Kościół ewangelicki z XVIII wieku. Wybudowany w latach 1741 - 1746 z wykorzystaniem murów dawnego późnorenesansowego protestanckiego gimnazjum Schönacha.

Według tradycyjnych przekazów po wylewie Bobru w 1332 roku, gdy na brzegu rzeki został znaleziony krzyż, księżna Matylda, małżonka Henryka IV zwanego Wiernym, na miejscu kaplicy ufundowała świątynię pod wezwaniem Krzyża Świętego.

Powstanie kościoła związane jest z lokacja miasta, jaka nastąpiła pod koniec XIII wieku obok osady targowej w Gołaszynie (zwanym wówczas Linda). Prawdopodobnie na początku była to budowla drewniana, przebudowana w XIV wieku na murowaną. Pierwsza wzmianka o kościele pochodzi z 1305 roku. W XV wieku nawę i prezbiterium nakryto sklepieniami, a od południa powstała empora. W XVI wieku od południa powstała nowa nawa z cylindryczną klatką schodową. Wieżę w tym czasie zwieńczono renesansową attyką. Od 1540 roku do 1652 roku kościół znajdował się w rękach protestantów.

Do końca XVI wieku właścicielami majątków tarnowskich byli m. in. Mikołaj von Rachenberg i Jerzy Slawbuf. W 1595 roku z nadania cesarskiego, prawo własności do dóbr przejmuje Jerzy Schöneich. 29 lat później, jego bratanek Jan zw. Nieszczęśliwym, buduje na grodzie pałacyk myśliwski.

Zespół pałacowy w Bojadłach składa się z pałacu, parku, dwóch kordegard i dwóch oficyn. Założenie w Bojadłach odbiega od schematu jaki stosowano w okresie baroku, umieszczając pałac na osi drogi dojazdowej z dziedzińcem przed i ogrodem za pałacem. Tutaj pałac umieszczono po jednej stronie drogi dojazdowej, po drugiej natomiast znajduję się park.

Most na rzece Odrze w pobliżu miejscowości Stany powstał w 1907 roku w czasie budowy linii kolejowej Nowa Sól - Wolsztyn. Umiejscowiono go w pobliżu starej przeprawy promowej. Prace przeprowadziła znana firma Beuchelt z Zielonej Góry. Stal do budowy mostu sprowadzono z Rudy Śląskiej. Przęsła mostu zaprojektowano w formie kratownicy równoległej co w tym czasie było już konstrukcją przestarzałą. Ze względów ekonomicznych stosowano już z powodzeniem kratownice paraboliczne. Na obu końcach mostu umieszczono na filarach po dwa zespoły ceglanych strażnic - blokhauzów w formie neogotyckich wież.

Wzniesiony w 1 połowie XIV w. z inicjatywy książąt głogowskich, zapewne na miejscu grodu, został przekształcony podczas odbudowy po pożarze w 1557 r., a w początku XVIII w. powiększony o skrzydło południowe. W XIX–XX w. gotyckie budynki, z wyjątkiem wieży, zostały wyburzone.

Kościół pod wezwaniem św. Marcina wzmiankowany w 1225 roku. Powstał w drugiej połowie XIII w. murowany z kamienia polnego, z jedna nawą i węższym zamkniętym trójbocznie prezbiterium od wschodu. Do prezbiterium przylega kruchta od południa i zakrystia od północy, do nawy wieża od zachodu. Nawa przekryta drewnianym stropem z barokowa polichromia, prezbiterium sklepieniem sieciowym (XVI w.) Nadbudowa wieży i przybudówki od południa pochodzą z 1883 roku. Wyposażenie wnętrza barokowe. Całość otacza mur kamienny wzniesiony prawdopodobnie w XV w.

Dwór w Dybowie wzniesiony z cegły, tynkowany, rozplanowany na rzucie prostokąta, zwrócony jest fasadą w kierunku południowym do wewnętrznego reprezentacyjnego dziedzińca, elewacją północną otwarty do ogrodu

Pałac w Zatoniu - wybudowany w 1689 r. przez ówczesnego właściciela dóbr zatońskich Balthazara von Unruh w formie barokowego dworu. W roku 1842 przebudowany w formie klasycystycznej. Wg najnowszych ustaleń autorem projektu przebudowy dworu był W. Gurlt, książęcy urzędnik ds. budowlanych z Otynia. W tym samym roku zaczęto także przekształcać park wokół pałacu wg projektu Piotra Lenné.