. św. Anny zbudowany został w II połowie XII w. z kamienia polnego. Początkowo była to budowla jednonawowa z prostokątnym prezbiterium, do której w 1601 roku dostawiono wieżę, a w 1750 kaplicę od północy. Barokowe wyposażenie wnętrza pochodzi z XVIII w. Kościół otacza mur, w którym umieszczono gotycką, murowaną z kamienia, ostrołukową bramę z XV w., nakrytą dachem czterospadowym. W narożniku muru znajduje się również dawna kaplica grobowa z XVIII w.

W 1742 r. właściciele majątków ziemskich Lubięcina i Chełmka (rodziny von Kottwitz i Zedlitz) wydali akt fundacyjny budowy świątyń dla miejscowych protestantów. Budowę kościoła ukończono w 1747 r. Założony na planie wydłużonego ośmioboku z ryzalitami od północy, południa i zachodu otrzymał konstrukcję szachulcową Od wschodu do kościoła dostawiono zakrystię. Otoczone emporami wnętrze nakryto pozornym sklepieniem kolebkowym. Całość nakryto wielospadowym dachem siodłowym. Świątynia otrzymała barokowe wyposażenie. W 1812 r. gmina ewangelicka zakupiła dzwon, który pierwotnie zamontowano na drewnianej dzwonnicy przy kościele Na stulecie fundacji kościoła w 1842 r. wstawiono nowy ołtarz, ambonę i chrzcielnicę.

W XIX wieku w miejscowościach, których mieszkańców, zarówno katolików i protestantów, nie stać było na budowę świątyń wznoszono dzwonnice. Dzwony towarzyszyły mieszkańcom tych wsi przy różnych okazjach. Prócz funkcji sakralnych (z okazji świąt, wesel, pogrzebów), dzwoniły podczas uroczystości państwowych, służyły także straży pożarnej. W kilku miejscowościach dzwonnice powstawały ze wspólnej inicjatywy katolików i protestantów i zawieszano na nich dwa dzwony. Z kilku wzniesionych w tym czasie dzwonnic zachowały się budowle drewniane w Kiełczu i Stanach oraz murowane w Czasławiu i Bobrownikach (wzniesiona w 1876 r.).

Przypuszczalnie inicjatorką budowy pałacu w Jeleninie była Charlotta von Franckenberg władająca majątkiem w latach 1791-1805. Wówczas to powstała główna bryła rezydencji, założona na planie prostokąta. W latach 1869-1871, kiedy właścicielem został Johann Louis Bonte, dobudowano do elewacji południowej palmiarnię, zmieniono wystrój elewacji oraz wnętrz.

Pierwsze informacje o wsi pochodzą z początków XIV wieku. Źródła mówią o istnieniu tam siedziby rycerskiej, która nieużytkowana, popadła w końcu średniowiecza w ruinę. Początkowo Bobrzany połączone były z Chichami, a bezpośrednie sąsiedztwo z Janowcem spowodowało, że wybudowaną w latach 1544-1560 na fundamentach starszej wieży rezydencje, określano jako zamek w Chichach Górnych lub Janowcu.

Pałac w Zatoniu - wybudowany w 1689 r. przez ówczesnego właściciela dóbr zatońskich Balthazara von Unruh w formie barokowego dworu. W roku 1842 przebudowany w formie klasycystycznej. Wg najnowszych ustaleń autorem projektu przebudowy dworu był W. Gurlt, książęcy urzędnik ds. budowlanych z Otynia. W tym samym roku zaczęto także przekształcać park wokół pałacu wg projektu Piotra Lenné.

Po pożarze wieży kościoła parafialnego w 1918 r., kiedy stopiły się zabytkowe dzwony, wieś przez kilkanaście lat pozbawiona była dzwonów. Wprawdzie w 1930 r. odbudowano wieżę kościoła, jednak na zakup nowych dzwonów zabrakło środków, głównie ze względu na niewielką liczbę katolików. Z inicjatywą wzniesienia swojej dzwonnicy wystąpili natomiast ewangelicy. W 1933 r. przy drodze do Kożuchowa wzniesiono dzwonnicę. Trójkondygnacyjną wieżę o wysokości 22 m, zwieńczono dachem namiotowym i krzyżem wykonanym z pozłacanej miedzi. Na wieży zamontowano trzy dzwony ufundowane przez Ide Brunzel.