Pierwsze wzmianki o kościele pojawiły się w 1379 r. Jego budowę przenieść można jednak na pocz. XIV w. Murowaną z kamienia i rudy darniowej świątynię wzniesiono w stylu gotyckim. Założony na rzucie wydłużonego prostokąta kościół od wschodu zamyka pięcioboczne prezbiterium. Do elewacji kościoła przylega wiele wzniesionych w XVI - XVII w. przybudówek - od północy zakrystia, kruchta i składzik, od północnego-wschodu zakończona trójbocznie kaplica.

Kościół pw. św. Marcina wzniesiono w Wichowie pod koniec XIII w. Przebudowy dokonano w połowie XVI w. powstała wtedy wieża i sklepienia. Zbudowany jest na planie prostokąta z wyodrębnionym prezbiterium. Jednonawowy, murowany z kamienia i cegły. Sklepienia w nawie i prezbiterium sieciowe, w zakrystii - kolebkowe. We wnętrzach ściany ozdobione średniowieczną polichromią z Pasją Chrystusa, Sądem Ostatecznym i Mater Misericordiae. Na uwagę zasługuje również późnogotycki tryptyk z około 1500 roku mistrza z Gościszowic i malowana manierystyczna ambona z XVII wieku.

Jest to nowa cerkiew wybudowana w latach 1980–1982. W 1990 nad kruchtą dobudowano wieżę-dzwonnicę, którą zwieńczono kopułą. Wymieniono też wszystkie okna i drzwi oraz ułożono nową drewnianą podłogę. Części konstrukcyjne ikonostasu z XIX w. pochodzą z cerkwi garnizonowej w Żyrardowie.

Założony w 1609 r staromiejski cmentarz protestancki we Wschowie jest najstarszą nekropolą chrześcijańską w Polsce położoną poza murami miasta. Cmentarz usytuowany jest w północnej części miasta w sąsiedztwie cmentarza parafialnego. Otoczony murem, położony jest na płaskim terenie w klinie ulic: Polnej, Spokojnej i Solnej. Założony został w roku 1609, a pierwszą pochowaną tam osobą była żona ówczesnego Burmistrza Wschowy Piotra Deutschlendera, Małgorzata. Miało to miejsce 25 lutego 1609 r.

Założenie pałacowo - parkowo - folwarczne zajmuje wschodnią część wsi. W jego centrum znajduje się ruina, spalonego po 1945 roku, pałacu. Pałac z czterech stron otoczony był rozległym parkiem krajobrazowym. Przez środek założenia, z zachodu na wschód, wiodła droga prowadząca na folwark, która dzieliła park na dwie części. Zabudowania folwarczne, zlokalizowane po południowej i zachodniej stronie założenia, były oddzielone od pałacu rzędem drzew.

W Letnicy istniał prawdopodobnie już w XIII wieku zameczek drewniano-ziemny. W początkach XIV wieku należał do komesa Mlodote. Niedługo potem w jego miejscu wzniesiono kamienną wieżę mieszkalną. Miała ona wymiary 7x11 metrów i została otoczona fosą. Wieża została zniszczona w czasie wojny trzydziestoletniej, a po pożarze z 1642 roku nie została już odbudowana. Resztki murów znajdują się na południe od kościoła parafialnego.

Kościół założony jest na rzucie prostokąta z nawą tej samej szerokości co prezbiterium od wschodniej strony, które zamknięte jest trójkątnie. Prezbiterium jest najstarszą częścią kościoła. Od strony zachodniej stoi wolno stojąca drewniana dzwonnica. Od strony wschodniej na zewnątrz wmurowano epitafia. Dach kościoła pokrywa gont drewniany. Całość otacza mur kamienny. Mimo że kościół był wielokrotnie przebudowywany, zachował wczesnogotycki styl.

Pierwsze wzmianki o kościele parafialnym pochodzą z 1332 r. Czas powstania świątyni jest nieznany, przypuszczalnie wzniesiono ją po lokacji miasta, w końcu XIII lub na początku XIV w. Pierwotnie kościół był budowlą jednonawową z prostokątnym prezbiterium. Świątynię przebudowano prawdopodobnie na pocz. XVI w., jednak zakres prac jest nieznany, gdyż w 1554 r. strawił ją pożar. Kościół odbudowano z fundacji właścicieli Otynia - rodziny von Rechenberg w latach 1585 -1587.

Krzyże pokutne w Bytomiu Odrzańskim, wmurowanych w naroża wieży. Cztery z nich mają ryty narzędzi zbrodni: włócznia, dwa kordy (krótkie miecze) i łopata.

Kościół powstał na przełomie XIII i XIV w. (tutejsza parafia jest wzmiankowana w 1352 roku). Budowla wzniesiona na planie wydłużonego prostokąta, od wschodu zamkniętego trójbocznie. Na przełomie XV i XVI wieku dostawiono wieżę od zachodu, a od północy zakrystię i kaplicę. Wnętrza otrzymały zaś sklepienia. Całość otoczono murem kamiennym w którym umieszczono bramkę z ostrołukowym przejazdem. W XVIII wieku powstała kruchta od południa i został prawdopodobnie zainstalowany mechanizm zegara na wieży. Ostatni remont miał miejsce pod koniec XX wieku.