Klasycystyczny kościół powstał w latach 1784-85 na miejscu starszego, szachulcowego z 1744 r. Tuż po II wojnie światowej budynek kościoła był systematycznie dewastowany. Część wyposażenia, w tym ołtarz wywieziono do Krosna Odrzańskiego, reszta została zniszczona. Do dziś nie jest do końca wyjaśniona sprawa kradzieży dwóch dzwonów z kościelnej wieży. Pod koniec lat 50. budynek zaczął być wykorzystywany jako magazyn fabryki mebli. Dzięki różnym zabiegom Zielonogórskie Fabryki Mebli sfinansowały remont dachu kościoła.

Kościół pw. Matki Boskiej Częstochowskiej w Zielonej Górze został zbudowany w latach 1746-1748 na planie krzyża. Dawny zbór protestancki Ogród Chrystusowy. Wzniesiony w stylu szachulcowym. Przed każdą Mszą Świętą odsłaniany jest obraz Matki Boskiej Częstochowskiej, zupełnie jak w sanktuarium na Jasnej Górze. Jeden z najstarszych kościołów Zielonej Góry.

Kościół Marii Magdaleny barokowy z XVIII w. Powstał w latach 1703-1705, na miejscu późnogotyckiego kościoła istniejącego już w XIV wieku. Wieża dobudowana została w czasach późniejszych. Mieści się na niej dzwon z 1579 r. Wyposażenie kościoła pochodzi z okresu budowy.

Wolnostojąca dzwonnica w Wichowie stoi na skrzyżowaniu z drogą prowadzącą do Kożuchowa. Powstała na przełomie XIX i XX wieku. Zbudowana na planie kwadratu, w dolnej części murowana z kamienia z ceglanymi narożnikami, w górnej tylko z cegły. Przekryta dachem namiotowym. Pod dachem z każdej strony umieszczono zegary, poniżej których znajdują się po dwa pełnołukowe okna i jeszcze niżej okna okrągłe.

Pałac w Osowej Sieni zostały zbudowany w 1878 na miejscu stojącego tam XVIII-wiecznego dworu. Wybudował go Eugen Friedrich Heinrich baron von Seherr – Thoss na prośbę swojej żony Anny Julia Teresy, która odziedziczyła dwór, a której marzył się okazały pałac z najwyższą w okolicy wieżą. Do dzisiaj na drzwiach frontowych widnieją ich inicjały, tylko wieńczącą je koronę zniszczono po wojnie jako nie pasującą do ówczesnej ideologii.

Zbudowany na wzniesieniu w zachodniej części wsi kościół gotycki powstał w końcu XIII w. nosząc wówczas wezwanie św. Andrzeja. W roku 1271 wieś jaki i zapewne kościół przekazany został przez księcia głogowskiego Konrada pod patronat zakonowi żeńskiemu z Nowogrodu Bobrzańskiego. Do połowy XV w. kościół należał do parafii w Mirocinie Górnym. Samodzielna parafia utworzona została po 1522 r. W końcu XIX w. świątynia popadła w ruinę z powodu opuszczenia. Do dziś kościół przetrwał w stanie praktycznie niezmienionym, remont generalny przeszedł w roku 1946). W 1948 świątynie poświęcono i ponownie włączono do parafii w Mirocinie Górnym. Ponownego remontu dokonano w końcu XX w.

Powstanie wsi datowane jest na połowę XIII w. W 1261 r. właściciel Rudna otrzymał od księcia Konrada zezwolenie na translokację prawną wsi. Nie wiemy, czy w tym czasie znajdował się we wsi kościół, powstanie dzisiejszego datuje się na schyłek XIII w. Wczesnogotycka świątynia, wzniesiona z kamienia polnego i rudy darniowej, składała się z nawy i zamkniętego trójbocznie prezbiterium. Od północy do prezbiterium dobudowano zakrystię.

Zamek w Międzyrzeczu – otoczona fosą średniowieczna twierdza obronna wzniesiona ok. 1350 przez Kazimierza Wielkiego w miejscu grodu warownego z drugiej połowy IX wieku, zlokalizowana na niewielkim pagórku w widłach dwóch rzek - Obry i Paklicy. Wchodzi w skład Międzyrzeckiego zespołu muzealno-zamkowo-parkowego.

Czas powstania pierwszej świątyni jest nieznany. Według niepotwierdzonych źródeł wzmiankowany był już w 1516 r. W 1844 r. miejscowy kościół katolicki był filią parafii w Otyniu. W 1911 r. wniesiono nowy kościół w stylu neogotyckim. Murowaną z cegły jednonawową świątynię założono na planie prostokąta, od południa dostawiając niewielką zakrystię, od północy natomiast - wieżę, na której zawieszono dzwon. W końcu ubiegłego stulecia kościółek remontowano. Obecnie świątynia jest filią parafii w Otyniu.

Ruina gotyckiego kościoła wzniesionego w XIV stuleciu, przebudowanego w 1519, 1561 i 1597 roku oraz powiększonego w XVIII-XIX wieku. Świątynia jednonawowa, murowana z kamienia polnego, z prostokątną wieżą, ze sklepieniem sieciowym w nawie i dwutraktowym krzyżowo-żebrowym ze wspornikami maszkaronowymi w prezbiterium. Zachowała się częściowo gotycka polichromia, drzwi z okuciami, dwa profilowane ostrołukowe portale ceramiczne. Kościół pozostaje w ruinie od 1945 roku.