Powstanie pałacu w Brodach związane jest z magnackim rodem Promnitzów władającym miejscowością w latach 1607-1726. Rozpoczęte przez Ulryka von Promnitz prace budowlane doprowadziły do powstania okazałej rezydencji wzniesionej na planie podkowy otoczonej założeniem parkowym typu francuskiego. Gruntownie przebudowany w latach 1741-1749 na polecenie nowego właściciela hrabiego Henryka Bruhla zyskał jednorodny barokowy charakter.
Barokowy pałac byłych właścicieli miasta Jasień zbudowany został w 1780 r. Budynek wykonano z cegły na planie wydłużonego prostokąta. Frontowe wejście do budynku zdobi symetrycznie ułożona grupa broni wraz ze zbroją. Jest to dekoracyjny motyw, spotykany w rzeźbie architektonicznej, rozpowszechniony w epoce renesansu i baroku. Takie dekoracje świadczą o rycerskich tradycjach właścicieli pałacu.
Na początku XX w. majątek kupił od Alfreda von Kalckreuth Paul Brose. On też wybudował stylową wille i założył niewielki park obok folwarku. Ostatnim właścicielem był Otto Rodolle, który kupił Cisów w latach trzydziestych XX w., a wyjechał stąd dopiero w 1946 r. W czasie działań wojennych w 1945 roku, artyleria radziecka z okolicznych wzgórz prowadziła ostrzał miasta Kożuchów.
Dwór w Bielicach wzmiankowany jest w końcu XVIII w. Budowę obecnego obiektu rozpoczęto w 1865 r. z inicjatywy ówczesnych właścicieli rodziny von Rosenegk. Budowę pałacu zakończono w 1867 r. Obok pałacu powstał park krajobrazowy założony przez ogrodnika Scholza z Żar. Po wojnie mieściły się tu biura i mieszkania pracownicze PGR-u.
Zamek wraz z parkiem krajobrazowym położony jest w północno-zachodniej części starego miasta. Granicę wschodnią założenia wyznacza ulica Zamkowa, natomiast od zachodu i północy, odnogi rzeki Lubszy. Główny wjazd do zamku, ulokowanego na niewielkim wzniesieniu, prowadzi od strony wschodniej przez przejazd w budynku bramnym. Założenie zamkowo-parkowe jest użytkowane przez Dom Pomocy Społecznej.
Mimo położenia miasta nad rzeką Lubszą, już w XIII w. istniał system obronny składający się z wałów ziemnych, palisady, fosy i drewnianych bram, o czym wspomina przywilej z 1283 r. W obręb tych umocnień włączony był także zamek. W XIV w. poszerzając obszar fortyfikacji, zmieniono drewnianą palisadę na mur z kamienia polnego wzmacniając go 16-ma basztami i dwoma furtami. U wylotu dróg wzniesiono bramy: Gubińską na styku dzisiejszej ul. Krakowskie Przedmieście z ul. E. Plater i bramę Żarską przy ul Kopernika. Pod koniec XV w. wzmocniono fortyfikacje wznosząc między innymi basztę bramy Żarskiej.
Kościół Górski Naszego Zbawiciela znany powszechnie jako Kościół Wang lub Świątynia Wang – ewangelicki kościół parafialny w Karpaczu w Karkonoszach, przeniesiony w 1842 z miejscowości Vang, leżącej nad jeziorem o tej samej nazwie w Norwegii.
Kościół został zbudowany z sosnowych bali w miejscowości Vang w południowej Norwegii. Pochodzi z przełomu XII i XIII w. Powstał jako jeden z kilkudziesięciu norweskich kościołów klepkowych (słupowych) – stavkirken. Uważana jest za najstarszy drewniany kościół w Polsce.
Pałac w Stypułowie Dolnym powstał w 1800 roku pod wpływem berlińsko-poczdamskich nurtów architektonicznych tamtych czasów opierających się na wzorcach klasyki antycznej. Wzniósł go jako swoją siedzibę Ernst von Knobelsdorff, którego rodzina rezydowała w Stypułowie od XV wieku.
Otoczony fosą i wałami ziemnymi dwór obronny powstał prawdopodobnie w połowie XVI wieku. Na początku XVII wieku majątek przejściowo znalazł się we wspólnym władaniu rodziny von Unruh i Hansa von Waldow.
Przypuszczalnie inicjatorką budowy pałacu w Jeleninie była Charlotta von Franckenberg władająca majątkiem w latach 1791-1805. Wówczas to powstała główna bryła rezydencji, założona na planie prostokąta. W latach 1869-1871, kiedy właścicielem został Johann Louis Bonte, dobudowano do elewacji południowej palmiarnię, zmieniono wystrój elewacji oraz wnętrz.
W 1355 roku miasto przeszło na własność von Bibersteinów, którzy na miejscu dotychczasowego wznieśli zamek, nazywany zamkiem Bibersteinów. Skrzydło wschodnie powstało na początku XV wieku, kiedy w posiadanie dóbr żarskich weszli Bibersteinowie. W połowie XVI wieku Hieronim Biberstein oraz jego brat Krzysztof, przeprowadzili renesansową przebudowę zamku
Zamek w Żarach, który z założenia był budowlą obronną, pomimo rozbudowy w XVIII w. w stylu renesansowym, nie mógł już sprostać potrzebom swym właścicielom. Postanowili oni wybudować nową, odpowiadającą ich wymaganiom, rezydencję. Projektantem pałacu, który powstał w latach 1710-26 był Juliusz Simonetti. Powstała budowla na zrębie starszych gotyckich i renesansowych budynków w sąsiedztwie zamku i połączona z nim murowanym gankiem przerzuconym na wysokości drugiej kondygnacji.
Dwór w Mirocinie Średnim wzniesiony został prawdopodobnie w połowie XVII w., z inicjatywy ówczesnych właścicieli majątku – rodziny von Dyherrn. Otoczony fosą dwór na wzniesieniu był prawdopodobnie rozbudowany ze starszej siedziby, być może wieży mieszkalnej. Wkrótce po przebudowie dwór stracił na znaczeniu stając się mieszkaniem zarządcy, bądź dorosłych synów właściciela.
Zamek w Sławie powstał około XV w. zbudowany przez książąt głogowskich. W 1468 r. wymieniany jest w dokumencie zakupu miasta przez ród Rechenbergów. Oni to dokonali rozbudowy zamku. W roku 1721 w mieście wybuchł wielki pożar w wyniku którego zniszczeniu uległo 105 budynków, kościół, a także zamek z którego została oficyna z wieżą szesnastowieczną i część skrzydła południowego.
Pałac w miejscowości Nordstetten powstał w latach 1737-1740. Odnowiony został niedawno przez Förderverein Nordstetter Schloss e.V z dużym zaangażowaniem społeczeństwa i mieści się w nim obecnie ratusz. Co roku odbywają się w nim koncerty, jak również przyznawane są nagrody literackie Auerbach.
W XIII w. zostaje wybudowany obecny zamek Braunfels przez grafa Heinricha I von Burgsolms, być może na miejscu istniejącego zamku. 1216r. pierwsza udokumentowana wzmianka o zamku.
1335 – Graf Gerlach von Nassau-Weilburg uzyskuje obszar naokoło Altenkirchen wraz z górnym Möttbachtal od grafów von Solms.
1390 – Jego wnuk graf Philipp I von Nassau-Weilburg i Saarbrücken buduję do ochrony tego obszaru i położonej na nim kopalni rudy żelaza zamek Philippstein. Zamek był zawsze zamieszkały przez kasztelanów.
Stare podanie mówiące że zamek powstał w 1195 roku, zbudowany przez grafa Walrama z Nassau okazało się nieprawdą. Wybudowany był raczej w tym czasie przez grafów von Weilnau do ochrony ich posiadłości w rejonie Weilburga.
Zamek wybudowany prawdopodobnie w XII w. przez raugrafa Rupperta II. Po raz pierwszy wymieniany w dokumentach w 1344 roku. Zniszczony w 1470 roku. W historii wsi wspominany jako „zamek raubritterów Ruprechtseck”. Zamek jest typowym zamkiem górskim. Zachowały się resztki wieży.
Pałac Kirchheimbolanden położony jest w miejscowości Kirchheimbolanden w Nadrenii-Palatynacie, w Niemczech.
Jako zamek był po raz pierwszy wymieniany w dokumentach w 1390 roku.
Zamek przypuszczalnie był wybudowany w XI. stuleciu przez Wernera I. von Bolanden. W 1352 roku będąc zamkiem raubritterów został zniszczony przez hrabiów Sponheim i wojska z miast Speyer i Worms. W 1932 roku zostały odkopane i oczyszczone jego fundamenty przez Historyczne Muzeum Speyer, które jednak w późniejszym czasie zostały częściowo uszkodzone tak, że pozostały z nich skąpe resztki.
Po raz pierwszy Falkenstein był wspomniany w dokumentach z 1135 r. jako zamek panów von Falkenstein. W 1233 roku był w posiadaniu Philippa I pana Falkenstein, królewskiego podkomorzego i kasztelana na zamku Trifels. Po wymarciu rodu królewskich podkomorzych z Münzenberg Philipp I zostaje podkomorzym, a od 1258 roku odziedziczył urząd namiestnika ziemskiego w Wetterau. Został on później centralnym punktem obszaru władzy Philippa I Falkenstein.
Zamek nizinny zbudowany w XII wieku przez hrabiego Wernera I von Bolanden jako swoje gniazdo rodowe, Po raz pierwszy jest wymieniany w 1184 roku jako „castrum Boland”. Później własność grafów von Leiningen. Zniszczony lub opuszczony w XIV w.
Klasztor w Maulbronn został założony prawdopodobnie ok. 1138 przez rycerza Waltera z Lomersheim, który zainspirowany reformatorskimi ideami Bernarda z Clairvaux, postanowił wstąpić do zakonu cystersów. Na potrzeby opactwa Walter oddał swoje włości w Eckenweiher położone pomiędzy Mühlacker a Lienzingen. Szybko jednak okazało się, że Eckenweiher nie było odpowiednią lokalizacją dla klasztoru. Brakowało wody oraz materiałów budowlanych. Walter zwrócił się o pomoc do nowo wybranego biskupa Spiry Günthera z Hennebergu. Biskup odwiedził konwent w 1147 i wkrótce potem przeniósł braci zakonnych do Maulbronn.
Poprzednikiem dzisiejszego pałacu był wybudowany w XII w. przez hrabiów Zweibrücken zamek do ochrony sąsiedniej drogi handlowej. Zamek ten leżał przy wschodnim ramieniu trójkąta jaki tworzy dziś plac pałacowy . W XVI i XVII stuleciu pałac, będący w tym czasie rezydencją książąt von Pfalz-Zweibrücken, był kilkakrotnie poszerzany i przebudowywany przez książąt Wittelsbach. Po zburzeniu w 1677 roku w czasie wojny holenderskiej pałac został odbudowany w 1725 r. w jego dzisiejszej formie. Pałac służący już nie celom obronnym tylko reprezentacyjnym powstał przy północnym ramieniu trójkąta.
1287 – Pierwsza udokumentowana wzmianka o zamku. Właścicielem był Müller von Mandelberg. 1385 – Zamek kupuje graf Wolf von Eberstein. 1389 – Murgrabia Rudolf von Baden zostaje właścicielem zamku. W ten sposób zamek zostaje lennem Badenii.
Zamek był wybudowany przypuszczalnie około 1200 roku przez hrabiów von Saarwerden. Budowla wielokrotnie zmieniała posiadaczy, którymi byli m. in. hrabiowie von Veldenz, Boos von Waldeck, rodzina Stein i książęta Zweibrücken. W czasie wojny trzydziestoletniej zamek został zniszczony i w 1813 r. rozebrany.
XII w. – wzniesienie zamku przez Dietricha I
1449 – wymiera ród grafów z Homburga
1449-1492 – w wyniku sporu zamek zostaje zniszczony
XVI w. – rozbudowa zamku w rezydencję
Merburg jest ruiną zamku w Kirrberg, dzielnicy miasta Homburg, we wschodniej części powiatu Saarpfalz w Saarlandzie. Ten zamek z XI w. określany jest jako najstarszy i najmniejszy zamek w Saarlandzie.
Pałac Karlsberg zbudowany został w latach 1778–1788 przez księcia Karla II Augusta von Pfalz-Zweibrücken na wysokiej na 366 m górze Buchenberg (niem. Bukowa Góra, dzisiaj Karlsberg – Góra Karla). Ten wspaniały pałac w dzielnicy Homburga – Bruchhof-Sanddorf, istniał tylko kilka lat. Z założenia pałacowego pozostał tylko magazyn budowlany.
1212 – Pierwsza wzmianka o kościele w Beeden, którego resztki znajdują się poniżej ruiny wieży
1299 – Kościół pod wezwaniem św. Remigiusza był kościołem farnym miasta Homburg pod patronatem klasztoru z Wörschweiler
XIV w. – Budowa wczesnogotyckiej wieży kościelnej
XVII w. – Zniszczenie kościoła podczas wojny trzydziestoletniej
Zamek w Otyniu powstał w formie gotyckiej prawdopodobnie na przełomie XIV i XV wieku. W wieku XVI dochodzi do pierwszej przebudowy w duchu renesansowym. Sto lat później czeska prowincja jezuitów przebudowuje go na klasztor, który funkcjonuje tu do 1776 roku.
Zabytkowy zespół pałacowo-ogrodowy z pałacem barokowym z 1677 roku, własność (od XVIII w.) hrabiów Cosel, potem własność książąt na Siedlisku, rodu Schönaich-Carolath. Ostatnią właścicielką pałacu przed wojną była druga żona ostatniego cesarza Niemiec, Wilhelma II, Hermina, mieszkająca w pałacu do 1922 r. i po śmierci cesarza do kwietnia 1945 r.
Neogotycki pałac w Otoku zbudowano pod koniec XIX stulecia, przypomina – zgodnie z ówczesną modą – budowlę obronną. W środku zachowała się sala balowa. Po wojnie znajdowała się w nim szkoła rolnicza.
Od 1987 roku znajduje się w rekach prywatnych. Nieużytkowany popadł w ruinę. Brak również jakiegokolwiek kontaktu z właścicielem.
Obecnie jest ponownie wystawiony na sprzedaż (czerwiec 2009).
Ruiny kościoła w Trzęsaczu to pozostałość po wybudowanym na przełomie XIV i XV wieku gotyckim kościele pw. św. Mikołaja. Świątynia pierwotnie wzniesiona w odległości ok. 1,8–2 km od brzegu morza, pośrodku wsi, uległa zniszczeniu w wyniku procesów abrazyjnych. Do dzisiaj zachowała się jedynie południowa ściana kościoła znajdująca się u szczytu klifu.
Do końca XVI wieku właścicielami majątków tarnowskich byli m. in. Mikołaj von Rachenberg i Jerzy Slawbuf. W 1595 roku z nadania cesarskiego, prawo własności do dóbr przejmuje Jerzy Schöneich. 29 lat później, jego bratanek Jan zw. Nieszczęśliwym, buduje na grodzie pałacyk myśliwski.
Pałac w Osowej Sieni zostały zbudowany w 1878 na miejscu stojącego tam XVIII-wiecznego dworu. Wybudował go Eugen Friedrich Heinrich baron von Seherr – Thoss na prośbę swojej żony Anny Julia Teresy, która odziedziczyła dwór, a której marzył się okazały pałac z najwyższą w okolicy wieżą. Do dzisiaj na drzwiach frontowych widnieją ich inicjały, tylko wieńczącą je koronę zniszczono po wojnie jako nie pasującą do ówczesnej ideologii.
Wieś Schyrnino wymieniana jest w dokumentach z 1308 roku. Wchodziła wtedy w skład dóbr kościelnych. Budowę zamku rozpoczął na przełomie XIV i XV w. kasztelan międzyrzecki Jan z Czerniny herbu Wierzbno. Po jego śmierci w 1423 r. zamkiem zajął się jego syn Jocusch Von der Czyrne, ale już siedem lat później sprzedał majątek niejakiemu Magnusowi von Label. Około 1492 roku zamek wraz z otaczającymi go dobrami trafia w ręce rodziny von Dohna. Ich starania doprowadziły do nadania przywileju lokacyjnego dla miasta przez Władysława Jagiellończyka.
Geograf Bawarski w 845 roku wymienia 20 grodów plemienia Dziadoszan, a wśród nich gród Cobena (Chobienia). Kolejne udokumentowane wzmianki o grodzie na lewym brzegu Odry, pochodzą z 1209 i 1238. Pierwszą murowana budowlę obronną w stylu późnogotyckim wzniesiono na miejscu dzisiejszej około XIV w.
Dwór w Lasocinie wzniesiony został przez Jana Rudolfa von Landskron w latach 1679–1689. Kolejnymi właścicielami majątku zostali von Globenowie. Potwierdza to dokument z 1713, w którym zapisano, że hrabia von Globen z Lasocina kupił od Gottloba von Unruh część Borowa. Rodzina von Globenów zrobiła pierwszą przebudowę dworu.
Kościół w Solnikach należy do najstarszych w regionie. Pierwsza wzmianka o kościele parafialnym pochodzi z 1200 roku. Romańską budowlę z kamienia wzniesiono na górującym nad okolicą wzgórzu. Kościół jest orientowany. W XV wieku został przebudowany w stylu gotyckim, do elewacji północnej została dobudowana kaplica, od zachodu dostawiono masywną wieżę w kształcie graniastosłupa zamkniętego namiotowym dachem.
XII w. – Przypuszczalne założenie zamku.
1250 – Pierwsza udokumentowana wzmianka o panach von Liebenzell
1272 – Zamek przechodzi w posiadanie Zakonu Krzyżackiego, nie jest jednak jasne dlaczego.
1273 – Zakon sprzedaje zamek Rudolfowi I margrabiemu von Baden.
Zamek w Niemczech, w pobliżu miejscowości Pforzheim, w landzie Badenia Wirtembergia.
Wieża Wartturm w Niemczech, w pobliżu miejscowości Pforzheim, w landzie Badenia Wirtembergia.
Gottesaue jest renesansowym pałacem położonym we wschodniej części Karlsruhe.
1094 – Założone zostaje benedyktyńskie opactwo Gottesaue przez grafów von Herrenberg.
1525 – Klasztor zostaje splądrowany i zburzony.
1588 – Margrabia Ernst Friedrich von Baden–Durlach nakazuje Johannowi Schoch i Paulowi Murer zbudowanie na tym terenie pałacyku myśliwskiego.
1689 – W czasie Palatyńskiej Wojny Sukcesyjnej pałac zostaje zniszczony i ponownie odbudowany.
Budynek przy ul. Karlstrasse 2, w centrum Karlsruhe.
Prawdopodobnie istniał w Michelfeld pałac nawodny, który w czasie wojny trzydziestoletniej, przypuszczalnie w latach 1634-1635 został zniszczony przez pożar. Znajdujący się obecnie w rękach prywatnych pałac został odbudowany przez panów von Gemmingen-Hornberg w 1753 roku i przez długie lata był ich podstawową siedzibą. W przyległym majątku urządzony został wspaniały hotel wraz z restauracją.
Pałac Eichtersheim, wzniesiono w XVI wieku. Otoczony jest przez pałacowy staw, nad którym prowadzi prześliczny most z piaskowca. Zamek nawodny leży w środku historycznego parku z prastarym drzewostanem i botanicznymi rzadkościami. Od 1980 w zamku znajduje się ratusz gminny. Dawniej mieściła się w nim także restauracją.
Zamek Kislau w Niemczech, w miejscowości Bad Schönborn, w landzie Badenia Wirtembergia.
Barokowe założenie pałacowe „Eremitage” w Waghäusel zostało wzniesione między 1724 a 1729 rokiem przez Michaela Ludwiga Rohrer’a na rozkaz księcia biskupa ze Spiry Hugona Damiana von Schönborn. Od około 1737 roku znajomy budowniczy barokowy Johann Balthasar Neumann (1687-1753) rozszerzył ośmiokątną budowę centralną o cztery skrzydła. Założenie pałacowe zawdzięcza swe powstanie klasztorowi, do którego odbywano pielgrzymki.
