Dwór w Mirocinie Średnim wzniesiony został prawdopodobnie w połowie XVII w., z inicjatywy ówczesnych właścicieli majątku – rodziny von Dyherrn. Otoczony fosą dwór na wzniesieniu był prawdopodobnie rozbudowany ze starszej siedziby, być może wieży mieszkalnej. Wkrótce po przebudowie dwór stracił na znaczeniu stając się mieszkaniem zarządcy, bądź dorosłych synów właściciela.

Ruina kościoła ewangelickiego w Niwiskach to świątynia zbudowana jako budowla szachulcowa na planie krzyża greckiego z XVIII w. Nakryta dachem wielospadowym. Wnętrze obiegały empory. W XIX wieku została przebudowana w stylu klasycystycznym.

Kościół szpitalny wzniesiony przy szpitalu pod tym samym wezwaniem założono w drugiej połowie XIII wieku na dawnym przedmieściu żagańskim czyli poza murami miejskimi, przy obecnej ulicy 1 Maja. Pierwsza wzmianka w dokumentach pochodzi z 1320 r. mówiąca o zwiększeniu dotacji na kościół przez księcia Henryka IV. Następna pochodzi z 1349 roku kiedy to żagański mieszczanin Peter Unglowb część dochodów ze wsi Cisów przekazywał na rzecz szpitala św. Ducha.

Udokumentowana źródłowo w 1467 roku siedziba rycerska w Miodnicy, powstała nie­wątpliwie wcześniej. Z zachowanych reliktów można sądzić, że było to założenie obron­ne na planie nieregularnego wieloboku, otoczone murem i fosą, z piętrowym budynkiem mieszkalnym przy zachodnim boku. Mógł to być obiekt typu wieży mieszkalnej, najpew­niej częściowo drewniany. W 1. poł. XVI wieku, na miejscu zamku, wykorzystując część jego murów, Hans von Unruh, wzniósł dwór obronny, zachowany do dziś w przebudowa­nym kształcie. W XIX wieku przedłużone zostało skrzydło południowe, którego zewnętrz­nej stronie nadano walor fasady.

Przypuszczalnie inicjatorką budowy pałacu w Jeleninie była Charlotta von Franckenberg władająca majątkiem w latach 1791-1805. Wówczas to powstała główna bryła rezydencji, założona na planie prostokąta. W latach 1869-1871, kiedy właścicielem został Johann Louis Bonte, dobudowano do elewacji południowej palmiarnię, zmieniono wystrój elewacji oraz wnętrz.

Od 1709 roku stary folwark położony w rejonie przedmieścia głogowskiego przeszedł w posiadanie rodziny von Kalckreut. Z ich inicjatywy w pierwszej połowie XVIII w. powstała rezydencja szlachecka w otoczeniu parku. Kalckreutowie byli jego właścicielami do końca II wojny światowej. Pałac spalony został w 1945 roku, a jego resztki rozebrano w 1963 r.

Kościół założony jest na rzucie prostokąta z nawą tej samej szerokości co prezbiterium od wschodniej strony, które zamknięte jest trójkątnie. Prezbiterium jest najstarszą częścią kościoła. Od strony zachodniej stoi wolno stojąca drewniana dzwonnica. Od strony wschodniej na zewnątrz wmurowano epitafia. Dach kościoła pokrywa gont drewniany. Całość otacza mur kamienny. Mimo że kościół był wielokrotnie przebudowywany, zachował wczesnogotycki styl.

Według różnych źródeł, neoklasycystyczny pałac w Międzylesiu został wybudowany w latach 30. XIX wieku lub około 1870 roku, a rozbudowany pod koniec XIX wieku. Jednocześnie z modernizacją pałacu przekształcono dotychczasowy niewielki park w założenie parkowe o charakterze krajobrazowym. Budynki folwarku w większości pochodzą z 1846 roku.

Pod koniec XIX w. miłakowski dwór poddano gruntownej przebudowie, która zatarła gotycko - renesansowe pochodzenie budowli, a folwark oddano w dzierżawę. Przed II wojną światową administrowała dworem rodzina Tominsky. Po 1945 r. w folwarku zorganizowano Państwowe Gospodarstwo Rolne, we dworze mieściły się pomieszczenia administracji gospodarstwa i mieszkania służbowe. W latach 70. XX w. przeprowadzono remont kapitalny obiektu - głównie wnętrz i elewacji zewnętrznej. Po pożarze obniżono również wieżę. Po likwidacji PGR w połowie lat 90. XX w. dwór służył celom mieszkalnym.

Pierwsza wzmianka o kościele parafialnym w Broniszowie pochodzi z 1376 r. Pierwotnie była to budowla drewniana, która została zniszczona prawdopodobnie w czasie wojny trzydziestoletniej. Z XV w pochodzi kamienny mur otaczający kościół. Obecny kościół powstał około 1600 r. z inicjatywy Hansa Fabiana von Kottwitz. Kościół został założony na planie prostokąta jako salowa, kamienno-ceglana budowla. W 1607 r. od zachodu dostawiono wieże i przebudowano bramę -dzwonnicę wstawioną w otaczający mur. W 1609 r. został przejęty przez luteran. Katolicy odzyskali kościół dopiero w 1654 r.