W sąsiedztwie nieistniejących już zabudowań, do których prowadzi jeszcze zachowany most usytuowane jest mauzoleum grobowe rodziny Hoffmeister. August Hoffmeister to właściciel przedwojennej fabryki pieców, płytek wykładzinowych, ściennych i podłogowych oraz materiałów budowlanych. Wykonywał także roboty żelbetowe, terrazzo, wyroby cementowe i podłogi celubitowe. Posiadał zakład przy obecnej ulicy Elektrycznej w Głogowie.
Kościół pw. św. Wawrzyńca to późnogotycka świątynia z 1297 roku. Razem z wioską do 1810 roku należał do klasztoru klarysek z Głogowa. W XIV i XV wieku oraz w latach 1712, 1791 i 1849 dokonywano jego przebudowy. Ten jednonawowy kościół z kwadratowym prezbiterium otoczony jest murem obwodowym z XVI wieku. Spalony został w czasie działań w wojennych w 1945 roku. Odbudowany w latach 1967-1968, służył do 1988 roku, kiedy to odprawiono ostatnią noworoczną mszę. Obok znajduje się kaplica Góry Oliwnej z XVIII wieku z zachowanymi na stropie polichromiami.
Wróblin Głogowski został wyludniony z powodu bliskiego sąsiedztwa Huty Miedzi Głogów. Obecnie znajduje się w granicach administracyjnych Głogowa i zamieszkuje go jedna rodzina. Na terenie wysiedlonej wioski stoi opuszczony kościół pw. św. Heleny. Interesujący obiekt z bardzo ciekawym wnętrzem, mogącym pomieścić zapewne kilkanaście osób.
Jest to budowla klasycystyczna, salowa, wybudowana w 1810 roku z cegły. W 1964 roku została odnowiona dzięki mieszkańcom Wróblina Głogowskiego, co upamiętnia tablica we wnętrzu. Od zachodu znajduje się wieża. Świątynia jest obecnie nieużytkowana i coraz bardziej niszczeje. Wnętrze budowli jest bardzo zdewastowane
Po wyjeździe niemieckich mieszkańców kościół pozostał w dobrym stanie, lecz nie był użytkowany zgodnie z przeznaczeniem. Początkowo urządzono w nim owczarnię, potem niszczał przemieniając się w ruinę. Utracił ołtarz, organy, ławki, żyrandole, okoliczni mieszkańcy traktowali kościół jako źródło materiałów budowlanych. Gdy dach namiotowy wieży przechylił się, został zwalony. Część więźby dachowej zawaliła się i kościół był pozbawiony ochrony przed deszczem i śniegiem.
Kościół pomocniczy pw. św. Józefa Oblubieńca, kościół bracki, obecnie pomocniczy, powstał w latach 1690 – 1696, przy udziale budowniczych M. Urbana z Lubawki i M. Kleina z Nysy. Jest to budowla jednonawowa, z rzędami płytkich kaplic przylegających do nawy od strony wschodniej i zachodniej i z emporami ponad nimi, głęboki chór zakonny zakończony absydą od północy, fasada ze spływami walutowymi w szczycie i kamiennymi rzeźbami w niszach. Wnętrze kościoła nakryte sklepieniem kolebkowym z lunetami i w całości pokryte, wraz z chórem i kaplicami bocznymi freskową dekoracją malarską autorstwa M. Willmanna. We wnętrzu wyposażenie z czasów budowy.
Krzyż pokutny w Krzeszowie, przy drodze z Krzeszowa do Kamiennej Góry, około 10 metrów od drogi. Jego wymiary to: 130 x 96 x 30 cm. Wykonany jest z piaskowca.
Od strony zachodniej na krzyżu wyryty był wizerunek miecza. W późniejszym okresie wyryto wgłębienie o szerokości około 18 cm i głębokości około 7 cm. Pozostał więc widoczny jedynie fragment miecza (jelec). Szerokość jelca – 40 cm.
Sanktuarium maryjne (otoczony kultem obraz „Madonna z Dzieciątkiem” z I połowy XIII wieku – najstarszy obraz maryjny w Polsce, ufundowany prawdopodobnie przez fundatora klasztoru – Bolka I i ukoronowany papieskimi koronami przez Jana Pawła II w Legnicy 2 czerwca 1997). Za prezbiterium, we wzniesionej w latach 1735–1747 kaplicy o rokokowym wnętrzu, znajduje się mauzoleum Piastów świdnickich: Bolka I i Bolka II (XIV wiek).
Poprzedni kościół w Kurowie Wielkim wzmiankowano w 1376 r. Obecny, gotycki wzniesiono w latach 1495-97 z fundacji Bernharda Gorschimko. Od ok. połowy XVI w. do 1654 r. kościół znajdował się w rękach ewangelików. Założony jest na planie jednonawowym z węższym i niższym prezbiterium oraz z wieżą od północy. Od północy w 2 poł. XVI w. dobudowano tzw. kaplicę Dalkowską, która dziś pełni rolę kruchty. Kościół zawiera niezwykle bogate wyposażenie, stworzone w głównej mierze przez protestantów w XVI i XVII w. Należy do nich nie spotykana w innych świątyniach liczba płyt nagrobnych i epitafiów – 44, z czego ponad 30 dotyczy okresu przed 1654 r. Najciekawsze z nich znajdują się w Kaplicy Dalkowskiej (m.in. nagrobek Heleny von Lest), a pozostałe na ścianach kościoła i na ogrodzeniu. Ponadto we wnętrzu znajdują się elementy luterańskiego wystroju świątyni: ambona (1625 r.), chrzcielnica (1607 r.), empory i loże (pocz. XVII w.), a także barokowe ołtarze i polichromowany strop z XVIII w. Z epoki średniowiecza pochodzą m.in. freski odkryte na ścianie północnej.
Kaplica na Górze Świętej Anny wzmiankowana jest w dokumentach już w 1514 roku. Pierwotnie był to budynek drewniany. Obecny murowany powstał w 1716 roku z inicjatywy ówczesnego właściciela Kromolina – hrabiego Johanna Christopha von Churschwandt. Kolejne przebudowy nastąpiły w latach 1740, 1796, 1881 i 1882 o czym świadczą daty na tylnej ścianie ołtarza. Wnętrze utrzymane jest w stylu barokowym. Przed kaplicą stoi figura św. Jana Nepomucena.
Dwór w miejscowości Brzeg Głogowski w województwie dolnośląskim.
Pałac w Dankowicach powstał pod koniec XVII w. prawdopodobnie z inicjatywy ówczesnych właścicieli rodziny von Kottwitz. Posiadłość należała do nich do 1791 r. Wówczas to w dokumentach wymieniana jest rodzina von Bessewitzów. Następnie w 1802 roku przechodzi w posiadanie Maggerów (wymieniano ich w księgach adresowych z 1930 r.) Ostatnimi właścicielami do 1945 r. była rodzina von Pol.
Glinica była rodowym gniazdem rodu von Niebelschütz nieprzerwanie od 1446 roku do końca II wojny światowej. Obecny obiekt powstał około 1680 roku w stylu renesansowym. W czasie wojny trzydziestoletniej uległ on zniszczeniu i został przebudowany w stylu wczesnobarokowym. Budynek na planie prostokąta o wymiarach 20 x 30 m., z zachowanym trójdzielnym podziałem. Otoczony fosą, nad którą od zachodu przerzucono mostek z kamienną balustradą. Podczas kolejnej przebudowy w 1900 roku od strony ogrodu dobudowano taras z umieszczonym nad nim balkonem. Od strony południowej powstał zaś balkon w formie loggi.
Dwa krzyże pokutne typu łacińskiego, wmurowane w północną elewację kościoła. Wykonane z piaskowca, z tym że prawy jest pod warstwą tynku (widoczny jest tylko jego zarys), natomiast na lewym warstwa tynku jest usunięta tylko w obr
Renesansowy zamek w Czernej – dzieło znanego architekta Jana Lindera. Powstał z inicjatywy Wolfganga von Glaubitza w latach 1558 – 1559. Zachowana tablica z napisem: „1558 MONTAGII NACH PFINGSTEN HAT WOLF GLAUBITZ DEN BAW AUGEFANGEN”. Obiekt przebudowany w 1725 roku oraz w latach 30-stych i 50-tych XIX wieku. Jest to trzykondygnacyjna, dwutraktowa budowla z kamienia i cegły. Budynek posiada wieżyczkę od południa i jest malowniczo przykryty dwoma równoległymi dachami dwuspadowymi o renesansowych szczytach.
Pierwsze wzmianki o właścicielach wsi pochodzi z XIV w. kiedy to była własnością rycerza Clericusa Bolcze. W roku 1506 miejscowość została kupiona przez boczną linię bogatego rodu Schaffgotschów, którzy zarządzali majątkiem z przerwami do połowy XVII w. K. Eysymontt przypuszcza, że fundatorem dworu był Bernard I Schaffgotsch, czyli dwór powstał przed jego śmiercią w 1559 roku. Następna rozbudowa nastąpiła kiedy majątkiem zarządzał Bernard III Schaffgotsch około 1612 roku. W roku 1644 nastąpiło zniszczenie dworu, został on jednak natychmiast odbudowany. W 1779 roku w wyniku pożaru zginęły trzy osoby. W trakcie odbudowy zmieniono wygląd elewacji. Do następnych pożarów doszło w latach 1801 i 1833, w trakcie odbudowy nadano mu kształt zbliżony do obecnego.
Zamek został zbudowany w XIV wieku prawdopodobnie przez Henryka Czirna, właściciela Płoniny i Sokolca. W kolejny wiekach zamek był kilkakrotnie przebudowywany, a jego obecny wygląd pochodzi z 1846 roku i jest zasługą architekta niemieckiego Friedricha Augusta Stülera z wykorzystaniem projektów jego nauczyciela, Karla Friedricha Schinkla z czasów jego pobytu w Karpnikach w 1832 r.. W 1978 zamek przystosowano do użycia jako ośrodek wypoczynkowy, a później sanatorium dla dzieci. Obecnie budowla jest nieużytkowana i ponownie jest własnością prywatną.
Według niepotwierdzonych do końca przekazów na tych terenach istniała już drewniana świątynia za panowania Mieszka I w roku 991. Fakt istnienia kościoła jest mało prawdopodobny ponieważ opiera się wyłącznie na tradycyjnych dawnych przekazach, ale świadczy o istnieniu wspólnoty chrześcijańskiej na tych obszarach. Nieopodal wsi Jakubowo znajduje się znane już od XII wieku cudowne źródełko miejsce do, którego udają się pątnicy. Nosi ono nazwę św. Jakuba od, którego imienia pochodzi (przyjęła się) nazwa miejscowości.
Wieża Rycerska w Siedlęcinie na Dolnym Śląsku to faktycznie mieszkalna wieża książęca, która dopiero w późniejszym okresie stała się siedzibą rycerską. Budowę gotyckiej wieży rozpoczęto najprawdopodobniej około 1313 r. na zlecenie księcia jaworskiego Henryka I. Pierwotnie wieża miała cztery kondygnacje, z czego dwie dolne przeznaczone były na pomieszczenia gospodarcze, natomiast trzecią i czwartą zajmowali właściciele.
Pielgrzymki do słynącego z cudów obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem przybywały już w czasach średniowiecznych. W 1591 roku od uderzenia pioruna spłonął drewniany kościół, z którego ocalał tylko cudowny obraz. Wzmogło to pielgrzymki do sanktuarium. W 1602 roku przeniesiono obraz do nowo wybudowanego kościoła, z którego zginął w czasie Wojny Trzydziestoletniej w latach 1618-1648. Kościół w tym czasie służył jako stajnia dla koni. Cudowny obraz zastąpiła cudowna figurka, którą możemy oglądać obecnie nad tabernakulum w ołtarzu głównym. Rzeźba jest z ok. 1590 r. i ma cechy gotyckie.
Kościół Górski Naszego Zbawiciela znany powszechnie jako Kościół Wang lub Świątynia Wang – ewangelicki kościół parafialny w Karpaczu w Karkonoszach, przeniesiony w 1842 z miejscowości Vang, leżącej nad jeziorem o tej samej nazwie w Norwegii.
Kościół został zbudowany z sosnowych bali w miejscowości Vang w południowej Norwegii. Pochodzi z przełomu XII i XIII w. Powstał jako jeden z kilkudziesięciu norweskich kościołów klepkowych (słupowych) – stavkirken. Uważana jest za najstarszy drewniany kościół w Polsce.
Wieś Schyrnino wymieniana jest w dokumentach z 1308 roku. Wchodziła wtedy w skład dóbr kościelnych. Budowę zamku rozpoczął na przełomie XIV i XV w. kasztelan międzyrzecki Jan z Czerniny herbu Wierzbno. Po jego śmierci w 1423 r. zamkiem zajął się jego syn Jocusch Von der Czyrne, ale już siedem lat później sprzedał majątek niejakiemu Magnusowi von Label. Około 1492 roku zamek wraz z otaczającymi go dobrami trafia w ręce rodziny von Dohna. Ich starania doprowadziły do nadania przywileju lokacyjnego dla miasta przez Władysława Jagiellończyka.
Geograf Bawarski w 845 roku wymienia 20 grodów plemienia Dziadoszan, a wśród nich gród Cobena (Chobienia). Kolejne udokumentowane wzmianki o grodzie na lewym brzegu Odry, pochodzą z 1209 i 1238. Pierwszą murowana budowlę obronną w stylu późnogotyckim wzniesiono na miejscu dzisiejszej około XIV w.
W XVI wieku w Jakubowie został wzniesiony dwór dla rodziny von Unwürde. W późniejszym okresie dokonano jego przebudowany dla rodu von Kreckwitz a około 1850 roku dla rodziny von Richter. Do zakończenia II wojny światowej kilkakrotnie zmieniali się jeszcze jego właściciele a byli to rodzina Bomsdorff, hrabia Kayserlingk i hrabina Stolberg oraz Henckel von Donnermarck. 11 lutego 1945 roku w czasie ofensywy wojsk radzieckich opanowano wioskę, a pałac w Jakubowie splądrowano i w kilka dni później spalono.
Położony w Głogowie Zamek Książąt Głogowskich był siedzibą władców księstwa głogowskiego. W połowie XIII wieku książę Konrad I wzniósł w tym miejscu pierwszy zamek – drewnianą budowlę z murowaną wieżą, usytuowaną przy brodzie przez Odrę. Jego następca, Henryk III, zamek przebudował, włączając go w system murów obronnych, a w ciągu XIV i XV w. wybudowano trzy skrzydła. Na przełomie XV i XVI w. rezydował tutaj królewicz Zygmunt Jagiellończyk. W wiekach XVII i XVIII zamek, po kolejnych przebudowach, nabrał charakteru rezydencji pałacowej. Od r. 1742 mieli w nim siedzibę zarządcy pruscy.
Historia niewiele mówi o średniowiecznym zamku w Górze. Nie jest znany ani jej założyciel, ani późniejsi właściciele. Pierwsza wzmianka o mieście pochodzi z 1155 r. z bulli papieża Hadriana IV. Lokacji miasta dokonał książę Henryk III głogowski około 1288 r. Od 1319 r. Góra należała do Piastów Śląskich z linii ścinawskiej. Od końca XIV w. stała się własnością Piastów cieszyńskich, którym to właśnie przypisuje się budowę murowanej siedziby. Zamek włączony był w obwód obwarowań miejskich, zbudowany był na planie czworoboku z kolistymi basztami umieszczonymi w narożnikach. W 1491 r. właścicielem Góry był Jan Olbracht, późniejszy król Polski. Średniowieczne mury miejskie okalające miasto zostały częściowo rozebrane, a fosa zasypana w 1770 r. W ich miejscu powstały ogrody. W XIX w. zbrojownię przebudowano na więzienie i pod tą nazwą jest znana do dziś dnia. W 1960 roku „więzienie” poddano renowacji.
Zamek zbudowany prawdopodobnie w XVI wieku z kamienia i otoczony fosą. Zachowało się kilka pomieszczeń nakrytych sklepieniami kolebkowymi i fragmenty murów. Całość zarośnięta jest krzakami i trawą
Pałac powstał w latach 1564-1567 z inicjatywy Mikołaja Birbanta. Następnymi właścicielami zamku był ród Rittergów. Oni to w 1767 r. dokonali przebudowy i rozbudowy budynku. W 1869 r. następni właściciele dokonali kolejnej adaptacji i przebudowy zamku. Budowla założona była na planie prostokąta. W jej skład wchodziły trzy- i czterokondygnacyjne budynki mieszkalne z okrągłymi wieżyczkami w narożach. Po II wojny światowej zamek uległ zniszczeniu i po dziś dzień pozostaje w ruinie.
Mury miejskie w Środzie Śląskiej powstały w XIII w. kiedy to mieszczanie uzyskali zgodę króla Karola Luksemburskiego. Zostały poprowadzone wzdłuż granic miasta i połączone z zamkiem. Sam zamek obecnie nie istnieje. Do miasta prowadziły cztery bramy: Wrocławska, Świdnicka, Legnicka, oraz Rzeźnicza.
W miejscu gdzie stoi obecnie pałac w XII wieku istniał warowny gród obronny Piastów wrocławskich. W nim to umarł 7 grudnia 1201 roku książę Bolesław Wysoki zapisując wcześniej Leśnicę zakonowi cystersów z Lubiąża. Zakon nie otrzymał jednak zapisu. Syn Bolesława, Henryk brodaty zmienił testament ojca i na miejscu grodu wzniósł nowe, ale jeszcze drewniane zabudowania. Stanowił on stację pośrednią w podróżach księcia między Wrocławiem a Legnicą. W 1335 księstwo wrocławskie, a wraz z nim Leśnica przeszło w posiadanie króla czeskiego Jana Luksemburczyka. On to w 1339 roku sprzedaje zamek wrocławskiemu mieszczaninowi Gysko de Reste.
Gotycko-renesansowy nawodny zamek – obronna siedziba rycerska. Jeden z nielicznych tego typu zamków w Polsce. Początki zamku datuje się na XIV wiek (Johann Skopp). W XV w. należał do różnych rodów śląskich, m.in. von Schellendorf oraz von Krickov. W 1522 r. kupił go znany poeta Achatius Haunold, sprzedając go dwa lata później wrocławskiemu mieszczaninowi Mikołajowi von Schebitz. Nowy właściciel w latach 1515-1530 rozpoczął wyburzanie zamku z myślą o przebudowie go w nowoczesnym stylu. Po jego śmierci w 1537 r. nowym właścicielem została żona Jakuba Bonera – Lukrecja.
W XIII w. wzmiankowano o grodzie kasztelańskim strzegącym przeprawy przez Odrę i usytuowanym w jej zakolu. Pierwotnie należał do książąt wrocławskich, jednak na mocy testamentu Henryka Probusa z 1290 r. przeszedł w posiadanie Henryka III głogowskiego, a w 1312 w ręce jego synów Konrada I oleśnickiego i Bolesława oleśnickiego. Kilka lat później trafił ponownie w posiadanie książąt wrocławskich, którzy około 1319 roku przekazali go trzem braciom Radak. Andrzej Radak, jeden z braci, rozbudował zamek.
Zamek w Jędrzychowie powstał z inicjatywy księcia Henryka I około 1319 roku. Przejęty następnie przez księcia Jana głogowskiego. W czasie wojny trzydziestoletniej został dwukrotnie zniszczony. Po roku 1756 został odbudowany jako zbór ewangelicki. W 1884 r. dobudowano wolno stojącą wieżę. W roku 1903 został odrestaurowany. Zniszczony pod koniec II wojny światowej i do dziś pozostaje w ruinie. Obiekt założony na planie czworoboku, posiada trzy kondygnacje i nakryty jest czterospadowym dachem. Całość otacza kamienny mur z dzwonnicą i pozostałości fosy. W kryptach pochowana została miejscowa szlachta. Jeszcze w latach 70 ubiegłego wieku znajdowało się tam 21 zmumifikowanych ciał. W 1994 r. zostali oni pochowani na dziedzińcu w obecności księży ewangelickiego i katolickiego. Miejsce to upamiętniono drewnianym krzyżem.
Prochowicki zamek nad Kaczawą był rezydencją książąt legnickich. Rozbudowany w stylu renesansowym w XVI w. ufortyfikowany w XVII w.
Podczas II wojny światowej uległa zniszczeniu część domu gotyckiego w północnym skrzydle zamku, w owym czasie powstała również wyrwa w południowo-wschodnim narożu czworobocznej wieży. Zachował się główny korpus zamku z XVI-XVII w. z wieżą oraz wały z bastejami. Od 1960 r. były prowadzone prace remontowe.
Pałac w Świniarach został wybudowany przez Stolbergów w 1845 roku, na północno–wschodnim skraju wsi, w miejscu dawnego trzyskrzydłowego zamku, według projektu radcy budowlanego Fleischingera. Na poczatku XX w. mieściło się w nim sanatorium.
Wieś wzmiankowana już w XIII w. Zamek wzniósł na początku XVI w. Siegmund von Zedlitz na miejscu wcześniejszej budowli. Była to regularna budowla na planie czworoboku o wymiarach 24 x 27 m, zbudowana z kamiennych ciosów, prawdopodobnie dwukondygnacyjna. Dziedziniec otaczały trzy skrzydła mieszkalne, czwarty bok zamknięty był murem, w którym znajdowała się brama.
Od połowy XVII w. aż do końca II wojny światowej właścicielami pałacu była rodzina von Hattzfeld. Melchior von Hattzfeld, feldmarszałek austriacki, dokonał przebudowy zamku na okazały barokowy pałac w II poł. XVII wieku lub na początku XVIII w. Średniowieczne budynki z wyjątkiem wieży zostały zburzone. Pałac w Żmigrodzie zmodernizowano w XVIII w. Architektem nowego, klasycystycznego skrzydła, był Carl Gotthard Langhans.
Obiekt zabytkowy Położenie: (niem. ), (niem. ), , , , . Opis: Od połowy XIII wieku Kożuchów należał do dzielnicy Piastów głogowskich, przez krótki czas
Pierwotny drewniany zamek powstał w 1157 roku zbudowany przez księcia Władysława II Wygnańca. Murowany z cegły zamek na planie rombu wybudował na początku XIV w książę oleśnicki Konrad I. Zamek połączony był z fortyfikacjami miejskimi, a wieża bramna znajdowała się poza murami. W 1524 roku właścicielami zostali książęta legniccy.
Zamek książęcy wzniesiony w XIV w. na miejscu grodu książęcego przez książąt oleśnicko –głogowskich. W 1432 roku bezskutecznie oblegany przez husytów. Od 1520 roku stanowił własność biskupa wrocławskiego Jana Turzona, następnie we władaniu książąt legnicko-brzeskich. Zniszczeniu uległ w czasie wojny trzydziestoletniej w 1759 r. przez wojska austriackie. Odbudowany został w stylu barokowej rezydencji. Północne skrzydło z kaplicą zostało rozebrane.
Gród w Rokitnicy na prawym brzegu rzeki Kaczawy powstał w pierwszych latach XIII w. z inicjatywy księcia Henryka I Brodatego, wspomina o tym dokument z 1211 roku. Pierwsze kamienne mury zaczęto wznosić w połowie XIII w. W drugiej połowie XIII w. wzniesiono murowany budynek mieszkalny od strony północnej. Z 1319 roku pochodzi informacja o kaplicy zamkowej, którą dobudowano do budynku mieszkalnego. Zamek pełnił funkcje komory celnej na trakcie Legnica–Lwówek Śląski i strzegł pobliskich terenów złotonośnych. W XV w. stał się siedzibą rycerzy – raubritterów, w wyniku czego został zdobyty i zniszczony przez mieszczan wrocławskich i świdnickich w 1451 roku. Nigdy nie został odbudowany.
Zamek w Jaworze – pierwotna warownia powstała prawdopodobnie w połowie XIII w. wzniesiona przez księcia świdnicko-jaworskiego Bolka I. Założenie wieloboczne, otoczone kamiennym murem pełniło do 1368 roku rolę siedziby książąt świdnickich, a potem przez krótki czas było w posiadaniu księżnej Agnieszki, po której Jawor przejęli niemieccy możni. Wielokrotnie przebudowywany i odbudowywany po zniszczeniach (np. z wojny trzydziestoletniej) stracił swój wygląd średniowiecznej warowni. Od roku 1764 r. aż do końca II wojny światowej pełnił rolę więzienia. Zachowany zamek kryje w swym murach ślady pierwotnej zabudowy.
Dwór pierwotny z epoki renesansu powstał w 1540 r. Powiększany z przerwami do 1612 r. (data na sygnaturce), restaurowany w XVIII i XIX w., stanowi budowlę dwukondygnacjową, założoną na rzucie podkowy o nieregularnych fasadach z ozdobnymi szczytami i dekoracją sgraffitową, z ryzalitami i wykuszami na narożnikach. Ostatnia restauracja z 1899 r. zniszczyła niestety szereg autentycznych detali. Całość otoczona jest fosą z wodą, przez którą prowadzi kamienny most z XVIII w.
Zamek Piastowski w Chojnowie zbudowany w drugiej połowie XIII w., całkowicie przebudowany po spaleniu przez husytów w latach 1546-1548, przez nadwornego architekta Piastów legnicko-brzeskich Franciszka Parra (Pario). Z tego czasu pochodzi portal położony nad drzwiami wejściowymi z popiersiami Fryderyka III i jego żony Katarzyny Meklemburskiej. W XVIII w. po wielkich pożarach w Chojnowie, zamek został w połowie rozebrany, nie spaliło się jedynie skrzydło północno-zachodnie. Obecnie mieści się w budynku Muzeum regionalne.
Gród wraz z zamkiem myśliwskim wzmiankowany był w 1286 r. W XV w. dokonano jego rozbudowy. Wielokrotnie przebudowywany w XVI, XVII i XIX w. Od 1917 r. należał do hrabiego Rittenberg. W 1935 r. mieściła się w nim siedziba urzędu pracy. Zniszczenia wojenne spowodowały, że od 1955 r. pozostaje nieużytkowany i popada w ruinę. Zachowały się mury budowli oraz resztki fosy.
Budowa gotyckiego zamku rozpoczęła się w XIII w. na rozkaz księcia świdnicko-jaworskiego Bolka I Surowego i stał się siedzibą książąt legnickich. W 1444 roku został sprzedany niemieckiej rodzinie Dornheinów jako lenno. Szybko przechodził z rąk do rąk. Po nich mieli tu swoją rezydencję kolejno Nostitzowie, Stoschowie i Dohnowie. Na początku XVIII wieku zamek należący do Melchiora Gotloba został przebudowywany na barokową rezydencję w latach 1728-1732
Zamek znajduje się na szczycie wzniesienia (422 m n.p.m., na skale wznoszącej się 25 m powyżej poziomu terenu. Istnieje kilka hipotez dotyczących jego powstania. Wspomina się o rodzinie Talkenbergów, jako budowniczych zamku, rycerzach raubritterach, a także wymienia się Henryka Brodatego, który jakoby miał postawić zamek w celu wzmocnienia południowych rubieży swego księstwa. Przed 1368 rokiem zamek przeszedł w posiadanie rodziny Dalach-Talkenberg
W środku wsi znajduje się renesansowa rezydencja z drugiej połowy XVI wieku. Wybudował ją Ramfold von Talkenberg. Był bodaj największym szesnastowiecznym założeniem obronnym na Śląsku. Przebudowywany dwukrotnie – w XVIII i XIX wieku, a w 1967 roku został odrestaurowany. Składa się z trzech dwukondygnacyjnych skrzydeł z wewnętrznym dziedzińcem ozdobionym pięknymi krużgankami, których arkady wsparte są na jońskich kolumnach. W narożach znajdują się schody.
Zamek w Gościszowie wzmiankowany jest już w 1294 roku, wzniesiono go zapewne niewiele wcześniej. W końcu XIV wieku został przebudowany, jednak obecną formę otrzymał podczas kolejnej przebudowy – z 1603 roku. Zachowano wtedy część pierwotnych fragmentów, jednak cały zespół otrzymał styl późnorenesansowy.
Już w XIV wieku istniał tu zamek, wzmiankowany w 1348 r. Został zniszczony przez husytów w 1428 r., w 1513 r. natomiast Adam von Lest zbudował na jego miejscu renesansowy dwór, rozbudowany na początku XVII wieku. Powstała wtedy okazała rezydencja z widokową loggią kolumnową (zamurowaną w XVIII w.) i klatką schodową w wieżowej dobudówce. W drugiej połowie XVII w. dobudowano zachodnie skrzydło i przedłużono główny korpus w kierunku północnym. Dzisiejszy wygląd pałac otrzymał na przełomie XVIII i XIX w.
Nad brzegiem rzeki Kwisy, w zabytkowym parku stoi okazały zamek zbudowany pod koniec XIII w. przez Bolka I – księcia świdnicko – jaworskiego. W XVI w. warownia należała do księżnej Anny, a następnie przeszła w ręce rodów rycerskich: do 1387 r. byli to Kittlitzowie, później do 1391 Zeidlitzowie, a po nich do 1631 roku Rechenbergowie z Przemkowa.
