Zamek Neudahn – 2 km na północny–zachód od miejscowości Dahn, w powiecie Südwestpfalz, w landzie Nadrenia–Palatynat, w Niemczech.
Zamek Neudahn – 2 km na północny–zachód od miejscowości Dahn, w powiecie Südwestpfalz, w landzie Nadrenia–Palatynat, w Niemczech.
Około 2 kilometry w kierunku północno–zachodnim od Dahn w 1230 roku Heinrich von Mursel z bocznej linii rycerzy z Dahn buduje własną siedzibę. Już w 1327 roku wymiera linia von Neudahn. Tanstein, Altdahn i Neudahn przynależały od tego czasu do wspólnych właścicieli z Dahn. W 1438 roku odradza się znów linia von Neudahn i we wczesnych latach XVI wieku rozbudowuje i umacnia zamek. W 1552 roku nocował tu król Francji Henryk II. Po wymarciu właścicieli w 1603 roku zamek jako swe lenno przejęła kapituła zakonu ze Speyer, która miała tu swój urząd, aż do zniszczenia przez Francuzów w 1689 roku. Restauracje przeprowadzono w latach 1936-37 (Bawaria) i 1976-81 (Urząd Ochrony Zabytków Rheinland Pfalz), kiedy to zmodernizowano bastiony, odbudowano schody i przeprowadzono roboty murarskie na dolnym i górnym zamku.
Imponujący masywny korpus budynku składa się z dwóch czterokondygnacyjnych baszt z wczesnych lat XVI wieku. Jeszcze dziś robią wrażenie na odwiedzających położone w dolinie Wieslauter ruiny. Baszty poprzedzone są wysokim blokiem skalnym, na którym wznosi się zamek górny. Przez wieże prowadzi mocno chronione i umocnione przejście między zamkiem górnym i dolnym. Wszędzie rzuca się w oczy staranność wykonania robót kamieniarskich, m.in. otwory strzelnicze i odpływy wody zdobione są częściowo maszkaronami. Na uwagę zasługują również wewnętrzne kręcone schody, czy też sklepienia krzyżowe i beczkowe. W niezawierającym zbyt wiele pomieszczeń zamku górnym (ponownie dziś dostępnym) wyróżnić można resztki muru dwukondygnacyjnej budowli z prostokątnymi oknami i cysternę z czasów późnośredniowiecznych. Natomiast zamek dolny posiadał wiele pomieszczeń, w których tętniło dworskie życie dobrze chronione przez budowle obronne; okrągłą wieże bramy wejściowej, mury obronne z wieżyczkami i basteje (połowa XVI wieku) w kształcie klina od strony góry.
