Powstał w latach 1773 – 1776 w miejscu dwóch istniejących tu poprzednio kamienic. Jego pierwszym właścicielem był Władysław Roch Gurowski – marszałek wielki litewski. W 1808 znalazła się w posiadaniu rodu Działyńskich których własnością pozostawała do 1880 roku, gdy zmarł bezpotomnie Jan Kanty Działyński. Następnym właścicielem był Władysław Zamoyski, który włączył pałac w stworzoną przez siebie Fundację Zakłady Kórnickie przekazaną w 1924 narodowi polskiemu. Podczas walk w 1945 budynek doszczętnie spłonął. Odbudowano go w latach 1953 – 1957 zaniechano jednak odtworzenia skrzydła zachodniego i ogrodu francuskiego twierdząc, że były one wyrazem „kaprysu możnego właściciela” stanowiącego „wsteczny układ urbanistyczny”.

Reprezentacyjna, barokowa elewacja wschodnia podzielona jest pilastrami w stylu korynckim. Fasadę wieńczy pochodząca z końca XVIII wieku attyka z tympanonem w którym znajduje się herb Działyńskich – Ogończyk. w pobliżu którego znajdują sie postacie rzymskich legionistów z XIX wieku. Na attyce znajdują się płaskorzeźby przedstawiające rzymski pochód ofiarny (po prawej od tympanonu) i tryumfalny (po lewej). Na szczycie attyki, ponad tympanonem, wznosi się ścięty obelisk na którym siedzi pelikan (rekonstrukcja; w czasach zaborów pelikan miał symbolizować orła i tak jest przez wielu do dziś odczytywany). Po jego bokach znajdują się panoplia.
Zniszczenia wojenne najdotkliwiej dotknęły wnętrza pałacu. Odtworzono niemal pierwotny rozkład pomieszczeń rekonstruując ze szczególnym pietyzmem znajdującą się na reprezentacyjnym pierwszym piętrze Salę Czerwoną o bardzo bogatej stiukowej dekoracji nawiązującej do wystroju Zamku Królewskiego w Warszawie. Zajmuje ona całą szerokość frontowej elewacji. Zrezygnowano natomiast z odtwarzania pomieszczeń na parterze, w których pierwotnie znajdowały się stajnia, wozownia i inne pomieszczenie gospodarcze. Drugie piętro zajmowały niegdyś pomieszczenia mieszkalne.

Podczas zaborów pałac pełnił rolę ośrodka życia kulturalnego i politycznego polskiej części społeczeństwa. Tu w Sali Czerwonej w latach 1830, 1848 i 1863 odbywały się zebrania związane z walkami powstańczymi. Ten sam budynek gościł również liczne wystawy, koncerty oraz przedstawienia teatrów amatorskich. Ponadto odbywały się w nim liczne odczyty i wykłady sprawiające, że budynek pełnił rolę nieoficjalnego uniwersytetu.