Na początku XX w. majątek kupił od Alfreda von Kalckreuth Paul Brose. On też wybudował stylową wille i założył niewielki park obok folwarku. Ostatnim właścicielem był Otto Rodolle, który kupił Cisów w latach trzydziestych XX w., a wyjechał stąd dopiero w 1946 r. W czasie działań wojennych w 1945 roku, artyleria radziecka z okolicznych wzgórz prowadziła ostrzał miasta Kożuchów.

Zbudowany na wzniesieniu w zachodniej części wsi kościół gotycki powstał w końcu XIII w. nosząc wówczas wezwanie św. Andrzeja. W roku 1271 wieś jaki i zapewne kościół przekazany został przez księcia głogowskiego Konrada pod patronat zakonowi żeńskiemu z Nowogrodu Bobrzańskiego. Do połowy XV w. kościół należał do parafii w Mirocinie Górnym. Samodzielna parafia utworzona została po 1522 r. W końcu XIX w. świątynia popadła w ruinę z powodu opuszczenia. Do dziś kościół przetrwał w stanie praktycznie niezmienionym, remont generalny przeszedł w roku 1946). W 1948 świątynie poświęcono i ponownie włączono do parafii w Mirocinie Górnym. Ponownego remontu dokonano w końcu XX w.

Budowla zniszczona została dopiero pod koniec II wojny światowej, w kwietniu 1945, kiedy to została podpalona przez żołnierzy radzieckich. W roku 1964 opiekę nad zamkiem objął zielonogórski Szczep Drużyn Harcerskich "Makusyni". Rozpoczęto wtedy prace przy odgruzowywaniu zamku. Zdecydowana większość zamku nadal pozostaje jednak w ruinie.

W latach 1709-1710 wzniesiono poza murami miasta kościół ewangelicki (jeden z sześciu Kościołów Łaski na terenie Dolnego Śląska), który jednak zgodnie z założeniami (jak wszystkie inne kościoły protestanckie) nie posiadał wieży. Wieżę (zachowana do dzisiaj) zbudowano dopiero w 1826 roku. Wysoki koszt prawa do postawienia kościoła (95 tys. guldenów) spowodował, że nie mogła powstać budowla murowana. Pierwotnie był więc to budynek typu szachulcowego na planie krzyża greckiego, który dopiero w latach 1831 i 1857-1859 przemurowano.

Kościół w Starym Żaganiu został wzniesiony w XII w. i otrzymał wezwanie św. Wincentego. Najstarsza wzmianka potwierdzająca istnienie świątyni dotyczy przekazania w 1284 r. wsi Stary Żagań razem z patronatem nad kościołem klasztorowi augustianów. Do żagańskiego opactwa należał do czasu sekularyzacji klasztoru w 1810 r. W l. 1596-1663 był nieużytkowany.

Kościół powstał na przełomie XIII i XIV w. (tutejsza parafia jest wzmiankowana w 1352 roku). Budowla wzniesiona na planie wydłużonego prostokąta, od wschodu zamkniętego trójbocznie. Na przełomie XV i XVI wieku dostawiono wieżę od zachodu, a od północy zakrystię i kaplicę. Wnętrza otrzymały zaś sklepienia. Całość otoczono murem kamiennym w którym umieszczono bramkę z ostrołukowym przejazdem. W XVIII wieku powstała kruchta od południa i został prawdopodobnie zainstalowany mechanizm zegara na wieży. Ostatni remont miał miejsce pod koniec XX wieku.

Krzyż kamienny typu łacińskiego, o wymiarach 75x44x23 cm. Wykonany jest ze zlepieńca. Nie jest znana data ani powód powstania tego krzyża. Możliwe, że pochodzi on z późnego średniowiecza. Jest to jednak hipoteza nie poparta żadnymi dowodami. Datowanie utrudnia również bardzo prosta forma krzyża, nieposiadającego cech stylowych, pozwalających na przybliżone datowanie metodą analizy porównawczej.

Kamienny krzyż, stojący po prawej stronie wejścia na teren kościoła pw. św. Jana Chrzciciela. Jego wymiary to 105 x 60 x 20 cm. Wykonany ze zlepieńca. Jeszcze w 1937 roku wśród miejscowej ludności krążyła legenda o sołtysie Wittigu, który był bardzo grubiański i rządził twardą ręką. Dlatego po jego śmierci wieśniacy nie postawili mu pomnika na cmentarzu tylko przed wejściem na cmentarz. Przypuszczenie, że jest to tzw. krzyż pokutny również nie opiera się na żadnych dowodach lecz jest wynikiem nieuprawnionego założenia, że wszystkie kamienne monolitowe krzyże, nieznanego wieku i pochodzenia, są krzyżami pokutnymi.

Pierwsza wzmianka dotycząca dóbr rycerskich w Henrykowie wiąże się z rodziną von Nostitz i pochodzi z po­łowy XVI wieku. W XVII wieku osiedlili się tu von Schobergowie, a w 1701 roku właści­cielem został Johann von Knobelsdorff. Murowany i tynkowany pałac w Henrykowie zbudowany został na planie prostokąta, jako obiekt dwu­kondygnacyjny z częściowo użytkowym poddaszem, osadzony na wysokich piwnicach, zamknięty mansardowym dachem z naczółkami, krytym dachówką karpiówką.

Wczesnogotycki kościół wybudowano na niewielkim wzniesieniu w środkowej części wsi. Powstała wtedy jednonawowa, murowana z kamienia i cegły świątynia z wyodrębnionym prostokątnym prezbiterium. W XV w. kościół przekształcono, dobudowując od północy do prezbiterium zakrystię i do nawy od zachodu wysoką, wzmocnioną masywnymi skarpami wieżę.