Założenie podworskie usytuowane jest na północno-wschodnim obrzeżu miasta, po zachodniej stronie ul. Garbarskiej, pod nr 39. Dawniej teren ten znajdował się poza obrębem administracyjnym Kożuchowa i należał do wsi Podbrzezie Dolne. Dwór ustawiony jest szczytem do wspomnianej wyżej ulicy. Budynek oddzielony jest od drogi ogrodzeniem z murowaną bramą wjazdową i furtką. Od południa i zachodu do dworu przylega częścio­wo zabudowane podwórze gospodarcze, a od północy ogród. Obecnie budynek jest nieużytkowany i należy do osoby prywatnej.

Pierwsza wzmianka na temat wsi pochodzi z połowy XIII wieku. Stała się wówczas dona­cją dla zakonu augustianów uczynioną przez książąt żagańskich i pozostawała w ich rękach do czasu sekularyzacji. Pod koniec XVII wieku zbudowano barokową rezydencję dla opa­ta żagańskiego.

Powstanie pałacu w Brodach związane jest z magnackim rodem Promnitzów władającym miejscowością w latach 1607-1726. Rozpoczęte przez Ulryka von Promnitz prace budowlane doprowadziły do powstania okazałej rezydencji wzniesionej na planie podkowy otoczonej założeniem parkowym typu francuskiego. Gruntownie przebudowany w latach 1741-1749 na polecenie nowego właściciela hrabiego Henryka Bruhla zyskał jednorodny barokowy charakter.

Wieża rycerska w Witkowie zbudowana w XV wieku w stylu gotyckim. Przebudowana w stylu renesansowym i otoczona fortyfikacjami około 1557 roku. Powiększona w XVIII wieku. W zespole zamku zachowała się wieża mieszkalna, fragmenty gotyckiej polichromii, renesansowy wystrój architektoniczny oraz fragmenty umocnień bastionowych.

Zamek w Otyniu powstał w formie gotyckiej prawdopodobnie na przełomie XIV i XV wieku. W wieku XVI dochodzi do pierwszej przebudowy w duchu renesansowym. Sto lat później czeska prowincja jezuitów przebudowuje go na klasztor, który funkcjonuje tu do 1776 roku.

Na początku XX w. majątek kupił od Alfreda von Kalckreuth Paul Brose. On też wybudował stylową wille i założył niewielki park obok folwarku. Ostatnim właścicielem był Otto Rodolle, który kupił Cisów w latach trzydziestych XX w., a wyjechał stąd dopiero w 1946 r. W czasie działań wojennych w 1945 roku, artyleria radziecka z okolicznych wzgórz prowadziła ostrzał miasta Kożuchów.

Kościół pw. św. Barbary w Nowej Soli – jednonawowa świątynia, wybudowana w 1900 r. w stylu neogotyku angielskiego. Niegdyś nowosolscy wyznawcy ewangelicko-luterańskiego kościoła (potoczna nazwa "staroluteranie") na nabożeństwa udawali się do Kożuchowa. Jednakże w 1900 r. rozpoczęto budowę niewielkiej świątyni staroluterańskiej na terenie Nowej Soli. Dawniej oddany wiernym wyznania luterańskiego, jako kościół odkupiciela, jednak świątynię tę po wojnie przejęli kapucyni, a na jej patronkę wybrali św. Barbarę. Po przebudowie miasta, oraz zmianie nazw ulic w 1991 r. ulicę, przy której znajduje się ten uroczy kościółek przemianowano na św. Barbary (do 1945 r. była to ulica Luterstrasse).

Kościół pw. Matki Boskiej Częstochowskiej w Zielonej Górze został zbudowany w latach 1746-1748 na planie krzyża. Dawny zbór protestancki Ogród Chrystusowy. Wzniesiony w stylu szachulcowym. Przed każdą Mszą Świętą odsłaniany jest obraz Matki Boskiej Częstochowskiej, zupełnie jak w sanktuarium na Jasnej Górze. Jeden z najstarszych kościołów Zielonej Góry.

W 1863 r. z inicjatywy właściciela wsi Augusta von Tschammer und Quaritz miejscowi protestanci wznieśli na terenie cmentarza swoją świątynię pw. Zmartwychwstania. Świątynia stanęła na miejscu niewielkiej drewnianej kaplicy pogrzebowej, w której już od 1859 r. odbywały się nabożeństwa protestanckie. Murowany kościół wzniesiono w stylu neoromańskim, na planie prostokąta z niewielką absydą od wschodu. W 1872 r. od zachodu dostawiono wysoką trójkondygnacyjną wieżę zwieńczoną iglicami (główna i 4 narożne), na której zawieszono 2 dzwony. W 1917 r. dzwony zostały zdjęte na potrzeby wojenne, ale w 1927 r. właściciele wsi ufundowali nowy dzwon.

Od 1709 roku stary folwark położony w rejonie przedmieścia głogowskiego przeszedł w posiadanie rodziny von Kalckreut. Z ich inicjatywy w pierwszej połowie XVIII w. powstała rezydencja szlachecka w otoczeniu parku. Kalckreutowie byli jego właścicielami do końca II wojny światowej. Pałac spalony został w 1945 roku, a jego resztki rozebrano w 1963 r.