Świątynię z kamienia i rudy darniowej wzniesiono zapewne w końcu XIII w. Składała się z nawy i prostokątnego prezbiterium, do którego od północy dobudowano zakrystię. Pierwsze wzmianki o miejscowym proboszczu pochodzą z 1376 r. Około 1411 r. świątynię przebudowano, jednak zakres tych prac jest nieznany. W czasach nowożytnych parafia została zlikwidowana i kościół był filią parafii w Otyniu. Ponowne erygowanie parafii nastąpiło w 1854 r. W XVI stuleciu kościół przejęli luteranie. Ponowne objęcie przez katolików nastąpiło po 1649 r., kiedy majątek otyński stał się własnością jezuitów.

Kościół pw. św. Barbary w Nowej Soli – jednonawowa świątynia, wybudowana w 1900 r. w stylu neogotyku angielskiego. Niegdyś nowosolscy wyznawcy ewangelicko-luterańskiego kościoła (potoczna nazwa "staroluteranie") na nabożeństwa udawali się do Kożuchowa. Jednakże w 1900 r. rozpoczęto budowę niewielkiej świątyni staroluterańskiej na terenie Nowej Soli. Dawniej oddany wiernym wyznania luterańskiego, jako kościół odkupiciela, jednak świątynię tę po wojnie przejęli kapucyni, a na jej patronkę wybrali św. Barbarę. Po przebudowie miasta, oraz zmianie nazw ulic w 1991 r. ulicę, przy której znajduje się ten uroczy kościółek przemianowano na św. Barbary (do 1945 r. była to ulica Luterstrasse).

Krzyż pokutny wmurowany w północną ścianę prezbiterium kościoła pw. św. Wawrzyńca, między zakrystią a nawą główną. Odkryty podczas prac remontowych 17 marca 2009 r

Pierwszą murowaną siedzibę wzniosła w Studzieńcu rodzina von Dyherrn około połowy XVI w. Był to dwór obronny otoczony fosą. Od 1691 roku majątek przeszedł w posiadanie rodu von Knobelsdorff. Carl Sigmund von Knobelsdorff dokonał przebudowy starej siedziby na bardziej reprezentatywną w latach 80 XVIII wieku. Założono też park a fosę poszerzono zakładając niewielki staw. W 1812 r. majątek kupił J. Jeuthe, od 1845 r. należał do Wilhelma Köpstei. W 1855 przeszedł w posiadanie Friedricha von Heuser. Dokonał on kolejnej przebudowy, poszerzył też park i rozbudował folwark.

Kościół w Jabłonowie pod wezwaniem św. Andrzeja, gotycki z końca XIII wieku lub początku XIV stulecia, XVIII wieku/XIX wieku; wzmiankowany w roku 1376. W wieku XV został powiększony o kaplicę, kruchtę i wieżę oraz zmieniono mu sklepienia.

Po pożarze wieży kościoła parafialnego w 1918 r., kiedy stopiły się zabytkowe dzwony, wieś przez kilkanaście lat pozbawiona była dzwonów. Wprawdzie w 1930 r. odbudowano wieżę kościoła, jednak na zakup nowych dzwonów zabrakło środków, głównie ze względu na niewielką liczbę katolików. Z inicjatywą wzniesienia swojej dzwonnicy wystąpili natomiast ewangelicy. W 1933 r. przy drodze do Kożuchowa wzniesiono dzwonnicę. Trójkondygnacyjną wieżę o wysokości 22 m, zwieńczono dachem namiotowym i krzyżem wykonanym z pozłacanej miedzi. Na wieży zamontowano trzy dzwony ufundowane przez Ide Brunzel.

Pierwsza wzmianka dotycząca dóbr rycerskich w Henrykowie wiąże się z rodziną von Nostitz i pochodzi z po­łowy XVI wieku. W XVII wieku osiedlili się tu von Schobergowie, a w 1701 roku właści­cielem został Johann von Knobelsdorff. Murowany i tynkowany pałac w Henrykowie zbudowany został na planie prostokąta, jako obiekt dwu­kondygnacyjny z częściowo użytkowym poddaszem, osadzony na wysokich piwnicach, zamknięty mansardowym dachem z naczółkami, krytym dachówką karpiówką.

Założony w 1609 r staromiejski cmentarz protestancki we Wschowie jest najstarszą nekropolą chrześcijańską w Polsce położoną poza murami miasta. Cmentarz usytuowany jest w północnej części miasta w sąsiedztwie cmentarza parafialnego. Otoczony murem, położony jest na płaskim terenie w klinie ulic: Polnej, Spokojnej i Solnej. Założony został w roku 1609, a pierwszą pochowaną tam osobą była żona ówczesnego Burmistrza Wschowy Piotra Deutschlendera, Małgorzata. Miało to miejsce 25 lutego 1609 r.

Mimo położenia miasta nad rzeką Lubszą, już w XIII w. istniał system obronny składający się z wałów ziemnych, palisady, fosy i drewnianych bram, o czym wspomina przywilej z 1283 r. W obręb tych umocnień włączony był także zamek. W XIV w. poszerzając obszar fortyfikacji, zmieniono drewnianą palisadę na mur z kamienia polnego wzmacniając go 16-ma basztami i dwoma furtami. U wylotu dróg wzniesiono bramy: Gubińską na styku dzisiejszej ul. Krakowskie Przedmieście z ul. E. Plater i bramę Żarską przy ul Kopernika. Pod koniec XV w. wzmocniono fortyfikacje wznosząc między innymi basztę bramy Żarskiej.

Dwór w Dybowie wzniesiony z cegły, tynkowany, rozplanowany na rzucie prostokąta, zwrócony jest fasadą w kierunku południowym do wewnętrznego reprezentacyjnego dziedzińca, elewacją północną otwarty do ogrodu