Pierwsze informacje o wsi pochodzą z początków XIV wieku. Źródła mówią o istnieniu tam siedziby rycerskiej, która nieużytkowana, popadła w końcu średniowiecza w ruinę. Początkowo Bobrzany połączone były z Chichami, a bezpośrednie sąsiedztwo z Janowcem spowodowało, że wybudowaną w latach 1544-1560 na fundamentach starszej wieży rezydencje, określano jako zamek w Chichach Górnych lub Janowcu.

Dwór w Borowie Wielkim powstał w końcu XV w. z kamienia polnego na planie prostokąta o szerokości około 10 m. Najstarsze mury przetrwały w piwnicach. W drugiej połowie XVII w. (być może po pożarze) wzniesiono nowy dwór o rozmiarach 17x30 m. z kamienia polnego i cegły.

Most nad kanałem portowym w Nowej Soli usytuowany w ciągu Alei Wolności oraz koło ulicy Portowej, jest unikatowym w skali Polski i Europy mostem ruchomym z podnoszonym przęsłem. Pierwsze informacje na temat mostu portowego w Nowej Soli pojawiły się krótko po lokacji miasta w 1743 roku. W miejscu obecnego mostu znajdował się drewniany most o długości około 90 metrów, prowadzący na dawną wyspę, tzw. Mały Lasek. Dzięki poszerzeniu kanału portowego oraz szybkiemu rozwojowi portu rzecznego most został przebudowany na początku XIX.

Dwór w Mirocinie Średnim wzniesiony został prawdopodobnie w połowie XVII w., z inicjatywy ówczesnych właścicieli majątku – rodziny von Dyherrn. Otoczony fosą dwór na wzniesieniu był prawdopodobnie rozbudowany ze starszej siedziby, być może wieży mieszkalnej. Wkrótce po przebudowie dwór stracił na znaczeniu stając się mieszkaniem zarządcy, bądź dorosłych synów właściciela.

Krzyż wykonany ze zlepieńca w formie krzyża św. Antoniego o wymiarach 69x50x21 cm. Krzyże takie stawiano najczęściej w miejscu zabójstwa. Zwane są też krzyżem pojednania, jako że była to ostatnia część pokuty za morderstwo i przy krzyżu następowało pojednanie mordercy z rodziną ofiary.

Zamek w Otyniu powstał w formie gotyckiej prawdopodobnie na przełomie XIV i XV wieku. W wieku XVI dochodzi do pierwszej przebudowy w duchu renesansowym. Sto lat później czeska prowincja jezuitów przebudowuje go na klasztor, który funkcjonuje tu do 1776 roku.

Wieża ciśnień – powstała w 1908 roku w najwyższym punkcie miasta (111,80 m n.p.m.) przy ul. Szprotawskiej. Jest to budowla z cegły klinkierowej o wysokości 38,90 m, nawiązująca w swym stylu do średniowiecznego budownictwa obronnego. Zwężający się ku górze trzon, wzniesiony na planie koła, podtrzymuje zbiornik typu Intze. Wieża nadal jest użytkowana zgodnie z pierwotnym założeniem.

Historia pałacu w Dzietrzychowicach sięga średniowiecza. Miejscowość należała wówczas do rodu Promnitzów. Wybudowali oni murowaną wieżę mieszkalną po której do czasów obecnych zostały ślady w murach i sklepieniach w części środkowej obecnego pałacu. W XVI w. wieża została rozbudowana i przekształcona w rezydencje. Do czasów współczesnych budynek był wielokrotnie przebudowywany. Obecnie jest to budynek piętrowy, z prostymi elewacjami urozmaiconymi trzema pseudoryzalitami. Nad wejściem umieszczono taras wsparty na czterech filarach. Budynek przekryty jest niskim dwuspadowym dachem.

W 1592 r. właścicielem Ciepielowa był Wolf von Braun. Prawdopodobnie rodzina Braunów wybudowała na terenie folwarku pierwszą siedzibę. Na przełomie XVI i XVII wieku na niewielkim wzniesieniu powstał, murowany z kamienia i cegły dwór, który w późniejszych czasach uległ znacznym przekształceniom. Na początku XIX wieku miała miejsce gruntowna przebudowa siedziby właściciela, w jej pobliżu założono ogród. Modernizacje te przeprowadziła rodzina baronów von Dyherrn-Czetrittz, która przez kilka dziesięcioleci zarządzała posiadłością. W 1966 r. przeprowadzono kapitalny remont dworu. Ostatnia przebudowa zatarła ostatecznie elementy wcześniejszego założenia i tylko fragmenty piwnic wskazują na renesansową genezę budowli.

Powstanie wsi datowane jest na połowę XIII w. W 1261 r. właściciel Rudna otrzymał od księcia Konrada zezwolenie na translokację prawną wsi. Nie wiemy, czy w tym czasie znajdował się we wsi kościół, powstanie dzisiejszego datuje się na schyłek XIII w. Wczesnogotycka świątynia, wzniesiona z kamienia polnego i rudy darniowej, składała się z nawy i zamkniętego trójbocznie prezbiterium. Od północy do prezbiterium dobudowano zakrystię. Prawdopodobnie w XV w. nawę nakryto stropem, prezbiterium otrzymało pozorne sklepienie, a teren cmentarza przykościelnego otoczono kamiennym murem.