Kamienny krzyż, stojący po prawej stronie wejścia na teren kościoła pw. św. Jana Chrzciciela. Jego wymiary to 105 x 60 x 20 cm. Wykonany ze zlepieńca. Jeszcze w 1937 roku wśród miejscowej ludności krążyła legenda o sołtysie Wittigu, który był bardzo grubiański i rządził twardą ręką. Dlatego po jego śmierci wieśniacy nie postawili mu pomnika na cmentarzu tylko przed wejściem na cmentarz. Przypuszczenie, że jest to tzw. krzyż pokutny również nie opiera się na żadnych dowodach lecz jest wynikiem nieuprawnionego założenia, że wszystkie kamienne monolitowe krzyże, nieznanego wieku i pochodzenia, są krzyżami pokutnymi.

Prawdopodobnie na wysepce połączonej mostem zwodzonym ze stałym gruntem stała wieża mieszkalna z zabudowaniami. Całość założenia już po przebudowie widoczna na rysunku F.B.Wernera z XVIII wieku. Prawdopodobnie została wybudowana przez rodzinę von Promnitz w XIV wieku. Obecnie bez śladu po założeniu.

Kościół pod wezwaniem św. Marcina wzmiankowany w 1225 roku. Powstał w drugiej połowie XIII w. murowany z kamienia polnego, z jedna nawą i węższym zamkniętym trójbocznie prezbiterium od wschodu. Do prezbiterium przylega kruchta od południa i zakrystia od północy, do nawy wieża od zachodu. Nawa przekryta drewnianym stropem z barokowa polichromia, prezbiterium sklepieniem sieciowym (XVI w.) Nadbudowa wieży i przybudówki od południa pochodzą z 1883 roku. Wyposażenie wnętrza barokowe. Całość otacza mur kamienny wzniesiony prawdopodobnie w XV w.

W murze przykościelnym tkwią cztery krzyże wykonane ze zlepieńca. Mają one kształt łaciński. Ich wymiary (od lewej) to 80x53, 75x52, 70x57 i 56x58 cm. Nie jest znana data ani powód powstania tych krzyży. Możliwe, że pochodzą one z późnego średniowiecza.

Według tradycji kościół w Borowie Polskim istniał już w 1414 roku, obecny wzniesiony został na jego miejscu przez Rechenbergów w XV w. Gruntownej przebudowy dokonano ok. połowy XVI w.

Wolnostojąca dzwonnica w Wichowie stoi na skrzyżowaniu z drogą prowadzącą do Kożuchowa. Powstała na przełomie XIX i XX wieku. Zbudowana na planie kwadratu, w dolnej części murowana z kamienia z ceglanymi narożnikami, w górnej tylko z cegły. Przekryta dachem namiotowym. Pod dachem z każdej strony umieszczono zegary, poniżej których znajdują się po dwa pełnołukowe okna i jeszcze niżej okna okrągłe.

Założenie podworskie usytuowane jest na północno-wschodnim obrzeżu miasta, po zachodniej stronie ul. Garbarskiej, pod nr 39. Dawniej teren ten znajdował się poza obrębem administracyjnym Kożuchowa i należał do wsi Podbrzezie Dolne. Dwór ustawiony jest szczytem do wspomnianej wyżej ulicy. Budynek oddzielony jest od drogi ogrodzeniem z murowaną bramą wjazdową i furtką. Od południa i zachodu do dworu przylega częścio­wo zabudowane podwórze gospodarcze, a od północy ogród. Obecnie budynek jest nieużytkowany i należy do osoby prywatnej.

Na początku XX w. majątek kupił od Alfreda von Kalckreuth Paul Brose. On też wybudował stylową wille i założył niewielki park obok folwarku. Ostatnim właścicielem był Otto Rodolle, który kupił Cisów w latach trzydziestych XX w., a wyjechał stąd dopiero w 1946 r. W czasie działań wojennych w 1945 roku, artyleria radziecka z okolicznych wzgórz prowadziła ostrzał miasta Kożuchów.

Barokowy dwór w Mirocinie Górnym wzniesiono pod koniec XVII wieku z inicjatywy ówczesnego właściciela Georga Gottharda von Dyherrn. Powstał prawdopodobnie na zrębach starszej budowli. Świadczy o tym m.in. położenie na wyspie, kamienne mury piwnic i jedno sklepienie. W otoczeniu pałacu założono ogród. Na przełomie XVIII i XIX w. dwór uległ przebudowie, a część ogrodu zamieniono na park krajobrazowy. Dwór przez blisko 200 lat pozostawał główną siedzibą rodu von Dyherrn. W XIX w. w efekcie braku porozumienia między rodziną przy podziale wcale niemałego majątku, stał się on własnością berlińskiego banku.

Według różnych źródeł, neoklasycystyczny pałac w Międzylesiu został wybudowany w latach 30. XIX wieku lub około 1870 roku, a rozbudowany pod koniec XIX wieku. Jednocześnie z modernizacją pałacu przekształcono dotychczasowy niewielki park w założenie parkowe o charakterze krajobrazowym. Budynki folwarku w większości pochodzą z 1846 roku.