Zamek Hardenburg – na długiej na 200 m skale (200,4 m n.p.m.) ponad doliną rzeki Isenach, w zachodniej części miejscowości Hardenburg, części miasta Bad Dürkheim, w powiecie Bad Dürkheim, w landzie Nadrenia–Palatynat, w Niemczech.
Zamek Hardenburg – na długiej na 200 m skale (200,4 m n.p.m.) ponad doliną rzeki Isenach, w zachodniej części miejscowości Hardenburg, części miasta Bad Dürkheim, w powiecie Bad Dürkheim, w landzie Nadrenia–Palatynat, w Niemczech.
Hardenburg położony na wschodniej krawędzi Lasu Palatyńskiego, ponad doliną rzeki Isenbach, kontrolował dostęp do równiny reńskiej.
Będący w ruinie zamek pozostaje największym zamkiem Pfalzu. Położony na 200 m. długiej skale zajmuję powierzchnie 180 x 90 m. Potężne wieże obronne, imponujący donżon mający mury grube na 7 m. i położenie na zboczu góry nie pozwoliły przez stulecia – do czasu Rewolucji Francuskiej – na zdobycie i zniszczenie zamku. Jedyna kapitulacja po oblężeniu jest wymieniana w 1512 r.
Zamek powstał najpóźniej w latach 1205–1214 zbudowany przez grafów z Leiningen. Zagarnęli oni bezprawnie ziemie należące do pobliskiego klasztoru Limburg. W 1237 przechodzi, poprzez jeden z podziałów spadku Leiningen, w posiadanie grafa Friedricha III. W 1317 r. w wyniku dalszych podziałów spadkowych przechodzi w posiadanie grafa Jofrieda z linii Leiningen–Hardenburg. Podczas sporu o spadek po jego śmierci w 1345 r. następuje rozłam na linię Leiningen–Rixingen. Po skazaniu na banicję grafa Emicha IX przez elektorów palatyńskich w 1512 r. musiał ród Leiningen czasowo oddać zamek (do 1519 r.)
Z końcem XV i na początku XVI w. zamek zostaje rozbudowany, jeszcze bardziej umocniony i przystosowany do obrony przed ogniem artyleryjskim. W czasie Wojny Trzydziestoletniej stanowił schronienie dla okolicznej ludności.
Od 1560 do 1725 zamek był główną rezydencją rodu Leiningen i został w tym czasie przebudowany na pałac. Łagodnie obeszła się z nim również Palatyńska Wojna Sukcesyjna (1688–97), położona na lewym brzegu Renu część Pfalzu spustoszona została przez wojska francuskiego króla Ludwika XIV, jednak Hardenburg był tylko krótko zajęty. Sto lat później w 1794 został podpalony w czasie Rewolucji Francuskiej, zniszczeniu uległo kosztowne wyposażenie wnętrz i popadł stopniowo w ruinę. Pozostałościami wspaniałych wnętrz są resztki klatek schodowych, okien i portali. Ogromna piwnica przesklepiona sklepieniem żebrowym powstała w 1509 r. została spalona i uległa zawaleniu.
Od 1820 roku obiekt będący własnością państwa jest dziedzictwem kulturalnym. Oprócz grudnia i każdego pierwszego dnia miesiąca, codziennie, obiekt może być zwiedzany bez przewodnika.
Rokrocznie późnym latem ruiny otwierają swoje bramy dla średniowiecznego jarmarku. Także okazjonalnie organizowane w starych murach koncerty muzyczne są bardzo nastrojowe.