Wachenburg to zamek na wzgórzu ponad miastem Weinheim an der Bergstrasse. Został zbudowany w latach 1907-1928 przez konwent seniorów z Weinheim (Weinheimer Senioren-Convent), korpus dawnych studentów. Na zamku istnieje restauracja z bardzo ładną panoramą na leżące poniżej miasto.
Pałac w Weinheim jest dawnym pałacem książąt Kurpfalzu a obecnie siedzibą zarządu miasta Weinheim. Książęta elektorowie Ruprecht III i później Ludwig III kupili w 1403 i 1423 roku w Weinheim różne przyległe posiadłości, aby wykorzystywać je, jako obóz i sporadyczne jako schronienie. Władcy Kurpfalzu zatrzymywali się od czasu do czasu w czasie posiedzeń w tamtejszych budynkach.
Zamek założony był prawdopodobnie w XI stuleciu i był siedzibą rodową rodziny szlacheckiej Hirschberger (wcześniej Hirzberger). Po wymarciu ostatniego jej członka Ebenharda von Hirzberg w pierwszej ćwierci XIII w. zamek został przejęty przez nowych rycerzy lenników, którzy również zaczęli się nazywać „von Hirschberg”.
Zamek założony w 1165 roku przez najmłodszego syna Bliggersa II von Steinach – Conrada I. Po wymarciu na początku XIV w. założonej przez niego linii rodu zamek w połowie przechodzi w posiadanie biskupstwa z Moguncji i Wormacji. W wyniku licznych nadań w lenno przez biskupstwo, w następnych latach zamek wielokrotnie zmienia zarządców. Z braku należytej opieki i prac remontowych zamek ulega znacznemu zniszczeniu.
Najmłodszy z czterech zamków położonych w okolicach Necker-Steinach założony został w 1230 roku przez trzeciego syna Ulrichsa I von Steinach (zbudował on zamek Vorderburg) – Bliggera V. Ponieważ na jednej skale położone były już trzy zamki tego rodu, musiał on kolejny zamek wybudować z biegiem rzeki, na stromo opadającym zboczu masywu skalnego. Dla uzyskania miejsca pod budowę zamku musiano odłamać kawał ściany od zbocza.
1100 – Wybudowany przez ród von Steinach zamek Hinterburg (zwany również Alt-Steinach) jest lennem biskupstwa z Wormacji. Ród ten był albo boczną linią rodu właścicieli położonego niedaleko zamku Hafenburg , którzy także nazywali siebie von Steinach albo – co również jest tylko przypuszczeniem – byli rodem z Miśni w Turyngii, który zaciągnął się na służbę do biskupstwa Wormacji.
Na rycinie z XVII w. widoczny jest jeszcze zamek w ruinie. W chwili obecnej widoczne są tylko resztki murów. Założenie zamkowe ma plan prawie prostokątny, od strony grzbietu górskiego znajduje się fosa. Tarasy na zboczu powstały dopiero w XX w.
Pałac w Mainau należący do Zakonu Niemieckiego Najświętszej Marii Panny powstał w latach 1739-46 według projektów i pod kierownictwem Johanna Caspara Bagnato. Pomimo ograniczonych finansów powstało zrównoważone architektonicznie i wielce harmonijne założenie pałacowe. W stronę lądu otwierają się podkowiaście oba boczne skrzydła. Naprzeciw w stronę jeziora Bodeńskiego skierowana jest szeroka strona. Wzniesiony na cokole budynek posiada dwa pietra. Na wschodnim szczycie od strony jeziora umieszczono herb Zakonu Niemieckiego NMP.
Historia tego zamku niestety nie jest znana. Prace badawcze, wykopaliskowe i archeologiczne gruzów wokół Waldenburgu nie przyniosły żadnego rozwiązania. Nie istnieją żadne dokumenty ani rysunki mogące coś wnieść w dzieje zamku. Kilka znalezisk garncarskich pozwala przypisać go do Górnego Renu i Jury Szwabskiej. Znaleziony w 1887 roku „Smoczy Lichtarz” z brązu znajduję się w Muzeum Krajowym Wirtembergii w Stuttgarcie.
Panowie Straubenhardt byli wspominani w roku 1090 w aktach klasztoru Hirsau i w akcie założenia klasztoru Herrenalb w 1148 roku. Ród pochodzi przypuszczalnie z Kraichgau. Zamek był założony przypuszczalnie w XI stuleciu przez panów von Gräfenhausen, dzisiejszej części Birkenfeld. Rozbudowany później zamek funkcjonował jako współwłasność panów Straubenhardt i z nimi spokrewnionymi panami von Schmalenstein.
Obecny pałac powstał w 1550 roku z inicjatywy księcia Christopha von Württemberg. Służył on jako rezydencja członkom rodziny książęcej. W XVII wieku powstały dwa razy krótko żyjące boczne linie rodu Württemberg-Neuenbürg. Budowla składa się do dziś z dwóch skośnie do siebie umieszczonych skrzydeł głównych, które na zachodzie mostem, zaś na wschodzie murem powiązane są w jeden czworokąt.
XI-XII w. –Przypuszczalne założenie zamku.
Koniec XIII w. – Zamek przechodzi na własność państwa.
1332 – Twierdza Neuenbürg jest własnością Wirtembergii.
Zamek skalny powstał w XII wieku i po raz pierwszy wspomniany był w 1140 roku. Mieszkańcy zamku zostali później raubritterami i z tego powodu w XIII wieku zamek został zniszczony, jednak wkrótce potem został ponownie odbudowany. W 1553 roku umiera Tristan, ostatni z rodu von Waldeck i od 1600 roku zamek ulega powolnemu upadkowi.
Zamek został założony około 1200 roku przez hrabiów Calw jako kasztelania. W 1345 roku wszedł w posiadanie hrabiów Wirtembergii. Po napadzie Schleglerbundes na hrabiego Eberhard II w Wildbad znalazł on tutaj schronienie w trakcie ucieczki. W 1367 roku nadał on miejscowości prawa miejskie. W 1616 roku książę Johann Friedrich przeniósł władzę z Zavelstein do Buwinghausen von Walmerode, i zaczął w ten pałac inwestować. Francuskie wojsko pod dowództwem generała Mélac zniszczyło zamek w 1692 roku.
Kościół katedralny jest symbolem miasta Herrenberg m.in. z racji swego położenia na zboczu góry ponad miastem. Z powodu swego położenia nazywany jest również przez miejscowych „Kwoką” gdyż tak jak kwoka roztacza opiekę nad swymi pisklętami. Powstał w dwóch fazach (1276-1293 i 1471-1493). Jest to pierwszy w stylu późnogotyckim kościół halowy jaki powstał w Wirtembergii.
Z wymienianego w dokumentach z 1228 roku zamku Herrenberg, zbudowanego przez palatyna Rudolfa II z Tybingi, założyciela miasta Herrenberg, zachowały się na Górze Zamkowej jedynie skromne resztki. Od 1807 roku ruinę zamku wykorzystywano do pozyskiwania materiału budowlanego. Na miejscu wcześniejszej prochowni wznosi się obecnie powstała w 1957 roku wieża widokowa. We wcinającej się głęboko w górę części znajdują się jeszcze lochy. Do ówczesnego założenia zamkowego należały zabudowania gospodarcze z dwoma piwnicami, Pallas, donżon, wschodni mur kurtynowy i rozległe mury obwodowe.
Zamek Bernburg jest średniowieczną ruiną zamku położoną na północnych peryferiach miasta Rottweil, w powiecie ziemskim Rottweil w Badenii – Wirtembergii w Niemczech.
Zamek niziny położony na wysokości 530 m n.p.m. został po raz pierwszy wspomniany w roku 1178 i zniszczony w XVI wieku. Właścicielami i prawdopodobnie także założycielami zamku byli panowie z Urslingen. Zachowane są jeszcze małe resztki muru z dawnego założenia zamkowego.
1312 – Pierwsza wzmianka o darczyńcach z Schenkenberg w Kronikach Zimmer
1331-1420 – Wzmianka o darczyńcach z Schenkenberg, którzy przypuszczalnie wybudowali zamek.
Nie jest znana data zniszczenia zamku.
Pałac w Niemczech, w pobliżu miejscowości Hohenstein, w landzie Badenia Wirtembergia. Pałac powstał w 1925 roku. Stanowił własność grafów von Bissingen.
Władcy Sterneck i ich przodkowie:
1122 – Egilolf von Brandeck, jego zamek rodowy znajdował się ponad doliną Heimbach.
1230-50 – Wybudowanie zamku Sterneck przez Volmara von Brandeck.
1300 – Johann von Brandeck uzyskuje prawo kościelne w Unterbrändi
1350 – Wirtembergia uzyskuje część zamku. Zamek po raz pierwszy nazwany jest Sterneck.
Zamek Herrenzimmern we wszystkich dotychczasowych wojnach został oszczędzony, ponieważ uważany był za zamek nie do zdobycia. Tutaj pisane były przez grafa Frobena Christopha (1519-1566) „Kroniki Zimmerschen” do obejrzenia w oryginale w krajowej bibliotece Wirtembergii. W roku 1504 zamek został przez nieostrożność spalony, jednak w roku 1513 został odbudowany przez hrabiego Gottfrieda Wernera (1484-1554) i jego brata hrabiego Wilhelma Wernera (1485-1575). Syn Frobena Christopha – hrabia Wilhelm (1549-1594) był ostatnim męskim potomkiem rodu von Zimmern.
Zamek został zbudowany przez książąt von Teck około 1200 roku. W 1270 roku został przebudowany i poszerzony. Od 1295 roku zarządcą zamku został ród Mayer von Waseneck i był nim do 1363 roku. W 1363 roku zamek dziedziczy książę Friedrich von Teck. Następnie wielokrotnie zmieniają się jego właściciele. W 1416 jest własnością hrabiego Eberharda IV von Würtemberg. Zamek ulega zniszczeniu i w 1460 roku jest już określany jako ruina. W 1806 roku mocno wówczas zniszczony zamek przechodzi w posiadanie Królestwa Wirtembergii. Odrestaurowany i częściowo odbudowany w latach 1968-80.
Zamek powstał w VIII wieku. W 793 roku będąc w posiadaniu alemańskiego grafa Bernholda, podarowany został dla klasztoru St. Gallen. Od 1315 roku był własnością Reinhera I von Rüti. Później przeszedł w posiadłość grafów z Sulz. W XVI wieku przebudowany został w stylu renesansowym. Zniszczony został w 1580roku.
Pierwszy zamek Hohennagold został zbudowany przez hrabiów Nagold (od 1145 r. palatynów Tübingen) około 1100 r. W latach 1153-1162 zamek został znacznie rozbudowany. W połowie XIII wieku zamek przechodzi w posiadanie grafów von Hohenberg. Jedna z linii tego rodu mianowała się w przyszłości hrabiami von Nagold i przebudowała zamek w XIII i XIV w. na swą rezydencję.
Z położonego na wysokiej na skale (378 m) zamku pozostały obecnie jeden donżon, wieża i część muru. Składał się zapewne z zamku dolnego i górnego z którego pozostał donżon i zabudowania pałacu. Zachowany południowy donżon mający w obrysie 9,6×9,8 m i wysoki na 27,6 m na najniższej kondygnacji posiadał zapewne loch lub spiżarnie. W czasie wojny stanowił schronienie dla mieszkańców zamku.
XII w. – Wybudowanie zamku na górze Yberg
1245 r. – Zamek jest po raz pierwszy wzmiankowany w źródłach.
do 1369 r. – Röder von Rodeck, nazywany grafem von Yberg, zostaje osadzony na zamku przez margrafa von Baden jako jego minister.
Pałac Wasserburg w Glatt jest jednym z nielicznych nawodnych pałaców w Niemczech, który nadal jest użytkowany. Jest też jednym z najstarszych pałaców renesansowych w południowych Niemczech.
36-metrowa wieża widokowa, bez misy ogniowej, na planie prostokąta o wymiarach 16.70 m x 14,00 m. Monumentalny budynek został zbudowany w stylu zamku neoromańskiego i ma pewne elementy secesyjne.
Zamek pochodzi prawdopodobnie z XII wieku i został wybudowany tak samo prawdopodobnie przez Konrada von Hohenstaufen. Pierwsza autentyczna wzmianka o zamku pochodzi z 1257 roku. W 1471 roku został przez księcia elektora Friedricha I zniszczony i później tylko częściowo odbudowany. W roku 1689 została wysadzona połowa donżonu przez wojska francuskie.
Dwór po raz pierwszy był wymieniany w dokumentach z 1381 roku jako własność hrabiów Leininger. W kolejnych dokumentach możemy prześledzić jak ewaluowała nazwa dworu, był to m.in. Hof zu Widenlach, Hof zu Weidelach, Weydelach, Hof Weylach oder Hof Weilach. Ponieważ dwór umiejscowiony jest w podmokłej okolicy porośniętej wierzbami stąd też można wywodzić jego nazwę (niem. Weidenbäum – wierzba, Lachen – kałuża).
Wieża ciśnień będąca wizytówką Mannheim. Zbudowana w 1889 roku przez architekta ze Stuttgartu Gustava Halmhubera, który uczestniczył również w budowie berlińskiego Reichstagu. Jako serce wodociągów była używana aż do 2000 roku.
Pałac w Mannheim wybudowany został w 1720 roku na rozkaz elektorów Karola III Filipa Wittelsbacha i Karola IV Teodora Wittelsbacha. Dzięki pomocy wybitnych artystów, pałac sam w sobie jest wspaniałym dziełem sztuki. Ze względu na jego ogromną powierzchnię i fakt, że składa się z ponad 500 przepięknie urządzonych pokoi, jest jedną z największych barokowych budowli w Niemczech.
Około 900 roku został wybudowany zamek będący królewską komorą celną. Wymienia się go także, jako Vogtsburg (zamek namiestnika). Cesarz Otto II podarował go arcybiskupstwu Moguncji. Między XI i XII wiekiem został przebudowany na zamek ochronny przez arcybiskupów i książąt–elektorów Moguncji. Swój historyczny punkt kulminacyjny zamek osiągnął w czasie pobytu niemiecko rzymskiego cesarza Rudolfa Habsburga (1282 – 1286).
XI wiek – prawdopodobne wybudowanie zamku Sooneck. W najstarszych dokumentach określany jest pod nazwą „Saneck”. Wynika to z nazwy „Sana”, ówczesnej królewskiej posiadłości leśnej, rozpościerającej się na odnodze Hochwaldu, nad częścią Hunsrücks, aż do Renu i kończącej się na górze, na której wzniesiony jest zamek Sooneck.
1277 – Phillip II von Falkenstein–Münzenberg sprzedaje Kaub wraz z zamkiem i prawem do poboru cła palatynowi reńskiemu Ludwigowi II. Od tego czasu miejscowość należy do palatynów reńskich.
1326-27 – Cesarz Ludwig Bawarski wznosi na wyspie pięciokątną wieżę celną.
Zamek Stahleck to jedna z wielu dawnych średniowiecznych warowni, usytuowanych na obszarze malowniczej Górnej Doliny Środkowego Renu. Znajduje się on na wysokiej, przeszło 160 metrowej skale na lewym brzegu rzeki w pobliżu niewielkiej miejscowości Bacharach. Warownia wybudowana została tu już prawdopodobnie pod koniec XI lub na początku XII wieku.
Łatwo go pomylić z podobnie nazywanymi zamkami Hohenecken koło Kaiserslautern i Hoheneck przy Ipsheim. Nazwa Haimburg albo zamek Hohneck powstała z obu form „Hain(bach)eck” i „Hein(bach)burg” albo „Hein(bach)berg” i przez stulecia miała różne brzmienie. W 1305 roku było to Heineck, później Heyenburg, w 1344 roku Heimburg tak jak obecnie. W 1350 roku nazywał się zamek Heymberg albo Hoh(e)neck.
Jako „zamek Kaub” został zbudowany jeszcze z polecenia panów von Falkenstein-Münzenberg około 1200 roku. W roku 1252 był bezskutecznie oblegany przez wojska antykróla Wilhelma z Holandii. W XIV w. wzniesiono mury obronne, wzmocnione od strony spodziewanego ataku międzymurzem.
około 1455 – zamek jest w posiadaniu Hansa von Rechberg.
1457-1459 – Hans von Rechberg przebudowuje zamek na wczesną twierdzę przystosowaną do broni palnej. Nazywana jest „najmocniejszą w całej Szwabii”.
1244 – Pierwsza wzmianka o rodzie Schenken von Zell.
1297 – Wymiera ród Schenken z Schenkenburga. Po nich przychodzi szlachta von Hulwer.
1407 – Von Hulwer sprzedają swoje dobra w Schenkenzell i zamek Schenkenburg.
XII w. – przypuszczalne założenie zamku przez hrabiów von Hohenberg.
1298 – Bitwa pod Leinstetten. Przypuszczalne zniszczenie zamku.
Zamek Diemerstein wymieniany jest w dokumentach w roku 1216 (Rudegar z Diemarstein, pierwszy szlachcic z zamku). Rok później opisani są szlachcice Männern Nebelung i Rüdiger von Dymarstein, zawikłani w finansowy spór z klasztorem Otterberg. Zadaniem władców Diemerstein była między innymi ochrona dróg od Frankenstein po Kaiserslautern.
Klasztor Limburg – dawny klasztor zbudowany w stylu romańskim prawdopodobnie w IX wieku w pobliżu miasta Bad Dürkheim na obrzeżu Lasu Palatynackiego, w Nadrenii-Palatynacie w Niemczech. Wcześniej znany jako opactwo „Pod Świętym Krzyżem” niem. „Zum heilgen Kreuz”.
Zamek Neidenfels został zbudowany około roku 1330 przez hrabiego Palatynatu Reńskiego (niem. Pfalzgraf) Rudolfa II Wittelsbacha, jako następca położonego w sąsiedztwie (po drugiej stronie góry) zamku Lichtenstein. Pierwsza udokumentowana wzmianka pochodzi z 1338 r. Lennikami była wówczas szlachta von Lichtenstein, Gerhard i Johannes von Odenbach, Wachenheim i Moosbach.
Zamek Schlosseck zbudowany został w IX/X w. i w XIII w. został rozbudowany. Badania archeologiczne wykazały że w XIII w. zamek padł ofiarą pożaru, ale w XIV w. był jeszcze zamieszkały. Jego pierwotna nazwa jak i data jego ostatecznego zniszczenia nie są znane.
Zamek Lichtenstein zbudowany został około 1200 roku i należał do systemu obronnego Staufów. Chronił drogą łączącą Kaiserslautern ze Spirą. Był siedzibą rodową tak samo nazywanej rodziny – von Lichtenstein.
1085 – Pierwsza udokumentowana wzmianka władców von Eberstein.
1196 – Właściciele von Eberstein po raz pierwszy nazwani są grafami.
1197 – Pierwsza udokumentowana wzmianka o zamku.
1112 – Pierwsza wzmianka o margrabi von Baden niejakim Hermannie II.
1257 – Pierwsza udokumentowana wzmianka o zamku przez Rudolfa I von Baden.
1390 – Rozbudowa zamku
W 1350 roku zamek jest po raz pierwszy wspomniany w dokumentach, jako rycerski zamek nawodny. Założenie zamkowe składało się z małego otoczonego murem zamku z donżonem położonego na wyspie potoku Leimbach. Jego właściciele, rodzina von Schomberg oddała go do dyspozycji palatyna Ruprechta.
