Zamek odgrywał bardzo ważną rolę jako punkt kontrolny przy chojnowskim odcinku szlaku Wysokiej Drogi, a że nie był istotny w dziejach Śląska, więc historia niewiele zostawiła nam danych o jego przeszłości. Pierwsza wzmianka o nim pochodzi dopiero z 1291 roku, w której wymieniony jest kasztelan Bronisław, co potwierdza istnienie tutaj urzędnika księcia, być może rezydującego jeszcze w grodzie o zabudowie drewnianej.

Nie daje to jednak żadnych podstaw do przypuszczeń na temat jego struktury i wyglądu, a raczej osnuwa obiekt legendą. Dalsze dzieje obiektu są już bardziej znane. W 1418 roku niszczą Chojnów, wraz z zamkiem husyci, a w 1428 roku dalszy cios zadaje pożar. Ten i następne pożary zatarły piękno budowli. Nastąpiły różnorodne przeróbki i przebudowy. Był to już jednak zamek gotycki z okrągłą wieżą o średnicy 12 metrów, w południowo-wschodnim narożniku budowli. Ona też najwięcej kłopotu nastręczała gospodarzom, bowiem nie omijały jej burze i pożary. Stąd zawaliła się częściowo po pożarze w 1510 roku. Wspomina o niej dokument z 1588 roku.

Zmiany i przebudowy zamku doprowadziły do zatarcia układu wcześniejszego, o którym niewiele wiadomo, bowiem pozostałości jego wtopiły się całkowicie w korpusy narastających nowych założeń tak, że historycy sztuki z trudnością trafiają dziś na dawniejsze ślady architektoniczne. Przebudową, a przede wszystkim odnowieniem i uświetnieniem swej rezydencji, zajął się w latach 1546–1547 książę Fryderyk III. Tenże nie chciał, a może nie potrafił, dostrzec wspaniałych walorów architektonicznych gotyckiej budowli, stąd ta przebudowa ostatecznie utrwaliła renesansową bryłę o trzech członach, ustanowionych wzajemnie do siebie w kształcie półksiężyca.

Do naszych czasów dochowały się jedynie człony – środkowy i północno-zachodni. Brakuje więc skrzydła południowo–wschodniego, rozebranego w 1768 roku po pożarze miasta w 1762 roku.