Świątynię z kamienia i rudy darniowej wzniesiono zapewne w końcu XIII w. Składała się z nawy i prostokątnego prezbiterium, do którego od północy dobudowano zakrystię. Pierwsze wzmianki o miejscowym proboszczu pochodzą z 1376 r. Około 1411 r. świątynię przebudowano, jednak zakres tych prac jest nieznany. W czasach nowożytnych parafia została zlikwidowana i kościół był filią parafii w Otyniu. Ponowne erygowanie parafii nastąpiło w 1854 r. W XVI stuleciu kościół przejęli luteranie. Ponowne objęcie przez katolików nastąpiło po 1649 r., kiedy majątek otyński stał się własnością jezuitów.

Pod koniec XIX w. miłakowski dwór poddano gruntownej przebudowie, która zatarła gotycko - renesansowe pochodzenie budowli, a folwark oddano w dzierżawę. Przed II wojną światową administrowała dworem rodzina Tominsky. Po 1945 r. w folwarku zorganizowano Państwowe Gospodarstwo Rolne, we dworze mieściły się pomieszczenia administracji gospodarstwa i mieszkania służbowe. W latach 70. XX w. przeprowadzono remont kapitalny obiektu - głównie wnętrz i elewacji zewnętrznej. Po pożarze obniżono również wieżę. Po likwidacji PGR w połowie lat 90. XX w. dwór służył celom mieszkalnym.

Kościół założony jest na rzucie prostokąta z nawą tej samej szerokości co prezbiterium od wschodniej strony, które zamknięte jest trójkątnie. Prezbiterium jest najstarszą częścią kościoła. Od strony zachodniej stoi wolno stojąca drewniana dzwonnica. Od strony wschodniej na zewnątrz wmurowano epitafia. Dach kościoła pokrywa gont drewniany. Całość otacza mur kamienny. Mimo że kościół był wielokrotnie przebudowywany, zachował wczesnogotycki styl.

Pierwszy drewniany kościółek powstał w 1333 r., założony przez biskupa poznańskiego Jana Doliwę. W roku 1661 stał się własnością cystersów z Bledzewa. Słynący z cudów obraz Matki Boskiej przeniesiono z opactwa bledzewskiego w 1669 r. Pierwszą budowę nowego kościoła rozpoczęto z początkiem XVIII w., nie została jednak dokończona. W 1746 r. budowlę rozebrano i zaczęto wznosić obecną świątynię. Ukończono ją w 1756 r. Powstała budowla na planie prostokąta, trójnawowa, z prezbiterium od północy.

Kościół pw. św. Marcina wzniesiono w Wichowie pod koniec XIII w. Przebudowy dokonano w połowie XVI w. powstała wtedy wieża i sklepienia. Zbudowany jest na planie prostokąta z wyodrębnionym prezbiterium. Jednonawowy, murowany z kamienia i cegły. Sklepienia w nawie i prezbiterium sieciowe, w zakrystii - kolebkowe. We wnętrzach ściany ozdobione średniowieczną polichromią z Pasją Chrystusa, Sądem Ostatecznym i Mater Misericordiae. Na uwagę zasługuje również późnogotycki tryptyk z około 1500 roku mistrza z Gościszowic i malowana manierystyczna ambona z XVII wieku.

Krzyż pokutny wmurowany w mur okalający kościół i pałac. Wymiary części widocznej to: 52 x 77 x 14 cm. Wykonany jest ze zlepieńca.

Dwór w Szybie wzniosła w 1797 roku ówczesna właścicielka – Maria Sophia von Braun z domu von Lehwaldt. W 1813 roku majątek kupuje major von Steinnmann, zaś po jego śmierci dobra przejmuje zięć o nazwisku Hampel. Majątek był wówczas zadłużony a sy­tuację jego pogorszył pożar, który objął w 1834 roku zabudowania gospodarcze. W rezul­tacie, wystawione na licytację dobra nabył w 1841 roku Adolph Neumann. Odbudował on obiekty gospodarcze oraz założył ogród.

Historia pałacu w Dzietrzychowicach sięga średniowiecza. Miejscowość należała wówczas do rodu Promnitzów. Wybudowali oni murowaną wieżę mieszkalną po której do czasów obecnych zostały ślady w murach i sklepieniach w części środkowej obecnego pałacu. W XVI w. wieża została rozbudowana i przekształcona w rezydencje. Do czasów współczesnych budynek był wielokrotnie przebudowywany. Obecnie jest to budynek piętrowy, z prostymi elewacjami urozmaiconymi trzema pseudoryzalitami. Nad wejściem umieszczono taras wsparty na czterech filarach. Budynek przekryty jest niskim dwuspadowym dachem.

Wzniesiony w 1 połowie XIV w. z inicjatywy książąt głogowskich, zapewne na miejscu grodu, został przekształcony podczas odbudowy po pożarze w 1557 r., a w początku XVIII w. powiększony o skrzydło południowe. W XIX–XX w. gotyckie budynki, z wyjątkiem wieży, zostały wyburzone.

Jest to nowa cerkiew wybudowana w latach 1980–1982. W 1990 nad kruchtą dobudowano wieżę-dzwonnicę, którą zwieńczono kopułą. Wymieniono też wszystkie okna i drzwi oraz ułożono nową drewnianą podłogę. Części konstrukcyjne ikonostasu z XIX w. pochodzą z cerkwi garnizonowej w Żyrardowie.