Pierwszy drewniany kościółek powstał w 1333 r., założony przez biskupa poznańskiego Jana Doliwę. W roku 1661 stał się własnością cystersów z Bledzewa. Słynący z cudów obraz Matki Boskiej przeniesiono z opactwa bledzewskiego w 1669 r. Pierwszą budowę nowego kościoła rozpoczęto z początkiem XVIII w., nie została jednak dokończona. W 1746 r. budowlę rozebrano i zaczęto wznosić obecną świątynię. Ukończono ją w 1756 r. Powstała budowla na planie prostokąta, trójnawowa, z prezbiterium od północy.

Budowę pierwszego założenia dworsko-folwarcznego należy wiązać z postacią Christopha von Köslitz z Buchałowa – męża Margaret von Knobelsdorff, który w 1569 roku otrzy­mał Letnicę w lenno. 20 grudnia 1601 roku część wsi z górnym folwar­kiem i nowym dworem przejął po jego śmierci Hans. W roku 1685 najmłodszy syn Han­sa – Max von Köslitz sprzedał niedochodowy majątek za dziesięć tysięcy talarów Hanso­wi von Schenkendorf. Bezdzietny von Schenkendorf testamentem z dnia 30 czerwca 1692 roku ustanowił spadkobiercami dóbr letnickich braci Hansa i Sigmunda von Diebitsch z Narthen. W roku 1733, po spłaceniu brata, Hans Diebitsch przebudował renesansowy dwór, nadając mu formę barokową. Prace zakończono w 1735 roku.

Kościół ufundowany w II poł. XIII w. przez księcia Konrada I głogowskiego poświęcony św. Jadwidze (skądinąd babce fundatora), ukończony w 1294 przez Henryka Głogowczyka, syna Konrada; sam fundator został pochowany w obrębie świątyni. Kościół ten jest najstarszym zachowanym zabytkiem w mieście.

Zamek w Otyniu powstał w formie gotyckiej prawdopodobnie na przełomie XIV i XV wieku. W wieku XVI dochodzi do pierwszej przebudowy w duchu renesansowym. Sto lat później czeska prowincja jezuitów przebudowuje go na klasztor, który funkcjonuje tu do 1776 roku.

W 1355 roku miasto przeszło na własność von Bibersteinów, którzy na miejscu dotychczasowego wznieśli zamek, nazywany zamkiem Bibersteinów. Skrzy­dło wschodnie powstało na początku XV wieku, kiedy w posiadanie dóbr żarskich weszli Bibersteinowie. W połowie XVI wieku Hieronim Biberstein oraz jego brat Krzysztof, przeprowadzili renesansową przebudowę zamku

Krzyż pokutny wmurowany w północną ścianę prezbiterium kościoła pw. św. Wawrzyńca, między zakrystią a nawą główną. Odkryty podczas prac remontowych 17 marca 2009 r

Renesansowy dwór obronny wzniósł prawdopodobnie w XVI w. Hans Wolff von Unruh. Od XVI w. wielokrotnie zmieniał się wygląd dworu, a folwark zmieniał właściciela. Z początkiem XIX w. dwór został przebudowany przez ówczesnego właściciela porucznika von Stempel. W 1872 r. właścicielami zostaje rodzina von Eichmann, która gruntownie przebudowała miejscowy dwór (wg innych źródeł dokonał to poprzedni właściciel). Powstała wtedy obecna neogotycka rezydencja w angielskim stylu. Za pałacem założono romantyczny ogród i wykopano staw.

Zamek wraz z parkiem krajobrazowym położony jest w północno-zachodniej części stare­go miasta. Granicę wschodnią założenia wyznacza ulica Zamkowa, natomiast od zacho­du i północy, odnogi rzeki Lubszy. Główny wjazd do zamku, ulokowanego na niewielkim wzniesieniu, prowadzi od strony wschodniej przez przejazd w budynku bramnym. Założe­nie zamkowo-parkowe jest użytkowane przez Dom Pomocy Społecznej.

Kościół filialny pw. Narodzenia Najświętszej Marii Panny pochodzi z II poł. XIII w. Wielokrotnie rozbudowywany: prezbiterium – XV w., wieża – XVI w. Prosta, jednonawowa budowla z kamienia i cegły, przekryta wewnątrz sklepieniem krzyżowo-żebrowym i sieciowym, a zewnątrz dachem dwuspadowym. Surowa architektura przełamana portalem z XIII w. w ścianie południowej i wieżą przekrytą dachem czterospadowym. We wnętrzu wyróżnia się ołtarz wykonany w XVI w. przez mistrza z Gościszowic, kamienna chrzcielnica z końca XVI w., obraz "Uwolnienie św. Piotra" z przełomu XVI i XVII w., a także płyty nagrobne z okresu gotyku i renesansu.

Dwór w Borowie Wielkim powstał w końcu XV w. z kamienia polnego na planie prostokąta o szerokości około 10 m. Najstarsze mury przetrwały w piwnicach. W drugiej połowie XVII w. (być może po pożarze) wzniesiono nowy dwór o rozmiarach 17x30 m. z kamienia polnego i cegły.